รายงานล่าสุดจากแพลตฟอร์ม WhatsApp บอกว่า เฉพาะในปีที่แล้ว มีผู้ใช้งานฟีเจอร์ส่งข้อความเสียงมากถึง 7 พันล้านข้อความต่อวันเลยทีเดียว น่าสนใจเหมือนกันว่า ในยุคที่เรามีแพลตฟอร์มมากมายสำหรับการแชต เพราะเหตุใดการส่งข้อความเสียงถึงยังจำเป็นสำหรับคนจำนวนไม่น้อยอยู่

‘Digital Body Language’ อย่าง อีโมจิ สติกเกอร์ เครื่องหมาย ฯลฯ ที่ทำให้หลายคนหมกมุ่นกับการตีความ และอาจยิ่งสร้างกำแพงให้การสื่อสารของคนยุคใหม่ยิ่งซับซ้อนขึ้น

รายงานล่าสุดจากแพลตฟอร์ม WhatsApp บอกว่า เฉพาะในปีที่แล้ว มีผู้ใช้งานฟีเจอร์ส่งข้อความเสียงมากถึง 7 พันล้านข้อความต่อวันเลยทีเดียว น่าสนใจเหมือนกันว่า ในยุคที่เรามีแพลตฟอร์มมากมายสำหรับการแชต เพราะเหตุใดการส่งข้อความเสียงถึงยังจำเป็นสำหรับคนจำนวนไม่น้อยอยู่&nbsp;เมื่อโลกบีบบังคับให้ชีวิตรีบเร่งและเวลาในแต่ละวันเป็นของหายากเท่าไร มนุษย์ยิ่งต้องอาศัยเครื่องมืออะไรก็ตามแต่ที่จะช่วยให้สื่อสารสิ่งต่างๆ ออกไปได้ง่ายและเร็วขึ้น แต่นั่นยิ่งเหมือนเป็นดาบสองคมอยู่เหมือนกัน เพราะยิ่งการสื่อสารทำได้เร็วขึ้นและง่ายขึ้นมากเท่าไร ยิ่งทำให้การสื่อสารของคนยุคใหม่เป็นเรื่องยากขึ้นเท่านั้น จากความเสี่ยงที่จะเกิดความเข้าใจที่ผิดพลาดคลาดเคลื่อน จนอาจส่งผลต่อความสัมพันธ์ของคนในยุคนี้&nbsp;ปัจจัยใหญ่ข้อหนึ่งคือ ‘Digital Body Language’ หรือภาษากายแบบดิจิทัล ที่คนยุคใหม่ใช้สื่อสารกันผ่านการแชต ไม่ว่าจะเป็น อีโมจิ สติกเกอร์ เครื่องหมาย หรือสัญลักษณ์ต่างๆ ที่มองเผินๆ ‘ดูเหมือน’ จะเป็นการสื่อสารอารมณ์ความรู้สึกของเราได้ดีอีกทางหนึ่งนอกเหนือจาการการพิมพ์เป็นตัวหนังสือ แต่การใช้อีโมจิแทนการสื่อสารด้วยข้อความนี่แหละที่เป็นตัวปัญหาอยู่ไม่น้อย เมื่อมันนำมาสู่การ ‘วิเคราะห์มากเกินไป’ (Over-analyse)&nbsp;สตีฟ ฟูลเลอร์ (Steve Fuller) อาจารย์ด้านญาณวิทยาเชิงสังคม (Social Epistemology) มหาวิทยาลัย Warwick ในอังกฤษ อธิบายถึงปรากฏการณ์นี้ว่า การใช้สัญลักษณ์หรืออีโมจิในการสื่อสารไม่ใช่เรื่องใหม่ เพราะแม้กระทั่งจดหมายรักที่คนสมัยก่อนส่งหากัน ก็ยังไม่ได้เขียนตรงๆ ขนาดนั้น แต่ต้องอาศัยการ ‘แปลรหัส’ ความหมายที่ซ่อนอยู่ เหมือนกับที่ทุกวันนี้เรามีอีโมจิ มีสติกเกอร์ ที่ก็ต้องใช้การแปลรหัสไม่ต่างกัน&nbsp;ในอีกแง่หนึ่ง การใช้อีโมจิ สติกเกอร์ หรือสัญลักษณ์ใดๆ สามารถใช้เป็นตัวช่วยให้น้ำเสียงของข้อความนั้นๆ ดู ‘ซอฟต์’ ลงได้ก็จริง แต่ขณะเดียวกันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันสามารถแปลเป็นการประชดประชัน หรือการทำร้ายกันทางอ้อม (Passive-aggressive) ที่สร้างความเข้าใจผิดและความรู้สึกไม่ดีให้อีกฝ่ายหนึ่งได้ด้วยเหมือนกัน หากใช้มันแบบผิดที่ผิดเวลาไปเพียงนิดเดียว&nbsp;อีกอย่างคือธรรมชาติของการสื่อสารผ่านหน้าจอมีสิ่งที่เรียกว่า Boundary และ Distance ในตัวมันเองที่ทำให้เราไม่สามารถเห็น หรือได้ยิน ‘นำ้เสียง’ ของอีกฝ่ายหนึ่งได้ชัดเจนขนาดนั้นว่าเขากำลังรู้สึกอย่างไรขณะสื่อสารกับเรา ต่างกับการสื่อสารกันแบบตัวต่อตัวที่เราสามารถบอกสิ่งที่ต้องการออกมาได้หลากหลายทางมากกว่า เช่น ผ่านภาษากาย สีหน้าท่าทาง สายตา นำ้เสียง ด้วยเหตุผลนี้เองที่ไม่ว่าเราจะมีอีโมจิแทนอารมณ์เพิ่มเข้ามาให้ใกล้เคียงกับอารมณ์ของมนุษย์มากขึ้นแค่ไหน หรือมีสติกเกอร์ไลน์เยอะมากเท่าไร ก็เป็นเรื่องยากไม่เบาเลยที่จะหนีพ้น ‘กำแพง’ และ ‘ระยะห่าง’ บางอย่างที่ขวางกั้นการสื่อสารของคนยุคใหม่ไปได้&nbsp;และถึงแม้ผลสำรวจจะชี้ให้เห็นว่า คนจำนวนไม่น้อยเลือกการสื่อสารด้วยข้อความเสียงมากกว่าการแชต แต่ก็ต้องยอมรับว่าข้อความเสียงไม่ได้ทำหน้าที่เหมือนกับการโทร.คุยกันตรงๆ อยู่ดี เพราะข้อความเสียงมีหลักการทำงานคล้ายๆ กับข้อความตัวหนังสือตรงที่มันไม่ได้ต้องการการ ‘รีบ’ รีแอ็กกลับขนาดนั้น เช่น ใครคนหนึ่งอาจทิ้งข้อความเสียงไว้ให้เราในตอนเช้า ก็ไม่ได้หมายความว่าเราต้องฟังตอนนั้นทันที หรือการที่เราฟังข้อความเสียงขณะทำอย่างอื่นไปด้วย ก็อาจทำให้เราไม่ได้โฟกัสเนื้อหาในข้อความนั้นมากเท่าที่ควร การที่เราไม่ได้รีแอ็กกันแบบ Real Time นี้เองที่ทำให้เกิด Asynchronous หรือการสื่อสารในเวลาที่เราเป็นผู้กำหนดเวลาเองว่าจะพร้อมรีแอ็กกับมันเมื่อไร ซึ่งหากทั้งสองฝ่ายไม่ได้ทำความเข้าใจกันมากพอ หรือว่าตกลงเงื่อนไขนี้กันมาก่อน อีกฝ่ายอาจเกิดความรู้สึกว่าเรื่องของเขานั้นไม่สำคัญมากพอ ซึ่งจะเป็นปัญหาต่อไปในความสัมพันธ์ได้อีกนักให้คำปรึกษา จอร์เจีย สเตอเมอร์ (Georgina Sturmer) มองว่าการสื่อสารที่ไม่ได้อาศัยการรีแอ็กเรียลไทม์แบบ Asynchronous ไม่ได้เลวร้ายไปเสียทั้งหมด หากยังมีข้อดีอยู่บ้างตรงที่มันช่วยให้คนที่รู้สึกเครียด กังวล หรือรู้สึกไม่ปลอดภัยในการสนทนานั้นๆ ได้มีเวลาหยุดคิด มีโอกาสให้พิมพ์แล้วลบได้ถ้ายังไม่พอใจ มีเวลาใคร่ครวญ อ่านข้อความนั้นซ้ำๆ กี่รอบก็ได้ ในพื้นที่ปลอดภัยของเราเองก่อนตอบอะไรออกไปสิ่งนี้ยืนยันให้เราเห็นว่า ความโหดหินของการสื่อของยุคดิจิทัล ไม่ได้มีเพียงแค่การที่เราต้องพยายามตีความหมายของข้อความเท่านั้น แต่เรายังต้องหาวิธีการสื่อสารอะไรก็ตามที่ช่วยให้อีกฝ่ายเข้าใจไปในทางที่เราต้องการอีกด้วย&nbsp;ข้อมูลจากแอปพลิเคชันหาคู่อย่าง Hinge รายงานว่า มากกว่า 56% ของคู่เดต ยอมรับว่าพวกเขามักจะใช้เวลามหาศาลในการตีความบรรดาอีโมจิ สติกเกอร์ และสัญลักษณ์ ที่อีกฝ่ายส่งผ่านทางการแชตเสมอๆ พฤติกรรมนี้เองที่น่าจะพอยืนยันได้ว่าเราต่าง ‘คิดมาก’ จนเข้าขั้น ‘หมกมุ่น’ อยู่กับวิธีการที่คนอื่นใช้สื่อสารกับเราไม่น้อยเลยทีเดียว และส่วนหนึ่งต้องยอมรับว่าเป็นเพราะมนุษย์มีความรู้สึก ‘กลัวการถูกปฏิเสธ’ ซึ่งความรู้สึกกลัวถูกปฏิเสธและไม่เป็นที่ยอมรับนี้เองท่ียิ่งทำให้เราคิดมากกับ Digital Body Language ทั้งของเราและอีกฝ่ายหนักขึ้นไปอีกอย่างไรก็ตาม เราไม่ควรลืมว่าเป้าหมายของการสื่อสาร ไม่ว่าจะผ่านการแชตหรือคุยกันต่อหน้าแบบออฟไลน์ ก็คือการสร้างความสัมพันธ์ที่เฮลตี้ในชีวิตจริงเหมือนกัน เป็นเรื่องดีกว่าหากเราเซตขอบเขต ความคาดหวัง จนอารมณ์ของเราให้พร้อมที่สุดและชัดเจนที่สุดว่าจะสื่อสารกับใคร ในแบบใด เพื่อน เพื่อนที่ทำงาน เจ้านาย ครอบครัว คนรัก หรือแค่คนรู้จักผิวเผิน และควรคุยกันให้ชัดๆ ไปเลยว่า ‘สไตล์’ การสื่อสารของแต่ละฝ่ายเป็นอย่างไร วิธีนี้ไม่เพียงจะช่วยลดความคลุมเครือของการสื่อสารที่อาจนำมาสู่ปัญหาอื่นๆ ในความสัมพันธ์ได้แล้ว ยังช่วยให้เรา ‘เท่าทัน’ การใช้พื้นที่ดิจิทัลของทั้งตัวเองและคนรอบข้าง ก่อนที่เราจะรู้สึกแย่ หรือไปทำให้ใครรู้สึกแย่โดยไม่ได้ตั้งใจ และยังน่าจะช่วยให้ความสัมพันธ์ของเราอยู่รอด ไม่ล่มสลายไปก่อน เพราะการสื่อสารที่เข้าใจกันผิดไปคนละทางด้วย &nbsp;อ้างอิงhttps://www.dazeddigital.com/life-culture/article/62567/1/how-digital-body-language-is-changing-our-relationships

เป็นไปได้ยากหรือแทบจะเป็นไปไม่ได้ ที่เราจะหาคนรักที่ได้ดั่งใจเรา 100% และหลายครั้งความคาดหวังที่สูงเกินไปเหล่านี้ก็สร้างความวุ่นวายใจในความสัมพันธ์หรือบางครั้งก็นำไปสู่การแตกหักทั้งที่จริงอาจยังมีจุดที่ต่างฝ่ายต่างปรับเข้าหากันได้ 

สร้างความสัมพันธ์ที่เฮลตี้ ไปกับหลัก 80/20คาดหวังสิ่งที่เราต้องการ
จากอีกฝ่าย 80% ส่วนอีก 20% 
เราต้องดีลกับตัวเอง

‘การไม่กล้าตัดสินใจด้วยตัวเอง’ หรือ Indecisiveness ที่หลายคนอาจเผชิญอยู่ เพราะรู้สึกไม่หนักแน่นพอกับใจตัวเอง หรือไม่เชื่อว่าตัวเองจะเลือกเส้นทางนั้นอย่างถูกต้องที่สุด จึงทำให้วันนี้มานั่งนึกย้อนว่า ถ้าวันนั้นตัดสินใจอีกแบบ…อาจจะดีกว่านี้

ไม่กล้าตัดสินใจด้วยตัวเอง เพราะกลัวผิดพลาด แต่ถ้าไม่ลอง เราก็อาจพลาดบางอย่างไปเช่นกัน ชวนฝึกเชื่อมั่นในเสียงของตัวเอง ที่แม้จะไม่รู้ปลายทาง แต่เราจะไม่นึกเสียดายที่ได้ลงมือทำ

เวลาที่กำลังอยู่ในความสัมพันธ์ใดความสัมพันธ์หนึ่ง คนเรามักจะ ‘โฟกัส’ ไปที่อีกฝ่ายมากกว่า ไม่ว่าจะการกระทำของเขา ความรู้สึกของเขา เขาจะคิดอย่างไร เขาจะรู้สึกอย่างไร จนบ่อยครั้งความสัมพันธ์ที่เราโฟกัสคนอื่นมากกว่านี้เองที่อาจทำให้เราหลงลืม ‘ตัวเอง’ ไป

MOVIN’ON

CULTURE

SELF

STYLE

VDO

CONVERSATION

MIRROR50

PR-NEWS

Relationship

แชร์บทความนี้

แชร์บทความนี้

Author

NUT LELAPUTRA

RELATED

HOT TOPICS