เวลาพูดถึงเรื่อง ‘Safe Workspace’ หรือพื้นที่ทำงานปลอดภัย หลายคนอาจนึกถึงความปลอดภัยจากการถูกคุกคาม ความปลอดภัยของสถานที่ เครื่องมือที่ใช้การทำงาน หรือความปลอดภัยด้านสิ่งแวดล้อมอื่นๆ ในที่ทำงาน แต่จริงๆ แล้วยังมีเงื่อนไขมากไปกว่านั้นอย่างเรื่องของ ‘คน’ ที่มีความแตกต่างหลากหลาย ซึ่งต้องการโอกาสและพื้นในการทำงานที่ปลอดภัยไม่ต่างกัน ความแตกต่างที่เรากำลังพูดถึงอยู่นี้คือ ‘Neurodivergent’ หรือคนที่มีภาวะหลากหลายทางระบบประสาท 

ความสำคัญของการสร้างพื้นที่ทำงานให้เป็นมิตรต่อคนที่มีความหลากหลายทางระบบประสาท เพราะกว่า 38% ของวัยเริ่มต้นทำงาน อยู่ในภาวะ ‘Neurodivergent


เวลาพูดถึงเรื่อง ‘Safe Workspace’ หรือพื้นที่ทำงานปลอดภัย หลายคนอาจนึกถึงความปลอดภัยจากการถูกคุกคาม ความปลอดภัยของสถานที่ เครื่องมือที่ใช้การทำงาน หรือความปลอดภัยด้านสิ่งแวดล้อมอื่นๆ ในที่ทำงาน แต่จริงๆ แล้วยังมีเงื่อนไขมากไปกว่านั้นอย่างเรื่องของ ‘คน’ ที่มีความแตกต่างหลากหลาย ซึ่งต้องการโอกาสและพื้นในการทำงานที่ปลอดภัยไม่ต่างกัน&nbsp;ความแตกต่างที่เรากำลังพูดถึงอยู่นี้คือ ‘Neurodivergent’ หรือคนที่มีภาวะหลากหลายทางระบบประสาท เมื่อสมองมีกระบวนการการเรียนรู้ ประมวลผลข้อมูล ทำงาน และแสดงผลออกมาเป็นพฤติกรรมที่แตกต่างออกไปจากกระบวนการปกติทั่วไป เช่น คนที่มีภาวะออทิสติก สมาธิสั้น ดิสเร็กเซีย (Dyslexia : ภาวะผิดปกติทางด้านการอ่าน และการเรียนรู้ภาษา) ดาวน์ซินโดรม รวมถึงอาการทางจิตเวชอย่าง โรคไบโพลาร์ โรควิตกกังวล และโรคซึมเศร้า&nbsp;รายงานจากวารสาร Sage Journal พบว่ามากกว่า 8% ของคนที่อยู่ในวัยผู้ใหญ่ทั่วโลกมีภาวะ Neurodivergent รูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง และอีกกว่า 38% ของคนที่อยู่ในวัยเริ่มต้นทำงานก็มีคนที่มีภาวะ Neurodivergent รวมอยู่ในนั้นด้วย จำนวนคนวัยทำงานที่มีภาวะ Neurodivergent ซึ่งกำลังเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องนี้เองจึงเป็นเรื่องท้าทายที่องค์กรในยุคนี้จะต้องทำความเข้าใจ และพร้อมปรับตัว ปรับเปลี่ยนสิ่งแวดล้อมในที่ทำงานให้เข้ากับคนที่มีความหลากหลายทางระบบประสาทเหล่านี้ ไม่ใช่แค่เพื่อการทำงานที่มีประสิทธิภาพเพียงอย่างเดียว หากยังเป็นการสร้าง ‘Safe Workspace’ ให้พวกเขาสามารถอยู่ร่วมกับคนอื่นๆ ในองค์กรอย่างราบรื่น โดยไม่ถูกมองข้าม และถูกกีดกันจากอคติด้วย&nbsp;เข้าใจ Neurodivergent : แค่สมองทำงานต่างไป ไม่ใช่ความบกพร่องก่อนหน้านี้ Neurodivergent ถูกพิจารณาว่าเป็นความผิดปกติ ความพิการ และถูกทรีตเหมือนกับอาการป่วยอย่างหนึ่ง ทว่าในปัจจุบันเป็นเรื่องน่ายินดีที่ทางการแพทย์และวงการวิทยาศาสตร์มีข้อโต้แย้งใหม่ออกมาว่า Neurodivergent ไม่ได้หมายถึงความผิดปกติ หรือความบกพร่องทางร่างกายทั้งหมด เพราะสามารถอธิบายได้ด้วยทฤษฎีใหม่ว่าเป็นการที่สมองทำงานแตกต่างกันออกไปเท่านั้นเอง เพียงแต่ว่าพอใครสักคนเรียนรู้และแสดงผลออกมาในรูปแบบพฤติกรรมที่ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ จึงอาจทำให้เกิดการจับลงบล็อกว่าเขาคือ ‘ผู้มีความบกพร่อง’ หรือ ‘ไร้ความสามารถ’ นำมาสู่การเลือกปฏิบัติ ถูกกีดกันทางสังคม และทำให้หมดโอกาสในแสดงศักยภาพที่มีอยู่ของตัวเองในสายอาชีพหรือหน้าที่การงาน&nbsp;การเกิดขึ้นของคำว่า ‘Neurodiversity’ จึงเป็นเรื่องดีอย่างมากที่จะช่วยจำแนกความหลากหลายทางระบบประสาทให้เราทำความเข้าใจความแตกต่างนี้ได้มากขึ้น ทั้งประเภทแรกคือ Neurotypical หรือคนที่สมองมีการเรียนรู้ ประมวลผลข้อมูล และแสดงผลออกมาเป็นพฤติกรรมตามกระบวนการปกติ กับอีกประเภทคือ Neurodivergent หรือคนที่สมองมีการเรียนรู้ ประมวลผลข้อมูล และแสดงผลออกมาเป็นพฤติกรรมไม่เหมือนกระบวนการปกติทั่วไป ซึ่งหากสังคมเกิดความตระหนักว่าจริงๆ แล้วมีความแตกต่างเหล่านี้อยู่ ไม่เพียงจะช่วยลดอคติได้ และช่วยให้คนที่มีความแตกต่างไม่รู้สึกว่าพวกเขาถูกด้อยค่าหรือแปลกแยกจากคนอื่นๆ ในสังคมที่ทำงานแล้ว ยังเป็นการ ‘สนับสนุน’ ให้คนเหล่านี้ได้มีโอกาสในการทำงานเท่ากับคนอื่นๆ ในองค์กรด้วยออฟฟิศก็เป็นพื้นที่ปลอดภัยสำหรับคนที่มีภาวะ Neurodivergent ได้ตามรายงานจาก Sage Journal พบว่าคนที่มีภาวะ Neurodivergent มีแนวโน้มสูงมากที่จะไม่ได้รับการจ้างงาน และถึงแม้ว่าจะมีโอกาสได้ทำงานก็จริง แต่ 65% ของ Neurodivergent ซึ่งมักมีภาวะอื่นๆ ร่วมด้วย เช่น โรคกังวล ซึมเศร้า และแพนิก ก็อาจทำให้พวกเขาไม่สามารถ ‘ปรับตัว’ ไปกับสังคมในที่ทำงานได้ง่ายสักเท่าไร เนื่องมาจากเงื่อนไขทางพฤติกรรมบางอย่าง เช่น ไม่สามารถสบตากับคนอื่นขณะพูดคุย ไม่สามารถถ่ายทอดความรู้สึก สิ่งที่คิด หรือแสดงออกทางอารมณ์ออกมาได้อย่างคนทั่วไป ก็อาจนำมาสู่ปัญหาในการสื่อสารกับคนในองค์กรจนเกิดความไม่เข้าใจหรือเข้าใจไม่ตรงกันได้ นั่นทำให้คนวัยทำงานที่มีภาวะ Neurodivergent ยิ่งต้องการความเข้าใจจากสังคมที่ทำงานมากกว่าคนทั่วไปว่าพวกเขาแตกต่างอย่างไรและต้องการอะไรกันแน่&nbsp;คนที่อยู่ในระดับหัวหน้างาน รวมไปถึงเพื่อนร่วมงาน อาจต้องเริ่มจากการสังเกต และช่วยกันหาทางออกว่ามีวิธีไหนที่จะสามารถสื่อสารกับคนกลุ่ม Neurodivergent ได้ดีที่สุดบ้าง เช่น บางคนอาจจะถนัดกับการสื่อสารแบบตัวต่อตัวมากกว่าการพูดคุยเป็นกลุ่มใหญ่ๆ ที่ทำให้พวกเขาเกิดความรู้สีกอึดอัด วิตกกังวล บางคนอาจต้องการเวลางานที่ยืดหยุ่นขึ้น บางคนอาจต้องการ Psychological Support มากหน่อยจากหัวหน้าหรือเพื่อนร่วมทีม เพื่อช่วยให้ผ่านความยากในงานบางอย่างไปได้ รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้เป็นสิ่งที่ทั้งเพื่อนร่วมงาน หัวหน้า และตัวองค์กรเองจำเป็นต้องคำนึงถึง เพื่อช่วยลดความตึงเครียดและลดความกดดันต่อคนที่มีความหลากหลายเหล่านี้ให้มากที่สุดแถมเป็นเรื่องสำคัญที่องค์กรจะต้องใช้สกิลความสามารถของกลุ่มคน Neurodivergent ให้เหมาะกับงานอีกด้วย อย่างคนที่เป็นโรคสมาธิสั้น (ADHD) จะมีแนวโน้มที่สามารถทำงานได้เร็วกว่า และสามารถเปลี่ยนความสนใจไปสู่ประเด็นใหม่ได้เร็วกว่า ก็อาจเหมาะกับงานที่ต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขเดดไลน์เร่งๆ ได้มากกว่า หรืออย่างคนที่เป็นออทิสติกที่มักจะมีความสนใจเฉพาะเรื่องใดเรื่องหนึ่งมากเป็นพิเศษ ถ้าหากองค์กรค้นพบสกิล และสามารถจัดวางหน้าที่การงานให้เหมาะกับพวกเขาได้ ก็จะสามารถทำให้คนที่มีภาวะ Neurodivergent กลายเป็นเพชรเม็ดงามในสายงานของพวกเขาได้ไม่ยาก และอาจเป็นหนึ่งในฟันเฟืองที่จะรันองค์กรให้มีประสิทธิภาพได้แพ้กับคนอื่นๆ&nbsp;นอกจากเรื่องการอยู่ร่วมกันกับสังคมในที่ทำงานและการทำงานแล้ว สิ่งแวดล้อมก็มีผลต่อกลุ่มคน Neurodivergent ด้วยเหมือนกัน อย่างข้อเท็จจริงที่ว่าคนที่มีปัญหาเกี่ยวกับการตอบสนองต่อสิ่งเร้าทางระบบประสาทความรู้สึก (Sensory Processing Disorder) แค่แสงไฟนีออนที่จ้าจนเกินไป หรือความวุ่นวายโกลาหล กับระดับเสียงที่ดังเกินไปในที่ทำงานซึ่งอาจดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กๆ สำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับคนที่มีความหลากหลายทางระบบประสาท สิ่งเหล่านี้เป็นเหมือนตัวกระตุ้นให้อาการแพนิก และวิตกกังวลรุนแรงขึ้น จนอาจกลายมาเป็นอุปสรรคต่อทั้งการทำงานรวมถึงคุณภาพชีวิตในที่ทำงานของพวกเขาได้ไม่น้อยเลย&nbsp;การจัดหารแกดเจ็ดอย่างหูฟังช่วยตัดเสียง หรือเพิ่ม Low-stimulus Area พื้นที่ในออฟฟิศที่มีสิ่งเร้าน้อยๆ เช่น โซนสันทนาการ โซนนั่งเล่น โซนพักผ่อน ให้พวกเขาได้พักกายใจจากความวุ่นวายในโหมดทำงานบ้าง ก็อาจเป็นตัวช่วยให้ทั้ง Neurodivergent และ Neurotypical มีคุณภาพชีวิตในออฟฟิศที่มีความสุขมากขึ้น สุดท้ายแล้วการสร้างออฟฟิศให้เป็นมิตรต่อ Neurodivergent จึงไม่เพียงเป็นแค่เรื่อง ‘คน’ กับ ‘งาน’ เท่านั้น แต่ยังหมายถึงลักษณะทางกายภาพภาคใหญ่ๆ อย่างตัวองค์กร ไปจนถึงรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่มีผลต่อสุขภาพจิตใจด้วยอ้างอิง<a href="https://theconversation.com/more-adults-are-being-diagnosed-as-neurodivergent-heres-how-employers-can-help-in-the-workplace-225882" rel="noopener noreferrer" target="_blank">https://theconversation.com/more-adults-are-being-diagnosed-as-neurodivergent-heres-how-employers-can-help-in-the-workplace-225882</a><a href="https://www.verywellmind.com/what-is-neurodivergence-and-what-does-it-mean-to-be-neurodivergent-5196627" rel="noopener noreferrer noopener noreferrer" target="_blank">https://www.verywellmind.com/what-is-neurodivergence-and-what-does-it-mean-to-be-neurodivergent-5196627</a>

Kiko Mizuhara ได้ร่วมออกแบบผลิตภัณฑ์กับ Iroha แบรนด์เซ็กซ์ทอยสำหรับผู้หญิง

Kiko Mizuhara X Iroha 
เซ็กซ์ทอยสำหรับผู้หญิง ที่ได้รับแรงบันดาลใจจากการว่ายน้ำกับปลาวาฬในมหาสมุทรของกิโกะ

ในเดือนฮัลโลวีนแบบนี้ การดูหนังผีหรือหนังประเภทสยองขวัญให้เข้ากับบรรยากาศของเทศกาลก็เป็นอีกหนึ่งกิจกรรมท่ีน่าสนใจเหมือนกัน แต่การจะเปิดดูสิ่งที่เรียกว่าหนังผีหรือหนังสยองขวัญสักเรื่องสำหรับคนที่กลัวผีเป็นชีวิตจิตใจอยู่แล้วนั้นก็อาจไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย ไม่ว่าจะเลือกไปดูในโรง หรือดูอยู่ที่บ้านก็ต้องอาศัยจิตใจที่แข็งแกร่งพอสมควร และหลายครั้งความหลอนในหนังก็อาจทำเรากลัวเกินกว่าจะต้านทานคนเดียวไหว ฮัลโลวีนปีนี้เราอ่านเจอทิปส์น่าสนใจจาก New York Times ที่จะช่วยให้นักดูหนังผี (แต่ก็กลัวผี) สู้กลับความหลอนนั้นได้ เพื่อให้การดูหนังผีไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอีกต่อไป และไม่แน่นะ อาจค้นพบว่าหนังผีหรือหนังสยองขวัญนี่แหละคือทางที่ใช่สำหรับเราก็ได้! 

ผีก็กลัว แต่หนังก็ต้องดู! รวม 5 วิธีที่ช่วยให้การดูหนังผีน่ากลัวน้อยลง สำหรับคนขวัญอ่อนหรือกลัวผีมาก แต่ก็ยังอยากดู

หมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์หลายตัว ถูกฝึกและได้รับการรับรองให้เป็น ‘สุนัขบำบัด’ ที่ทำงานควบคู่กับเจ้าของและนักบำบัด เพื่อปลอบประโลมใจผู้คนที่กำลังอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบากต่างๆ

MOVIN’ON

CULTURE

SELF

STYLE

VDO

CONVERSATION

MIRROR50

PR-NEWS

Mind

แชร์บทความนี้

แชร์บทความนี้

Author

NUT LELAPUTRA

RELATED

HOT TOPICS