พ่อแม่ต้องมีส่วนรับผิดชอบไหม เวลาลูกกลายเป็นผู้ร้าย? นี่คือคำถามที่เกิดขึ้นบ่อยครั้ง เวลาลูกของใครสักคนทำผิด ซึ่งเป็นไปได้ว่ามาจากทัศนคติของสังคมส่วนใหญ่ที่มักมองว่าเมื่อลูกทำผิด นั่นถือเป็นความผิดของคนเป็นพ่อแม่ด้วยเช่นกัน แต่คำถามที่น่าสนใจอาจอยู่ตรงที่ จริงๆ แล้วมันเป็นความผิดของพ่อแม่เพียงอย่างเดียวจริงหรือ หรือว่ายังมีปัจจัยอะไรอีกบ้างที่หล่อหลอมให้เด็กคนหนึ่งกลายเป็นผู้ร้ายขึ้นมา 

ลูกรัก = ลูกร้าย? อีกหนึ่งคำถามจาก Adolescence ซีรีส์ที่ว่าด้วยการค้นหาคำตอบอันสิ้นหวังของคนเป็นพ่อแม่ เมื่อลูกรักกลายเป็นผู้ร้ายที่สร้างความรุนแรงในสังคม

พ่อแม่ต้องมีส่วนรับผิดชอบไหม เวลาลูกกลายเป็นผู้ร้าย? &nbsp;นี่คือคำถามที่เกิดขึ้นบ่อยครั้ง เวลาลูกของใครสักคนทำผิด ซึ่งอาจเป็นไปได้ว่ามาจากทัศนคติของสังคมส่วนใหญ่ที่มักมองว่าเมื่อลูกทำผิด นั่นถือเป็นความผิดของคนเป็นพ่อแม่ด้วยเช่นกัน แต่คำถามที่น่าสนใจอาจอยู่ตรงที่ จริงๆ แล้วมันเป็นความผิดของพ่อแม่เพียงอย่างเดียวจริงหรือ หรือว่ายังมีปัจจัยอะไรอีกบ้างที่หล่อหลอมให้เด็กคนหนึ่งกลายเป็นผู้ร้ายขึ้นมา ยิ่งไปกว่านั้น คนเป็นพ่อแม่ยังต้องทุ่มเทใส่ใจอย่างดีอีกมากมายแค่ไหน ถึงจะแน่ใจว่าสามารถปกป้องลูกๆ ของพวกเขาจากความเลวร้ายของโลกภายนอกได้ &nbsp;&nbsp;Adolescence (จากผู้สร้าง Jack Thorne, Stephen Graham และกำกับโดย Philip Barantini) คือมินิซีรีส์ชั้นดีเรื่องหนึ่งในปี 2025 ที่ยกตัวอย่างของความพยายามค้นหาคำตอบเหล่านี้ได้อย่างน่าทึ่ง โดยการชวนเราไปค้นหาว่ามีอะไรบ้างที่เป็นชนวนเหตุของความรุนแรงซึ่งทำให้เด็กธรรมดาคนหนึ่งกลายเป็นอาชญากร ในแบบที่ไม่ได้เน้นการวิเคราะห์แค่จากสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเด็กเองเท่านั้นอย่างประสบการณ์ การเติบโต หรือบาดแผล มากไปกว่าการพยายามค้นหาคำตอบผ่าน ‘คนเป็นพ่อเป็นแม่’ เพื่อค้นหาว่าพวกเขาเลี้ยงดูลูกๆ มาอย่างไร มีอะไรที่ผิดพลาดหรือบกพร่องตรงไหนบ้าง จนถึงช่วงเวลาหลังจากนั้น ในวันที่คนเป็นพ่อแม่ต้องรับมือกับความจริงที่ยากจะยอมรับว่าลูกๆ ที่รักของพวกเขาได้กลายเป็นผู้ร้ายสร้างความเสียหายให้กับสังคมไปแล้ว &nbsp;Adolescence เล่าเรื่องของครอบครัวแสนธรรมดาครอบครัวหนึ่งในอังกฤษที่อยู่ๆ เช้าวันหนึ่งก็ถูกตำรวจพังประตูบ้านเข้ามาถึงในห้องนอน พร้อมกับแจ้งข้อหาร้ายแรงว่า ‘เจมี่’ ลูกชายวัย 13 ของพวกเขาเป็นฆาตกร แทงเด็กผู้หญิงเพื่อนร่วมชั้นในโรงเรียนเดียวกันจนเสียชีวิตจากจุดนั้นเองที่นอกจากซีรีส์จะพาเราไปสำรวจสิ่งแวดล้อมรอบข้างตัวเด็กผู้ก่อความรุนแรงซึ่งเริ่มต้นอย่างมืดแปดด้านไปพร้อมๆ กันกับคนดู ผ่านมุมมองของตัวละครแต่ละตัว ตั้งแต่กลุ่มเพื่อนๆ และครูที่โรงเรียนของเจมี่แล้ว หนังยังได้สะท้อนความสิ้นหวังในการพยายามค้นหาคำตอบเหล่านี้ผ่านตัวละครพ่อแม่ในหลากหลายมิติ ตั้งแต่เจ้าหน้าที่ตำรวจผู้ทำคดี ที่อีกพาร์ต เขาก็เป็นพ่อของเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งเช่นเดียวกัน และช่องว่างระหว่างวัยที่มากมาย ก็ทำให้เขาในฐานะผู้ปกครอง ไม่รู้เลยว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นบ้างในโลกของเด็กวัยรุ่นที่นำมาสู่ความรุนแรงขนาดนั้นได้&nbsp;และสิ่งที่ทำให้ซีรีส์ Adolescence ถ่ายทอดความรู้สึกสบสนและสิ้นหวังของตัวละครพ่อแม่ได้อย่างน่าทึ่งก็คือเทคนิคการถ่ายแบบ Long Take ที่ทำให้เราเห็นถึงสีหน้าและอารมณ์ของพวกเขาในเวลาต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์อันไม่แน่นอนและบีบคั้นเหมือนโดนรัวหมัดหนักๆ ใส่อยู่ตลอดทั้งเรื่อง ตั้งแต่แรกเริ่มที่คนเป็นพ่อแม่ไม่ได้อยากจะปักใจเชื่อว่าลูกจะทำแบบนั้นได้ จนกระทั่งเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับตาตัวเองจากหลักฐานของตำรวจ ส่วนนี้เองที่จริงๆ แล้วหนังไม่ได้บอกชัดเจนว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่กลับเลือกโฟกัสไปยังปฏิกิริยาการรับรู้ของคนเป็นพ่อที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทั้งเจ็บปวด ผิดหวัง อับอาย และเต็มไปด้วยคำถาม&nbsp;เทคนิค Long Take ยังช่วยพาคนดูไปทำความรู้จักที่มาที่ไปของตัวละครพ่อกับแม่ทีละนิด ซึ่งทำให้รู้ว่าพวกเขาก็เป็นเหมือนครอบครัวปกติธรรมดาทั่วไป ถึงแม้ว่าพ่อจะเป็นคนใจร้อน หุนหันพลันเเล่นแบบ ‘ผู้ชายๆ’ บ้าง แต่เขาก็ไม่เคยใช้ความรุนแรงกับครอบครัว ไม่เคยลงไม้ลงมือกับแม่หรือลูก และถึงคนเป็นพ่อจะเติบโตมาในครอบครัวที่ปู่ของเจมี่ใช้ความรุนแรงมาตั้งแต่เด็กๆ แต่เขาก็ไม่เคยนำมรดกของ Toxic Masculinity นั้นมาใช้กับครอบครัวของตัวเองเลย แล้วเหตุผลอะไรกันที่ทำให้ลูกชายของเขาลงมือฆ่าคนได้&nbsp;สิ่งที่ Adolescence ทำให้เราเข้าใจก็คือ เมล็ดพันธ์ุของ Toxic Masculinity ไม่ได้อยู่ในรูปแบบของการลงมือกระทำความรุนแรงทางร่างกายเสมอไป เพราะบางครั้งมันมาในรูปแบบของความคาดหวัง ‘ความเป็นชาย’ ที่คนเป็นลูกชายรู้สึกถึงหรือสัมผัสได้ อย่างตอนที่ซีรีส์เผยถึงความผิดหวังและ ‘อับอาย’ ของคนเป็นพ่อที่แสดงออกมาตอนเห็นเจมี่ไม่เอาไหนเรื่องกีฬา อย่างที่เขาเชื่อว่าความสามารถด้านกีฬาคือสิ่งที่บ่งบอกมาตรฐานของความเป็นลูกผู้ชาย ความรู้สึกอับอายของพ่อนี่เองทำให้เจมี่พยายามจะพิสูจน์คุณค่าของตัวเองกับพ่อในทางใดทางหนึ่งเสมอมา เช่นตอนที่เขาพยายามปกป้องพ่อ เมื่อนักบำบัดพยายามถามถึงประวัติการใช้ความรุนแรงในบ้าน เขาพยายามบอกว่าพ่อเป็นคนดี ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่เคยลงไม้ลงมือ รักครอบครัว และไม่เคยทำอะไรผิดพลาด จนอาจเรียกได้ว่าเจมี่นับถือพ่อเหมือนเป็น ‘พระเจ้า’ ซึ่งต่างจากความสัมพันธ์ระหว่างเขากับแม่และพี่สาวที่เขาทรีตมันอีกแบบหนึ่ง เช่นไม่ต้องการให้เห็นด้านที่อ่อนแอหรือการยอมจำนน &nbsp;ความรุนแรงที่เจมี่ก่อกับเด็กผู้หญิง จึงไม่ใช่เพียงเพราะความเกลียดชังจากการถูกปฏิเสธ แต่ยังอาจมองได้ว่านั่นคือการพิสูจน์ตัวตน ‘ความเป็นลูกผู้ชาย’ ให้พ่อของเขาเห็นได้เหมือนกัน &nbsp;เมื่อครอบครัวต้องเจอกับแรงเสียดทานจากสังคมรอบข้างในฐานะ ‘พ่อแม่ของอาชญากร’ เส้นทางที่คนเป็นพ่อแม่เลือกใช้รับมือกับลูกๆ ที่กลายมาเป็นผู้ร้ายก็อาจหลากหลายแตกต่างกัน อย่างใน Echo Valley&nbsp;(Michael Pearce, 2025) ซีรีส์จาก Apple TV+ ที่ว่าด้วยแม่เลี้ยงเดี่ยวที่มีลูกสาววัยรุ่นติดยางอมแงม สร้างแต่ปัญหาเดือดเนื้อร้อนใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งพ่อก็ยังตัดหางปล่อยวัด และทำให้คนเป็นแม่ต้องคอยประคับประคองความเละเทะของลูกเหล่านั้นเพียงลำพัง ซึ่งได้นำเสนอแง่มุมต่างออกไป คือการที่คนเป็นพ่อแม่เลือกเป็นฝ่าย ‘ตัด’ ลูกออกไปจากชีวิตเสียเอง เพื่อจะได้รักษาอีกหลายๆ อย่างเอาไว้ หนึ่งในนั้นอาจหมายถึงชีวิตและสวัสดิภาพของตัวคนเป็นแม่ จากจุดเล็กๆ ที่ชวนให้เราคิดอย่างคำพูดหนึ่งที่ตัวละครแม่ถูกถามว่า “เหนื่อยไหม เป็นแม่ของนังนี่น่ะ ต้องมาคอยตามล้างตามเช็ดสิ่งที่มันทำตลอดเวลา…” สะท้อนทางเลือกในการับมือของคนเป็นพ่อแม่ ที่ไม่ว่าจะรักลูกมากแค่ไหน บางครั้งก็อาจต้องยอม ‘ปล่อยมือ’&nbsp;แต่เราอาจไม่มีทางรู้เลยว่าการยอมปล่อยมือและตัดหางปล่อยวัดแต่ละครั้งนั้น จะมีราคาอะไรบ้างท่ีต้องจ่ายไป หากคนที่ต้องมารับความเลวร้ายของผู้เป็นลูกคือ ‘คนในสังคม’ ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลย เช่นสิ่งที่เกิดขึ้นในหนังคลาสสิกที่เล่าถึงความรุนแรงในวัยรุ่นได้ดีที่สุดเรื่องหนึ่งอย่าง We Need to Talk About Kevin&nbsp;(Lynne Ramsay, 2011) เรื่องราวของเควิน เด็กชายวัยรุ่นผู้ลงมือสังหารหมู่เพื่อนในโรงเรียนนับ 10 ชีวิต ไม่ต่างจากหลายๆ เหตุการณ์ฆาตกรรม สังหารหมู่ หรือกราดยิงในโรงเรียนที่เกิดขึ้นบ่อยครั้ง จากน้ำมือของเด็กๆ ด้วยกันเอง&nbsp;ทว่าหนังเรื่องนี้ไม่ได้ต้องการโฟกัสไปที่ตัวละครวัยรุ่นว่าเขามีวิวัฒนาการของการเป็นปีศาจร้ายในร่างมนุษย์ขึ้นมาได้อย่างไร แท้จริงแล้วในมุมมองของ Lionel Shriver ผู้เขียนหนังสือต้นฉบับของ We Need to Talk About Kevin อยากทำให้เห็นว่าบางครั้งการเป็นพ่อแม่ก็คือการเผชิญหน้ากับด้านที่เลวร้ายที่สุดของตัวเอง ในรูปแบบของคนเป็น ‘ลูก’ ได้เหมือนกัน อย่างคำพูดที่ว่า “To be a parent is to face the worst part of yourself in the form of your child” ซึ่งคนที่ตัวละครเด็กวัยรุ่นอย่างเควินโกรธแค้นเกลียดชัง จริงๆ แล้วก็ไม่ใช่เพื่อนๆ ที่โรงเรียน แต่มันคือตัว ‘พ่อแม่’ กับ ‘ครอบครัว’ ของเขา และการฆ่าคนก็ทำไปเพื่อท้าทายการมองเห็นคุณค่าและตัวตนในฐานะลูกนั่นเอง&nbsp;ทั้ง Echo Valley และ We Need to Talk About Kevin จึงลงเอยด้วยความรุนแรงที่อาจชี้นิ้วโทษเด็กอย่างเดียวไม่ได้ เพราะคนเป็นพ่อแม่ได้เลือกจะ ‘เพิกเฉย’ ต่อสัญญาณของความเลวร้ายนั้นไปเรียบร้อยแล้ว&nbsp;สิ่งที่แตกต่างกันคือในตอนจบของซีรีส์ Adolescence พ่อและแม่ของเจมี่ค่อยๆ ยอมจำนนต่อความจริงอย่างเจ็บปวด และเอ่ยคำขอโทษกับตุ๊กตาหมีเล็กๆ บนเตียงของลูกชาย สัญลักษณ์ของความไร้เดียงสาที่ถูกพรากไปแล้วตลอดกาล พร้อมกับยอมรับว่าพ่อแม่อย่างพวกเขามีส่วนในการหล่อหลอมผู้ร้ายคนหนึ่งขึ้นมา ไม่ใช่เพราะความเพิกเฉย เเต่เป็นเพราะความ ‘ไม่รู้’ ที่ทำให้ถึงพวกเขาจะเลี้ยงดู ทะนุถนอมลูกมาอย่างดีแค่ไหน มันก็อาจจะยัง ‘ดีไม่พอ’ ให้รอดพ้นเงื้อมมือความเลวร้ายจากโลกข้างนอกนั่นอยู่ดี&nbsp;เหมือนที่พ่อกระซิบบอกตุ๊กตาหมีน้อยตัวนั้นว่า “พ่อขอโทษ… พ่อน่าจะทำได้ดีกว่านี้” &nbsp;

ภาพยนตร์แฟชั่นแห่งยุค 2000s อย่าง The Devil Wears Prada กำลังเปิดกล้องถ่ายทำภาคต่อแล้ว โดยยังคงได้แรงบันดาลใจมาจากหนังสือขายดีของ Lauren Weisberger ผู้ซึ่งเธอเคยเป็นอดีตผู้ช่วยในชีวิตจริงของ Anna Wintour 

อัปเดตภาคต่อหนังแฟชั่นแห่งยุค! The Devil Wears Prada 2 กับการเปลี่ยนผ่านสู่โลกดิจิทัลและวิกฤติของสื่อแฟชั่น ที่แฟนๆ หวังว่ามันจะโอบรับความแตกต่าง และใจดีกับทุกคนมากขึ้น

อีกหนึ่งประเด็นที่จับใจใน Wednesday ซีซั่นที่สอง ก็คือความสัมพันธ์ระหว่างเวนส์เดย์กับแม่ของเธอ (Mortica Addams) เวนส์เดย์กับยายของเธอ (Grandmama Hester Frump) และแม่ของเวนส์เดย์กับแม่ของเธอเอง

Wednesday ซีซั่น 2 กับความไม่ลงรอยระหว่าง ‘แม่’ และ ‘ลูกสาว’ เมื่อแม่ทุกคนก็ล้วนเคยเป็นลูกสาว และเผลอเอาสิ่งที่ตัวเองเคยเผชิญมาจำกัดกรอบลูกสาวตัวเอง

มิวสิควิดิโอเพลง Folded ของ Kehlani ถูกปล่อยออกมาเมื่อเดือนมิถุนายนที่ผ่านมา และ ณ ตอนนี้ในช่วงปลายเดือนสิงหาคมก็มียอดวิวบนยูทูบกว่า 13 ล้านวิว เป็นเพลงไวรัลในติ๊กต่อก ทั้งยังค่อยๆ ไต่อันดับบนบิลบอร์ดชาร์ตได้อย่างมั่นคง

MOVIN’ON

CULTURE

SELF

STYLE

VDO

CONVERSATION

MIRROR50

PR-NEWS

Films

แชร์บทความนี้

แชร์บทความนี้

Author

NUT LELAPUTRA

RELATED

HOT TOPICS