โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นกับเเพทย์หญิงชาวอินเดียเมื่อเดือนที่ผ่านมาจนเกิดการลุกฮือประท้วงครั้งใหญ่ของบรรดาบุคลากรทางการแพทย์และประชาชนที่โกรธแค้น ไม่เพียงสั่นสะเทือนไปทั่วระบบสาธารณสุขของอินเดียที่ต้องหยุดชะงัก มันยังกระตุ้นให้เกิดการทวงถามถึงสวัสดิภาพของคนทำงานในหน่วยงานสาธารณสุขที่ทุ่มเทดูแลชีวิตคนอื่น ‘ด้วยชีวิต’ แต่กลับเป็นชีวิตของพวกเขาเสียเองที่ถูกละเลยและไม่ได้รับการดูแลอย่างน่าเศร้า

การดูแลชีวิตที่ต้องแลกด้วยชีวิตของแพทย์ในอินเดีย กับความปลอดภัยและสวัสดิภาพที่ไม่เคยมาถึง 

โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นกับเเพทย์หญิงชาวอินเดียเมื่อเดือนที่ผ่านมาจนเกิดการลุกฮือประท้วงครั้งใหญ่ของบรรดาบุคลากรทางการแพทย์และประชาชนที่โกรธแค้น ไม่เพียงสั่นสะเทือนไปทั่วระบบสาธารณสุขของอินเดียที่ต้องหยุดชะงัก มันยังกระตุ้นให้เกิดการทวงถามถึงสวัสดิภาพของคนทำงานในหน่วยงานสาธารณสุขที่ทุ่มเทดูแลชีวิตคนอื่น ‘ด้วยชีวิต’ แต่กลับเป็นชีวิตของพวกเขาเสียเองที่ถูกละเลยและไม่ได้รับการดูแลอย่างน่าเศร้าห้องพักของแพทย์ที่ประตูไม่มีล็อก เตียงเดี่ยว 2 เตียง กับบรรดาญาติผู้ป่วยที่กำลังงุ่นง่านฉุนเฉียว นั่งบ้างยืนบ้าง ออกันอยู่หน้าห้องตรวจเพื่อรอแพทย์วินิจฉัยญาติของพวกเขา โดยแทบไม่มีแม้แต่เจ้าหน้าคอยให้ความสะดวกหรือให้ความหวังว่าพวกเขาต้องรอไปจนถึงเมื่อไร&nbsp;สิ่งเหล่านี้กลายเป็นภาพปกติธรรมดาสำหรับโรงพยาบาลและคลินิกของรัฐฯ ในอินเดีย เพียงแต่เพิ่งถูกเปิดเผยหลังจากโศกนาฎกรรมที่แพทย์หญิงฝึกหัดวัย 31 ถูกข่มขืนและฆาตกรรมอย่างโหดเหี้ยมภายในห้องสัมมนาของโรงพยาบาลมหาวิทยาแพทย์ R.G. Kar ในเมืองโกลกัตตา ระหว่างที่เธอหลบเข้าไปพัก หลังจากทำงานควบกะติดต่อกันเป็นเวลากว่า 36 ชั่วโมง &nbsp;&nbsp;แม้ว่าตำรวจจะจับตัวผู้ต้องสงสัยได้แล้ว แต่สภาพแวดล้อมอันน่าหดหู่กับความไม่ปลอดภัยของพื้นที่ทำงานซึ่งบรรดาบุคลากรสาธารณสุขยังต้องเผชิญอยู่ทุกวันนั้น ดูเหมือนว่าจะห่างไกลจากคำว่า ‘ดีขึ้น’ อยู่มาก&nbsp;เพราะเป็นความจริงที่แพทย์ฝึกหัดหนุ่มสาวในอินเดียต้องทำงานควบกะหลายวันติดต่อกัน ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่ไม่เอื้ออำนวยนัก ไม่ว่าจะเป็นวอร์ดที่ทั้งสกปรก ห้องพักที่ไม่มีล็อก แทบไม่มีกล้องวงจรปิด และไม่มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ขณะที่การเรียนของพวกเขาก็ทำไม่ได้อย่างเต็มที่นัก เนื่องจากมักถูกแทรกด้วยเคสฉุกเฉินซึ่งทยอยเข้ามากันอยู่เรื่อยๆ ไม่ขาดสาย“เหยื่อของความรุนแรงที่เกิดขึ้นคือสิ่งที่อธิบายสิ่งที่พวกเราเจออยู่ได้เป็นอย่างดีค่ะ” Susmita Sengupta แพทย์หญิงผู้เพิ่งจบการศึกษาเมื่อปี 2020 จาก M.G.M. Medical College &amp; Hospital ในเมืองชัมเศทปุระ เมืองใหญ่ทางตะวันออกของรัฐฌารขัณฑ์ กล่าว หลังจากทำงานที่นั่นได้เพียงปีเดียว เธอก็เลือกจะออกมาเปิดคลินิกของตัวเอง เพราะมองว่าการเป็นแพทย์ในพำนักของโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยที่ไหนก็ตามในอินเดียเป็นเรื่องไม่ปลอดภัยมาตั้งนานแล้ว โดยเฉพาะสำหรับแพทย์ผู้หญิงนั่นทำให้แพทย์หลายคนเลือกที่จะออกไปเปิดคลินิกส่วนตัว หรือไม่ก็เลือกไปอยู่ต่างประเทศ เช่นวิสัญญีแพทย์หญิง Richa Sharma ซึ่งตัดสินใจไปทำงานที่คอนเน็กติคัต ตั้งแต่ปี 2018 ภายใต้พำนักของมหาวิทยาลัยโคลัมเบีย หลังจากจบแพทย์จากเมืองเดลี เพราะมองไม่เห็นภาพเลยว่าระบบการรักษาในอินเดียจะมีอะไรดีขึ้นไปกว่านี้ เธอมองว่าแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่บุคลากรทางการแพทย์ในอินเดียจะสามารถช่วยเหลือคนที่เจ็บไข้อย่างเต็มที่สุดความสามารถ&nbsp;“ในความเป็นจริงแพทย์ต้องทำงานกับคนไข้เป็นร้อยๆ คนต่อวัน ราวกับพวกเขาถูกทำให้เป็นเหมือนเครื่องจักรในโรงงาน ไม่ใช่มนุษย์” Richa Sharma กล่าวว่าเหตุการณ์ความรุนแรงที่เกิดขึ้นกับแพทย์หญิง เป็นตัวจุดชนวนให้เธอลุกขึ้นมารวบรวมเสียงจากบุคลากรทางการแพทย์หลายๆ คนที่เจอประสบการณ์ความเลวร้ายในการทำงานคล้ายๆ กัน เขียนจดหมายเปิดผนึกถึงศาลสูงอินเดียให้มีมาตรการดูแลชีวิตพวกเธออย่าง ‘จริงจัง และ ‘จริงใจ’ กว่านี้เสียที&nbsp;<img src="https://media.thairath.co.th/image/mAbMteHtex0gqGNB15SD7xs1a2hUBSsYZp1V2F0XE5oV8cc2yQe9vA1.jpg" data-id="101770" data-url="https://media.thairath.co.th/image/mAbMteHtex0gqGNB15SD7xs1a2hUBSsYZp1V2F0XE5oV8cc2yQe9vA1.jpg" style="width: auto;" class="fr-fic fr-dib">อันที่จริงแล้ว ไม่ใช่ว่าอินเดียขาดเเคลนบุคลากรทางแพทย์เสียทีเดียว แถมในช่วงปีที่ผ่านมา รัฐบาลอินเดียเองก็ยังมีนโยบายที่จะเพิ่มสถาบันการศึกษาแพทย์ให้มากขึ้นด้วยซำ้ เพื่อหวังจะเพิ่มจำนวนบุคลากร ปัญหาจึงไม่ใช่เรื่องจำนวนบุคลากรไม่เพียงพอ หากแต่มาจากการที่บรรดาแพทย์ฝึกหัดส่วนใหญ่เลือกเรียนและทำงานในโรงพยาบาลรัฐฯ ตามเมืองใหญ่ๆ เพราะมีระบบการเรียนการสอนกับเครื่องไม้เครื่องมือที่พร้อมมากกว่า และนั่นทำให้เกิดช่องโหว่ในระบบสาธารณสุขของอินเดียตามมา เมื่อโรงพยาบาลในเมืองเล็กๆ รวมถึงในชนบทขาดเเคลนแพทย์ และชาวบ้านเองก็เข้าถึงการรักษาได้ยาก โดยเฉพาะโรคร้ายแรงอย่างโรคมะเร็ง หรือโรคที่มีความซับซ้อนสูงๆ ที่ต้องใช้แพทย์หรือผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางจริงๆ&nbsp;ไม่เพียงปัญหาบุคลากรทางการแพทย์ของอินเดียจะกระจุกตัวอยู่ในเมือง ซึ่งส่งผลต่อคุณภาพชีวิตผู้คนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ปัญหาใหญ่อีกอย่างคือโรงพยาบาลใหญ่ๆ ในเมืองที่มีผู้ใช้บริการจนล้นไม่เว้นแต่ละวัน ยังส่งผลให้เครื่องมือแพทย์ ห้อง เตียง และอุปกรณ์ต่างๆ ไม่เพียงพอรองรับอีกด้วย แม้จะป่วยหนักมาแค่ไหนก็ต้องนั่งรอคิวนานอย่างไร้ความหวัง&nbsp;ทั้งหมดนี้เหมือนเป็นลูกโซ่ที่นำมาสู่ปัญหาการทำงานหนักแบบควบกะติดกันหลายวันของบรรดาแพทย์และเจ้าหน้าที่ การทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำกลายเป็นความเหนื่อยล้าที่กัดกินไปถึงสวัสดิภาพและคุณภาพชีวิตของคนเหล่านี้ที่ทุ่มเทดูแลคนอื่น แต่หลายๆ ครั้งความรุนแรงและการถูกคุมคามก็มาจากคนที่พวกเขาดูแลนั่นเอง&nbsp;“เคยมีเหตุการณ์ที่ญาติผู้ป่วยรอนานจนพวกเขารู้สึกโกรธเคือง ไม่รู้จะไปลงกับใคร เลยเริ่มมารุมตะโกนด่าทอ และเริ่มทำร้ายเรา แต่กลับไม่มีใครปกป้องเราเลย” เสียงจากแพทย์ด้านโรคหัวใจคนหนึ่งเล่า หรืออีกเหตุการณ์ที่คนไข้รายหนึ่งเกิดคลุ้มคลั่ง เดินถือขวดน้ำกรดไปทั่วโรงพยาบาล ขู่ว่าจะทำให้แพทย์ทุกคนเสียโฉมเหมือนกับเขา หากไม่สามารถรักษาให้ใบหน้าของเขาหายเป็นปกติจากแผลอันเกิดจากรอยไหม้ของฤทธิ์น้ำกรดได้&nbsp;เขาบอกว่าการขู่ คุกคาม และการลงมือทำร้ายร่างกายบุคลากรแบบนี้เกิดขึ้นอยู่แทบตลอดเวลา แต่ไม่มีรู้ หรือถึงรู้ก็ช่วยอะไรไม่ได้ และคนกระทำก็ยังคงลอยนวลต่อไป ไม่ได้รับโทษ ขณะที่คนถูกกระทำก็ไม่ได้การคุ้มครองจากหน่วยงานของพวกเขาเช่นเดียวกัน แม้แต่ในโรงพยาบาลเอกชนเองเจ้าหน้าที่ทั้งผู้หญิงและผู้ชายก็ยังคงหนีไม่พ้นการถูกทำร้ายร่างกายและถูกคุกคามทางจิตใจจากบรรดาญาติผู้ป่วยอยู่เป็นนิจ จนหลายคนคิดจะย้ายไปทำงานต่างประเทศเพื่อหนีสิ่งเหล่านี้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ให้รู้แล้วรู้รอด&nbsp;หลังโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นกับแพทย์หญิงวัย 31 ศาลสูงสุดของอินเดียได้จัดตั้งหน่วยเฉพาะกิจเพื่อออกมาตรการดูแลให้พื้นที่ทำงานของบุคลากรทางการแพทย์ในอินเดียมีความปลอดภัยมากกว่าที่เป็นอยู่ก็จริง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเหล่านี้กำลังสะท้อนว่า ระบบสาธารณสุขของอินเดียยังคงอยู่ในขั้นวิกฤติ เหมือนกับที่แพทย์คนหนึ่งบอกว่า “พวกเขามองว่าเราเป็นทั้ง ‘ยอดมนุษย์’ และไม่ใช่แม้แต่เป็น ‘มนุษย์’ ในเวลาเดียวกัน” &nbsp;อ้างอิง<a href="https://www.nytimes.com/2024/09/01/world/asia/india-doctors-safety.html" rel="noopener noreferrer" target="_blank">https://www.nytimes.com/2024/09/01/world/asia/india-doctors-safety.html</a>

มีหลายกรณีที่ชวนให้คนได้ตระหนักถึงกรณีที่ ‘ผู้ชาย’ หรือ ‘เด็กชาย’ ตกเป็นเหยื่อการคุกคามทางเพศจนถึงการล่วงละเมิดทางเพศ ไม่ว่าจะข่าวลือเรื่อง Justin Bieber ที่ถูก Diddy ล่วงละเมิด ทั้งยังมีการเปิดเผยอีกว่ามีเด็กชายวัย 9 ขวบเคยตกเป็นเหยื่อของ Diddy ด้วยเหมือนกัน ในจังหวะใกล้ๆ กัน ดาราชายฝั่งไทยก็ออกมาเปิดเผยเรื่องที่เคยถูกคุกคามทางเพศ

เมื่อ ‘ผู้ชาย’ ตกเป็นเหยื่อการล่วงละเมิดทางเพศ แต่กำแพงเรื่อง 
‘ความเป็นชาย’ อาจทำให้พวกเขาเข้าไม่ถึงความช่วยเหลือ และอาจ 
‘โทษตัวเอง’ ทั้งที่ไม่ได้ผิด

หรือที่แปลว่าผู้หญิงแห่งท้องทะเล คือกลุ่มผู้หญิงวัย 60-80 ปีในหมู่บ้านเล็กๆ บนเกาะเชจู ที่หาเลี้ยงชีพด้วยการเป็นนักดำน้ำ freedive เพื่อจับสัตว์ทะเล เหล่า Haenyeo เริ่มวิถีนี้กันมาตั้งแต่ศตวรรษที่ 17 และในตอนนี้ Haenyeo กำลังเหลือน้อยลงทุกที

Haenyeo แกงค์อาจุมม่านักดำน้ำแห่งเกาะเชจูที่ freedive หาปลาตั้งแต่ 
6 โมงเช้า เพื่อหาเลี้ยงชีพแทนผู้ชาย

จินนี แลม (Ginny Lam) คือหญิงสาวเชื้อสายจีนในแวนคูเวอร์ ประเทศแคนาดา เธอตัดสินใจฟ้องศาลเมื่อแม่ของเธอมอบมรดกให้น้องชายของเธอ 2.9 ล้านเหรียญฯ ขณะที่ตัวเธอได้เพียง 170,000 เหรียญฯ ทั้งที่เธอเป็นคนดูแลกิจการของที่บ้าน และเป็นคนดูแลแม่จนถึงวาระสุดท้าย 

ลูกสาวชาวจีนในแคนาดา ฟ้องศาลเรื่องการ
ถูกเลือกปฏิบัติในฐานะ ‘ลูกสาว’ หลังแม่ให้มรดก 
‘ลูกชาย’ มากกว่าหลายเท่า ทั้งที่เธอเป็นคนดูแล
กิจการของที่บ้านและดูแลแม่ที่ป่วย

MOVIN’ON

CULTURE

SELF

STYLE

CONVERSATION

VDO

PR-NEWS

Social Issues

การดูแลชีวิตที่ต้องแลกด้วยชีวิตของแพทย์ในอินเดีย กับความปลอดภัยและสวัสดิภาพที่ไม่เคยมาถึง

แชร์บทความนี้

แชร์บทความนี้

Author

NUT LELAPUTRA

RELATED

HOT TOPICS