เรากำลัง normalize การทำงานหนักของคนไทยกันอยู่หรือเปล่า?

กรุงเทพฯ ติดอันดับ 7 คนทำงานหนักที่สุดในโลก ขณะที่ ‘ค่าแรงขั้นต่ำ’ สวนทางกับค่าครองชีพที่สูง จนเราต้องมาถึงจุดหมดยุครายได้ทางเดียว?

ไม่กี่วันมานี้ สเตตัสหนึ่งที่มีเนื้อความว่า “หมดยุครายได้ทางเดียว ปัจจุบันควรจะมี 3 อาชีพ อาชีพหลัก อาชีพรอง อาชีพเสริม” ถูกแชร์ออกไปจำนวนมาก และเกิดการถกเถียงมากมาย ทั้งฝั่งที่เอาความขยันมาผูกโยงกับการดิ้นรนหาทางรอดว่ายิ่งทำงานหนักก็จะได้ดี กับอีกฝั่งที่ตั้งคำถามถึงสภาพสังคม ว่าทำไมรายได้อาชีพหลักถึงไม่สามารถตอบโจทย์คนทำงาน จนทำให้ประชาชนต้องกัดฟันขวนขวายหาอาชีพรอง อาชีพเสริม เพื่อให้ได้รับรายได้ที่สอดคล้องกับการใช้ชีวิต (ไม่รวมคนที่แฮปปี้กับอาชีพสองสามสี่แบบที่ไม่ถูกกดดันให้ต้องทำเพิ่มนะ) อย่างไรก็ดี การที่ประชาชนส่วนหนึ่งต้องดิ้นรนทำงานหนักเพื่อให้ได้รายได้มากขึ้น เพราะรายได้จากอาชีพหลักไม่เพียงพอ ค่าแรงขั้นต่ำสวนทางกับค่าครองชีพที่สูง ค่าไฟ หรือค่าอุปโภค บริโภค ก็ต่างทยอยขึ้นกันมาสักระยะ นั้นอาจหมายถึงว่าสภาพสังคมไทยกำลังมีปัญหา และปัญหานั้นจะไม่ถูกแก้ไข ถ้าเรายัง normalize การทำงานหนักของคนไทยแบบนี้อยู่ หรือยอมรับสภาพปัญหาปากท้องนี้ เพราะก็ยังมีบางคนที่รู้สึกไม่เดือดร้อน จนคัดค้านการขึ้นค่าแรงขั้นต่ำที่เคยมีประเด็นไปก่อนหน้า และใช่ว่าคุณไม่เดือดร้อน จะไม่มีใครไม่เดือดร้อนตามคุณ ซึ่งดูจากการถกเถียงในโลกออนไลน์ ก็ชัดเจนแล้วว่า คนไทยจำนวนมากต่างมองปรากฏการณ์นี้เป็นปัญหา ซึ่งถ้าเอาผลสำรวจเชิงตัวเลขมาอ้างอิง หลายคนอาจจะรู้สึกตกใจกับการทำงานหนักของคนไทยมากขึ้นไปอีก จากผลสำรวจประเทศที่ทำงานหนักที่สุดของ Kisi บริษัทเทคโนโลยีที่ให้คำปรึกษาด้านการทำงาน ระบุว่าปี 2022 กรุงเทพฯ ติดอันดับ 7 ของโลกที่ทำงานหนักที่สุด โดยพิจารณาเปอร์เซ็นต์จากพนักงานประจำที่ทำงานมากกว่า 48 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ ซึ่งเปอร์เซ็นต์ที่สูงนี้สะท้อนให้เห็นว่าเมืองนั้นๆ มีประชากรจำนวนมากที่ทำงานล่วงเวลาอยู่ และหากย้อนไปในปี 2021 จากผลสำรวจของ Kisi จะเห็นว่าก่อนหน้า กรุงเทพฯ ก็ติดอันดับ 3 ของโลกที่มีประชากรทำงานหนักเกินที่สุดอยู่เหมือนกัน ซึ่งมากกว่าที่องค์การแรงงานระหว่างประเทศ (International Labour Organization) แนะนำว่าคนทำงานควรทำงาน 40 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ เหล่านี้เป็นเพียงผลสำรวจแค่ในเฉพาะ ‘กรุงเทพฯ’ นั่นหมายความว่า หากสำรวจทุกจังหวัดในไทย เปอร์เซ็นต์ของคนที่ทำงานหนักก็มีแนวโน้มที่จะพุ่งสูงขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว แรงงานไทยทำงานหนัก เพื่อให้ได้เงินมาซัพพอร์ตตัวเอง และครอบครัว ขณะที่รัฐบาลไทยไม่ได้ช่วยเหลืออะไรแรงงานไทยด้วยสวัสดิการอะไรได้เท่าที่ควร และดูเหมือนจะผลักประชาชนให้เข้าสู่วงจรดิ้นรนกันเองไม่หยุดหย่อน อีกทั้งยังรวมถึงการที่นายจ้างบางคนให้เงินเดือนไม่สมเหตุสมผลต่อลูกจ้าง หรือแม้กระทั่งลูกจ้างไม่มีอำนาจต่อรองกับนายจ้าง ปัจจุบันอัตราค่าจ้างขั้นต่ำอยู่ที่ 328-354 บาท ซึ่งหากมาคำนวนค่าใช้จ่ายของประชาชนในแต่ละวันกันแล้ว ถ้าไม่ประหยัดกันมากๆ ก็อาจจะไม่พอเลย สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์ (นิด้า) เผยผลสำรวจในหัวข้อ ปัญหาการใช้จ่ายของประชาชน พบว่า 47.10% ระบุว่ารายได้ลดลง รองลงมา 46.72% ระบุว่า รายได้เท่าเดิม และ 6.18% ระบุว่า รายได้มากขึ้น และเมื่อเปรียบเทียบรายได้กับรายจ่ายแต่ละเดือนพบว่า 60.06% ระบุว่า รายได้น้อยกว่ารายจ่าย 32.62% ระบุว่า รายได้พอๆ กับรายจ่าย และ 7.32% ระบุว่ารายได้มากกว่ารายจ่าย น่าสนใจตรงที่ว่ารายจ่ายที่สร้างผลกระทบต่อประชาชนมากที่สุด 6 อันดับแรก ดันกลายเป็นรายจ่ายที่ ‘จำเป็นต้องจ่ายอยู่แล้ว’ ของประชาชน อันดับ 1 (32.73%) คือค่าใช้จ่ายด้านน้ำมันเชื้อเพลิง อันดับ 2 (25.79%) ค่าใช้จ่ายด้านอาหารประจำวัน อันดับ 3 (13.47%) ค่าใช้จ่ายด้านไฟฟ้าครัวเรือน อันดับ 4 (6.10%) ค่าใช้จ่ายด้านแก๊สหุงต้ม อันดับ 5 (3.36%) ค่าใช้จ่ายด้านการผ่อนชำระค่ารถ และ อันดับ 6 (3.18%) การใช้จ่ายด้านน้ำประปา จะเห็นได้ว่ากลุ่มประชาชนที่รายได้ไม่พอกับรายจ่ายนั้นมีมาก เนื่องจากรายได้ที่ลดลง ค่าใช้จ่ายสูงขึ้นแต่รายได้เท่าเดิม หรือบางคนรายได้มากขึ้นก็จริง แต่อาจจะต้องมาเสียเงินกับค่าใช้จ่ายจำเป็นที่รัฐบาลปรับเพิ่มขึ้นอีก เรายกตัวอย่าง การปรับขึ้นค่าไฟ ที่ผู้ใช้ไฟฟ้าประเภทบ้านอยู่อาศัย จะมีอัตราค่าไฟฟ้า 4.72 บาทต่อหน่วย และผู้ใช้ไฟฟ้าประเภทอื่นๆ จะมีอัตราค่าไฟฟ้า 5.69 บาทต่อหน่วย ในรอบบิลค่าไฟฟ้า ม.ค.-เม.ย. 66 ซึ่งก็จะเห็นว่ายังมีปัจจัยที่คุมไม่ได้อีกมากที่ประชาชนจะต้องเสียเงินกันเพิ่มไปอีก ยังไม่รวมค่าข้าวของเครื่องใช้ที่ก็ค่อยๆ ปรับขึ้นกันมาอย่างเนียนๆ หรือภาษีต่างๆ ที่เราต้องจ่ายกันตลอด ปฏิเสธไม่ได้ว่ามนุษย์เราขับเคลื่อนชีวิตด้วยการมีเงิน เพราะเงินเป็นทั้งกำลังหล่อเลี้ยงชีวิต เป็นทั้งกำลังหล่อเลี้ยงสภาพจิตใจ เป็นทั้งกำลังหล่อเลี้ยงความฝัน และ ‘งาน’ เป็นสิ่งที่เราทุกคนต้องทำแลกเงินเหล่านั้นมา แน่นอน ขึ้นชื่อว่าทำงาน ไม่เหนื่อยเลยคงเป็นไปไม่ได้ แต่งานที่บาลานซ์กับชีวิตได้ดีทั้งเงินที่รับได้ หรือปริมาณที่ไม่หนักจนทำให้เวลาส่วนตัวหายไป หรือกระทั่งมวลสภาพแวดล้อมที่ไม่ส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจ น่าจะเป็นอะไรที่ลงตัวกับเราได้ดีที่สุด เราขอย้ำว่าการที่คนเราจะทำมากกว่าหนึ่งอาชีพ ก็ไม่ใช่เรื่องผิดหากนั่นเป็นสิ่งที่ต้องการทำ แต่ก่อนอื่นเลยเราควรมีมาตรฐานว่าอาชีพหลักต้องมอบความเฮลตี้ให้กับชีวิตได้ด้วยเช่นกัน ประเด็นทั้งค่าครองชีพที่สูง รายได้ขั้นต่ำที่น้อยเกินไป และช่วงเวลาทำงานของแรงงาน จึงเป็นสิ่งที่เราควรให้ความสำคัญ นายจ้างควรให้ความสำคัญ และคนที่ควรให้ความสำคัญที่สุด คงเป็นรัฐบาลที่มีส่วนกำหนดนโยบายมาช่วยเหลือประชาชน อ้างอิง: <a href="https://www.bangkokbiznews.com/blogs/columnist/1018087" rel="noopener noreferrer" target="_blank">https://www.bangkokbiznews.com/blogs/columnist/1018087</a><a href="https://www.bangkokbiznews.com/blogs/columnist/1018087https://www.bbc.com/thai/articles/c1vg13091qyohttps://bit.ly/3QGh0KA" rel="noopener noreferrer" target="_blank"></a> <a href="https://www.bangkokbiznews.com/blogs/columnist/1018087https://www.bbc.com/thai/articles/c1vg13091qyohttps://bit.ly/3QGh0KA" rel="noopener noreferrer" target="_blank"></a> <a href="https://www.bbc.com/thai/articles/c1vg13091qyo" rel="noopener noreferrer" target="_blank">https://www.bbc.com/thai/articles/c1vg13091qyo</a> <a href="https://www.bangkokbiznews.com/blogs/columnist/1018087https://www.bbc.com/thai/articles/c1vg13091qyohttps://bit.ly/3QGh0KA" rel="noopener noreferrer" target="_blank"></a> <a href="https://bit.ly/3QGh0KA" rel="noopener noreferrer" target="_blank">https://bit.ly/3QGh0KA</a> <a href="https://www.bloomberg.com/news/articles/2022-05-25/how-to-deal-with-burnout-top-cities-for-work-life-balance-ranked" rel="noopener noreferrer noopener noreferrer" target="_blank">https://www.bloomberg.com/news/articles/2022-05-25/how-to-deal-with-burnout-top-cities-for-work-life-balance-ranked</a> <a href="https://www.humanresourcesonline.net/most-overworked-cities-in-the-world-2021-hong-kong-singapore-and-bangkok-top-rankings" rel="noopener noreferrer" target="_blank">https://www.humanresourcesonline.net/most-overworked-cities-in-the-world-2021-hong-kong-singapore-and-bangkok-top-rankings</a> &nbsp;

‘Short King’ เป็นคำเรียกผู้ชายตัวไม่สูงที่ตระหนักได้ว่าส่วนสูงไม่ได้ผูกโยงกับคุณค่าในตัวของพวกเขา นับว่าน่าสนใจที่คำนี้มันมาพร้อมความพยายามที่จะทำลายกรอบการเหยียดส่วนสูง รวมถึง Toxic Masculinity หรือความเป็นชายที่เปราะบางทิ้งไป

‘Short King’ ผู้ชายตัวเล็กหรือเตี้ยกว่าผู้หญิง ที่เชียร์ให้ “ภูมิใจในตัวเองเข้าไว้หนุ่ม!” โดยไม่เอาส่วนสูงมาลดทอนคุณค่าหรือปล่อยให้เสียงรอบข้างมาทำร้ายตัวเอง

นี่คือคอมเมนต์ (บางส่วน) จากบรรดาชาวโซเชียลฯ ที่วิพากษ์อย่างเผ็ดร้อนหลังจากการกลับมาของซีรีส์แนวหลังโลกล่มสลาย The Last of Us ในซีซั่นล่าสุดที่เริ่มต้นด้วยเรื่องราวของตัวละครหลัก กลับถูกมองว่า ภายใต้เรื่องราวความรักโรแมนติกหลังโลกล่มสลาย และการโอบรับความหลากหลายท่ามกลางความขัดแย้งเหล่านั้น อาจเป็นแค่ส่วนหนึ่งในการ ‘โรแมนติไซส์’ ความจริงอันโหดร้ายที่ถูกปัดไว้ใต้พรม

Pride in Genocide? เมื่อซีรีส์ The Last of Us ถูกวิจารณ์ว่าเป็น ‘Rainbow Washing’ การใช้ความโรแมนติกของความหลากหลาย มากลบทับความเกลียดชังปาเลสสไตน์ของผู้สร้าง

บ่อยครั้งที่คนเป็น ‘เมียหลวง’ เลือกใช้ความรุนแรงกับผู้หญิงอีกคนของสามีหรือชายคนรัก ตบ ตี ถ่ายคลิปรุมทำร้าย สาดน้ำกรด ฯลฯ ซึ่งสร้างบาดแผลหรือกระทั่งทำให้เกิดอันตรายถึงชีวิตของอีกฝ่าย ไม่ว่าเธอคนนั้นจะอยู่ในสถานะเมียน้อยหรือคนทำที่งานบริการทางเพศ

MOVIN’ON

CULTURE

SELF

STYLE

VDO

CONVERSATION

MIRROR50

PR-NEWS

Social Issues

แชร์บทความนี้

แชร์บทความนี้

Author

PATCHSITA PAIBULSIRI

RELATED

HOT TOPICS