หากพูดถึงงานวรรณกรรมอเมริกันยุคใหม่ หนึ่งในชื่อที่ถูกพูดถึงตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เราแน่ใจว่าคงต้องมีชื่อของโอเชียน วอง (Ocean Vuong) นักเขียนอเมริกัน-เวียดนาม เจ้าของหนังสือ Best Seller เรื่อง On Earth We‘re Briefly Gorgeous อยู่ในนั้นด้วย ผลงานของเขาก็ยังคงถูกพูดถึงว่าเป็นวรรณกรรมสะท้อนชีวิตผู้คนและสังคมหลากหลายเจนเนอเรชั่นได้อย่างร่วมสมัยที่สุดชิ้นหนึ่งจนถึงทุกวันนี้ 

ความสัมพันธ์ของมนุษย์ อาจเบ่งบานได้แม้ในยามมืดมิด The Emperor of Gladness หนังสือเล่มล่าสุดจากนักเขียน Ocean Vuongกับการสำรวจแสงสว่างในความมืดของมนุษย์ที่อาจเรียกน้ำตาเราได้มากกว่าเดิม

หากพูดถึงงานวรรณกรรมอเมริกันยุคใหม่ หนึ่งในชื่อที่ถูกพูดถึงตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เราแน่ใจว่าคงต้องมีชื่อของโอเชียน วอง (Ocean Vuong) นักเขียนอเมริกัน-เวียดนาม เจ้าของหนังสือ Best Seller เรื่อง On Earth We‘re Briefly Gorgeous (ชื่อภาษาไทยว่า ‘เราต่างงดงามแล้วจางหาย’ แปลโดย วรรษชล ศิริจันทนันท์) อยู่ในนั้นด้วย เพราะนับตั้งแต่เป็นที่รู้จักเมื่อราวๆ 6 ปีก่อน ผลงานของเขาก็ยังคงถูกพูดถึงว่าเป็นวรรณกรรมสะท้อนชีวิตผู้คนและสังคมหลากหลายเจนเนอเรชั่นได้อย่างร่วมสมัยที่สุดชิ้นหนึ่งจนถึงทุกวันนี้&nbsp;แต่ถึงอย่างนั้น นักเขียนผู้ซึ่งปัจจุบันเป็นอาจารย์สอน Creative Writing ด้านกวีนิพนธ์สมัยใหม่ มหาวิทยาลัยนิวยอร์ก ก็ยังมองว่าตัวเองเป็นนักคิดที่เชื่องช้ามากที่สุดคนหนึ่ง และยังคงถ่อมตัวอยู่เสมอเมื่อถูกสัมภาษณ์ถึงผลงานเล่มใหม่ล่าสุดชื่อว่า The Emperor of Gladness นวนิยายลำดับ 2 ที่เขาใช้เวลาเขียนมันนานกว่า 6 ปี คล้ายกับว่าเขาเองยังคงรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่ ‘ผู้สังเกตการณ์’ ของโลกใบนี้ไม่ต่างจากวันวาน ไม่ต่างกับตัวละครในหนังสือเล่มก่อนหน้านี้เรื่อง On Earth We‘re Briefly Gorgeous ของเขาที่ว่าด้วยการดิ้นรนเพื่อมีตัวตนในโลกอันแปลกแยกของเด็กหนุ่มเอเชียนแปลกหน้าคนนั้น&nbsp;เสน่ห์อย่างหนึ่งในหนังสือของโอเชียน วอง คือการที่เขาสามารถสอดประสานระหว่างเรื่องแต่งกับเรื่องจริงที่อิงมาจากชีวิตของเขาได้อย่างละมุนละไม และหนังสือ The Emperor of Gladness ก็เช่นเดียวกัน ในฉากหลังปี 2009 Hai คือเด็กหนุ่มวัย 19 ผู้กำลังอยู่ระหว่างความเป็นความตาย คิดจะกระโดดสะพานจบชีวิตตัวเองจากความปวดร้าว แต่ความสัมพันธ์อันคาดไม่ถึงระหว่างเขากับกับหญิงชราแปลกหน้าผู้ป่วยเป็นโรค Dementia กลับทำให้ชีวิตของเด็กหนุ่มมีคุณค่าอีกครั้ง&nbsp;ครั้งหนึ่งวองเองก็เคยทำงานในร้านอาหารฟาสต์ฟูสต์เหมือนกับเด็กหนุ่มในเรื่อง และเคยมีชีวิตที่ต้องดิ้นรนจนถึงจุดที่เรียกว่าตกต่ำสุดเหมือนๆ กัน (เขาเคยเล่าให้ The New York Times ฟังว่า ตอนนั้นเขาถึงขั้นคิดว่าถ้าไม่ฆ่าตัวตาย ก็คงฆ่าคนอื่นได้แน่ๆ) ชีวิตของเขาไม่ได้ถูกขับเคลื่อนด้วย ‘ความฝันแบบอเมริกัน’ ขนาดนั้น สำหรับคนที่เคยถูกแปะป้ายว่าเป็น ‘คนนอก, ชายขอบ, เกย์, เอเชียน, แรงงาน’ หากแต่เป็น ‘ความสัมพันธ์’ ของมนุษย์กับมนุษย์ด้วยกันต่างหากที่อาจเป็นความหวังพาให้ตัวเขาและตัวละครของเขาอยู่รอดมาได้ ฉากของร้านฟาสต์ฟูสต์ในหนังสือ The Emperor of Gladness จึงมีความหมายบางอย่างกับเขามากกว่าการเป็นแค่ประสบการณ์หรือความทรงจำ&nbsp;“การทำงานในร้านฟาสต์ฟู้ด ทำให้ผมเจอคนหลากหลาย และเราไม่อาจหันหลังให้กันได้เลย ไม่ว่าคนที่ผมเจอจะมีความเชื่อต่างกันแค่ไหน หรือถึงจะมีคนที่เคร่งศาสนามากๆ จนอยากให้ผมมอดไหม้ในนรกก็เถอะ แต่ความเชื่อที่ไม่เหมือนกันเลยกลับถูกทำลายลงได้ เมื่อคนทำงานอยู่เคียงข้างกัน เมื่อนั้นแหละที่สายสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์จะเบ่งบาน นั่นทำให้ผมรู้สึกถึงความหวังและเริ่มเข้าใจว่าความสัมพันธ์ของมนุษย์ต่างหากที่ยั่งยืนกว่าอุดมการณ์หรือความเชื่อใดๆ เช่นเดียวกับความเห็นอกเห็นใจ กับความเอื้ออาทรที่เกิดขึ้นจากตรงนั้น” โอเชียน วอง เล่าในบทสัมภาษณ์ระหว่างเขากับเว็บไซต์ Dazed ถึงหนังสือเล่มล่าสุดงานเขียนของวองยังคงสนใจช่วงเวลาแห่งความมืดมืดในจิตใจของมนุษย์ เพราะตัวเขาเองก็เคยเจอประสบการณ์เหล่านี้มาไม่น้อย ลุงที่สนิทมากๆ คนหนึ่งของเขาฆ่าตัวตาย เพื่อนคนหนึ่งในโรงเรียนของเขาก็ฆ่าตัวตาย เรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นอยู่รอบๆ ตัวเสมอ แต่น้อยคนจะได้มีโอกาสรู้ว่าแล้วหลังจากนั้นล่ะ หากคนเหล่านั้นโชคดี เปลี่ยนใจ และเลือกที่จะไม่ตายแล้ว ชีวิตในวันรุ่งขึ้นของพวกเขาจะเป็นอย่างไร จะยังต้องมีชีวิตอยู่แบบไหนท่ามกลางความทุกข์ที่ยังไม่หายไป หว่องบอกว่าเขาไม่มีโอกาสได้ถามลุงหรือเพื่อนคนนั้นหรอกว่ามันเป็นอย่างไร ทำได้แค่เล่าเรื่อง ‘The Day After’ เหล่านี้กับตัวละครของเขาแทนวองบอกว่าเขาเป็นชาวพุทธที่เชื่อว่ามนุษย์ทุกคนล้วนมีเมล็ดพันธุ์แห่งความดีงามอยู่ในตัวเอง แม้ว่าบ่อยครั้งมันอาจยากที่จะเชื่อว่ามีอยู่ และหลายครั้งมันก็โดนพายุแห่งความทุกข์ซัดสาดจนถูกทำลาย แต่เขาเชื่อว่าความ ‘เอื้ออารี’ ที่มนุษย์มีต่อกันในยามยากลำบาก คือส่วนสำคัญที่อาจช่วยหล่อเลี้ยงให้เรามีชีวิตอยู่ต่อไปได้&nbsp;“อย่างที่เราจะเห็นเมล็ดพันธุ์เหล่านี้ในตัวเด็กๆ พวกเขามีความเห็นอกเห็นใจโดยธรรมชาติ บางทีผมก็สงสัยว่าทำไมมันถึงได้หายไปเร็วนักเวลาที่พวกเราโตขึ้น”&nbsp;“สิ่งที่ผมสนใจไม่ใช่คนที่ร่ำรวยหรือมีทรัพยากรมากอยู่แล้ว และเขาแบ่งปันทรัพยากรนั้นกับมนุษย์คนอื่นๆ เพราะนั่นไม่ได้กระทบต่อทรัพยากรของเขา แต่ผมสนใจคนทั่วไป คนที่ไม่มีอะไรเลย แต่กลับทำอะไรเพื่อใคร ผมว่าสิ่งนี้ยิ่งใหญ่”&nbsp;เมื่อถูกถามว่า ‘ความหวัง’ สำหรับเขาคืออะไร แล้วเราจะค้นพบมันอย่างตัวละครในหนังสือของเขาได้หรือเปล่า ในโลกที่อาจมองไม่เห็นความหวังเช่นนี้ วองเชื่อว่าเราทุกคนจะเจอคุณค่าในตัวเองได้เสมอ เรามักจะลืมนึกไปว่าตัวเรามีพลังมากแค่ไหน และมักหลงลืมคุณค่าในความสัมพันธ์เล็กๆ ไป จนกระทั่งวันหนึ่งที่เราตระหนักได้ว่า “เราตายไม่ได้ เพราะยังมีคนต้องการเราอยู่” นี่คือความจริงแท้ที่นักเขียนวัย 36 อย่างเขาค้นพบในวันที่เป็นผู้ใหญ่&nbsp;“เรามักชอบคิดว่าการมีความหวังต้องมาจากเรื่องยิ่งใหญ่เสมอ ตัวละครเด็กหนุ่มของผมไม่ได้คิดว่าเขาจะไม่โดดสะพานแล้ว เพราะคิดได้กับชีวิตหรืออะไรแบบนั้น เขาแค่บังเอิญเจอหญิงชราคนหนึ่งซึ่งทำเสื้อผ้าที่จะเอาไปซักหาย แค่นั้น แต่มันกลับทำให้เขาลืมเรื่องของตัวเองไปชั่วขณะ”“ผมว่ามันจะมีใครบางคนเสมอนะที่คอย ‘เซฟ’ ตัวเราไว้ &nbsp;ไม่ใช่อะไรที่ยิ่งใหญ่ แต่เราต่างถูกรักษาไว้ เพราะเราระลึกขึ้นมาได้ว่าการมีอยู่ของเรามันมีคุณค่าต่อคนอื่นมากมายอย่างไร และบางครั้งมันก็อาจมากกว่าตัวเราเองเสียอีก” &nbsp;อ้างอิง<a href="https://www.dazeddigital.com/life-culture/article/66821/1/ocean-vuong-emperor-of-gladness-interview-book-novel-poet" rel="noopener noreferrer" target="_blank">https://www.dazeddigital.com/life-culture/article/66821/1/ocean-vuong-emperor-of-gladness-interview-book-novel-poet</a>เครดิตภาพ : dazeddigital.com

การปรากฏตัวในฐานะเอลลีจาก The Last of Us ซีซั่นแรก ทำให้เบลลา แรมซีย์เป็นที่รู้จักมากกว่าบทบาทไหนๆ ที่เคยแสดงมา แต่ในอีกด้านหนึ่ง ภายหลังประกาศว่าแรมซีย์เป็นผู้คว้าบทเอลลีไป ก็เกิดกระแสต่อต้านแทบจะทันที

Bella Ramsey นักแสดงผู้ประกาศตนเป็นนอน-ไบนารี พบว่าตัวเองมีภาวะออทิสติก และการเติบโตจากลูกรักคนดู GOT สู่สนามอารมณ์แห่ง The Last of Us

เราคุ้นชินภาพของผู้หญิงอินเดียแบบไหนกันบ้าง? ที่แน่ๆ คงไม่ใช่แบบที่ Keerthana Kunnath ถ่ายทอดออกมาผ่านภาพถ่ายเชิงสารคดีชุดนี้ และนี่ก็คืออีกหนึ่งความเป็นผู้หญิงอินเดียที่เธออยากสะท้อนให้โลกเห็น พวกเธอแข็งแกร่งในฐานะนักเพาะกายมืออาชีพ

Keerthana Kunnath ศิลปินผู้ฉายภาพมัดกล้ามของนักเพาะกายหญิงในอินเดีย เพื่อยืนยันความฝันที่อาจขัดต่อกรอบความเป็นหญิงที่สังคมคาดหวัง

เชื่อว่ามีคนจำนวนมากบนโลกที่รู้จักและรัก เปโดร ปาสคาล (Pedro Pascal) ไม่ว่าจะจากผลงานการแสดงอันโดดเด่นของเขาจากหนังและซีรีส์ดังทั้งหลาย จากลุคแด๊ดดี้ที่ดูเท่ขึ้นทุกๆ ปี หรือจากจุดยืนที่ชัดเจนว่าไม่เอา Toxic Masculinity 

MOVIN’ON

CULTURE

SELF

STYLE

VDO

CONVERSATION

MIRROR50

PR-NEWS

Art

แชร์บทความนี้

แชร์บทความนี้

Author

NUT LELAPUTRA

RELATED

HOT TOPICS