Materialists คือผลงานเรื่องที่สองของผู้กำกับหนังอินดี้หญิงรุ่นใหม่ไฟแรงชาวแคนาเดียน-เกาหลี Celine Song ผู้เคยพาหนังของเธอเข้าชิงออสการ์มาแล้วถึงสองสาขาจาก Past Lives เมื่อปี 2023 และนั่นทำให้เราดีใจที่ได้ยินว่าในที่สุดก็มีคนที่ยังยืนหยัดทำหนังโรแมนติกอย่างจริงจังในยุคนี้บ้างเสียที เพราะจะว่าไปแล้ว หนังรักดีๆ เหมือนว่าได้ห่างหายไปนานในท้องตลาดมาตั้งแต่ปี 1990s จนถึงช่วงต้น 2000s ซึ่งนับว่าเป็นยุคที่หนังรักเฟื่องฟูมากที่สุดยุคหนึ่ง 

Materialists หนังรักที่พูดกับยุคสมัย 2025 ด้วยคำถามถึง ‘การให้คุณค่า’ ในความรัก เพราะถึงแม้ความสัมพันธ์คือการลงทุน แต่มนุษย์ก็ไม่ใช่สินค้า และรักแท้ก็ซื้อหากันไม่ได้ 

*มีการเปิดเผยเนื้อหาภาพยนตร์“การลงทุนมีความเสี่ยง ผู้ลงทุนควรศึกษาข้อมูลก่อนตัดสินใจลงทุน”&nbsp;แท็กไลน์ข้างต้นไม่ใช่โฆษณาที่เราอยากชี้ชวนให้ลงทุนอย่างใด แต่มันเป็นประโยคแรกที่เด้งเข้ามาในหัวเราหลังจากหนังเรื่อง Materialists จบลง&nbsp;Materialists คือผลงานเรื่องที่สองของผู้กำกับหนังอินดี้หญิงรุ่นใหม่ไฟแรงชาวแคนาเดียน-เกาหลี Celine Song ผู้เคยพาหนังของเธอเข้าชิงออสการ์มาแล้วถึงสองสาขาจาก Past Lives เมื่อปี 2023 และนั่นทำให้เราดีใจที่ได้ยินว่าในที่สุดก็มีคนที่ยังยืนหยัดทำหนังโรแมนติกอย่างจริงจังในยุคนี้บ้างเสียที เพราะจะว่าไปแล้ว หนังรักดีๆ เหมือนว่าได้ห่างหายไปนานในท้องตลาดมาตั้งแต่ปี 1990s จนถึงช่วงต้น 2000s ซึ่งนับว่าเป็นยุคที่หนังรักเฟื่องฟูมากที่สุดยุคหนึ่ง&nbsp;ยอมรับว่าหากดูแค่หน้าตา Materialists อาจให้ความรู้สึกเหมือนว่ามันเป็นหนังโรแมนติกทั่วไป ที่ออกจะ Cliche หน่อยๆ ด้วยซ้ำ กับเรื่องราวของนางเอกสาวผู้ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน มีชีวิตสวยๆ แบบนิวยอร์กเกอร์ตัวแม่ตัวมัม แล้วอยู่ดีๆ วันหนึ่งเธอก็ต้องตัดสินใจว่าจะเลือกใครดีระหว่างพระเอก-หนุ่มที่มีต้นทุนเป็นแค่ความรักแท้ แต่ไส้แห้ง กับพระรอง-หนุ่มที่มีต้นทุนเป็นจำนวนเงินในบัญชี แต่ไม่มีความรัก ที่สุดท้ายแล้วเธอก็ตัดสินใจเลือกรักแท้ แถมก็โชคดีมากด้วยที่รักแท้ยังรอเธออยู่ไม่ยอมไปไหน ลงเอยด้วยพระเอกนางเอกยอมกัดฟัน (หรืออาจจะกัดก้อนเกลือ) นั่งรถบุโรทั่งไปด้วยกันจนแก่เฒ่า (เห้อ!)&nbsp;เส้นเรื่องที่ถูกต้องตามหลักหนังโรแมนติกของ Materialists ข้างต้นนี้เองที่หลอกเราสนิท ตรงที่มันเป็นตั้งใจจะให้ความ Cliche ทำหน้าที่เสียดสีและท้าทายความ Cliche ในตัวมันเอง ด้วยการเปิดประเด็นเรื่อง ‘ความรัก’ สิ่งที่มนุษย์โหยหาปรารถนามากที่สุด แต่กลับไม่มีใครกล้าที่จะพูดถึงมันตรงๆ เพราะกลัวจะดูพึ่งพามันมากเกินไป หรือไม่ก็กลัวว่าจะดูไม่เท่ ไม่เป็นคนยุคใหม่ ทั้งที่จริงๆ มันเป็นความปรารถนาพื้นฐานของมนุษย์ที่อยากจะรักและอยากถูกรักด้วยกันทั้งนั้น เรื่องความรักยังเป็นปัญหาโลกแตกที่อยู่คู่กับมวลมนุษยชาติตลอดมา และอาจจะตลอดกาล แล้ว Materialists ก็พูดกับยุคสมัย 2025 ได้เป็นอย่างดีตรงที่ ไอ้หนทางกว่ามนุษย์คนหนึ่งจะได้ความรักความสัมพันธ์มาครอบครองนั้น พวกเขาต้องยอมลงทุน ยอมเสี่ยง และต้องยอมเเลกอะไรไปมากมายแค่ไหนกัน จากค่านิยมของการหาคู่และการเดต&nbsp;“การเดตคือการลงทุน มันมีทั้งความเสี่ยง เหนื่อยยาก ผิดหวัง เจ็บปวด แต่ความรักไม่ใช่แบบนั้น มันแทบไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรเลย” คำพูดตอนหนึ่งของลูซี่ - นางเอกในเรื่องผู้ทำงานอยู่ในบริษัทแม่สื่อมืออาชีพชั้นนำบอก และนั่นทำให้เรากลับมาคิดแล้วคิดอีกว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงเหรอ?&nbsp;เมื่อเราอยู่ในโลกทุนนิยมที่ทุกอย่างถูกทำให้กลายเป็น ‘สินค้า’ ที่ซื้อหาได้ไปเสียหมด ทุกอย่างต้องคิดคำนวนได้หมดว่าเป็นต้นทุนเท่าไร กำไรแค่ไหน ขาดทุนหรือเปล่า คุ้มค่าที่จะลงทุนไหม แม้แต่ตัวเราเองที่เป็นมนุษย์ แม้แต่เรื่องความสัมพันธ์ และแม้แต่ความรักเองก็เป็นเช่นนั้น &nbsp;เราต่างถูกผลักให้เข้าไปอยู่ใน ‘ตลาด’ อะไรสักอย่างของการซื้อขาย รอให้ใครสักคนมาเลือกหยิบใส่ตระกร้า คอยเช็กว่าเราจะถูกใครสักคนติ๊กถูก เพราะตรงตาม ‘เช็กลิสต์’ ของเขาบ้างไหม เพื่อที่จะได้รีบขายตัวเองออกไป ไม่งั้นเราจะกลายเป็นแค่สินค้าบูดๆ ที่รอวันหมดอายุบนชั้นวาง และลงเอยที่ ‘ไม่มีใครเอา’&nbsp;ตัวละครสาวโสดวัย 39 อย่างโซฟี คือตัวอย่างที่อธิบายความชอกช้ำของการเป็นคนที่ไม่ถูกเลือกสักทีเหล่านี้ได้ดีที่สุดแล้ว ด้วยการที่หนังหยิบยกเรื่องอำนาจของ ‘Biological Clock’ หรือนาฬิกาชีวภาพของผู้หญิงขึ้นมาเสียดสีอย่างเจ็บแสบ เพราะยิ่งนับวันนาฬิกานี้เคลื่อนที่ไปข้างหน้าเท่าไร ก็ยิ่งเพิ่มความรู้สึกกดดันที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะต้องการการถูกเลือกมากเท่านั้น ซึ่งหลายๆ ครั้ง พอเสียงนาฬิกากดดันมากเข้า ก็อาจจะทำให้ผู้หญิงตกอยู่ในสถานะ ‘ผู้ถูกเลือก’ มากกว่าจะมีโอกาสได้เป็นฝ่ายเลือกมากเท่าที่ควร&nbsp;และยิ่ง Demand สวนทางกับ Supply มากเท่าไร นั่นทำให้เราทุกคนที่ถูกผลัก หรือผลักตัวเองเข้าสู่ตลาดของการมองหาความรักความสัมพันธ์ ต่างปราถนาที่จะเป็น และครอบครอง ‘ม้ายูนิคอร์น’ หรือ ‘ปลาหมึกแถวบน’ (สิ่งที่ใช้อธิบายคนที่เพอร์เฟ็กต์มากๆ แบบแทบหาที่ติไม่ได้ และอยู่ใน Tier สูงสุดของวงการหาคู่) ให้ได้ เพื่อที่จะได้มีโอกาสเลือกและถูกเลือกได้มากกว่า สิ่งนี้เองที่สะท้อนว่าไม่ว่าจะยุคสมัยใด ตั้งแต่ยุคมนุษย์ถ้ำจนถึงยุคสมัยใหม่ปี 2025 มนุษย์ต่างยังพยายามมองหาและให้ค่ากับ ‘ความสมบูรณ์แบบ’ กันอย่างมากมายอยู่ดี โดยเฉพาะกับความสมบูรณ์แบบภายนอก ส่วนสูง หน้าตา สีผิว ไปจนถึงมองหาความสมบูรณ์แบบของทรัพยากร เช่นรายได้ (ก่อนและหลังหักภาษี) เงินในบัญชี จำนวนบัตรเครดิต และทรัพย์สินต่างๆ&nbsp;แต่เพราะว่าสุดท้ายแล้ว มนุษย์ที่มีคุณภาพ กับความรักและความสัมพันธ์ที่มีคุณภาพ ไม่ใช่ส่ิงของที่จะสามารถมานั่งคำนวนกำไรขาดทุนหรือซื้อหากันได้ง่ายอย่างนั้น การเร่งเร้าให้ใครสักคนรีบออกไปจากชั้นวางของความเป็นโสด อาจเป็นการผลักไสไปเจอเข้ากับความสัมพันธ์ที่เป็นพิษ ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว สิ่งที่สูญเสียไปอาจยิ่งกว่าขาดทุนทางการเงิน แต่มันคือการ 'ขาดทุนทางใจ' ย่อยยับไปตลอดกาล จนถึงขั้นติดลบแบบที่ก็ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าจะกู้คืนทุนเหล่านั้นกลับมาได้ หากต้นทุนที่ว่าหมายถึง ‘ทั้งชีวิต’ ของเราเองหนังจึงได้ตั้งคำถามกับเราว่า ถ้างั้นเเล้วคนเราแต่งงานกันไปทำไม หากวันหนึ่งความรักอาจแปรเปลี่ยนเป็นความชัง ความเหม็นขี้หน้ากัน ทุกอย่างที่ลงทุนไปทั้งหมดจะไม่กลายเป็นความขาดทุนเหรอ และสุดท้ายแล้วถ้าความรักความสัมพันธ์คือการลงทุน มัน ‘คุ้มค่า’ แค่ไหนที่เราจะเสี่ยง? &nbsp;มีบทพูดหลายๆ ตอนในหนังเรื่องนี้พูดถึงคำว่า ‘Valuable’ ที่หมายถึง ‘มีคุณค่า’ ซึ่งบางทีมันอาจจะช่วยให้เรานิยามคำว่า ‘คุ้มค่า’ เหล่านี้ได้เหมือนกัน เริ่มจากถามตัวเองว่าในความสัมพันธ์นี้ เราให้คุณค่ากับอะไรมากที่สุด ความรัก ความซื่อสัตย์ ความสบายใจ การมองเห็นตัวตน การยอมรับในตัวตนนั้น การยอมรับในความบกพร่องไม่สมบูรณ์แบบหรือความห่วยแตกไม่ได้เรื่อง ฯลฯ หรือแม้แต่คุณค่าภายนอกอย่างเรื่องเงินทอง บ้าน รถ ที่ดิน สมบัติ หรือคุณค่าอย่างเรื่องเซ็กซ์ ก็นับว่าเป็นคุณค่าเช่นเดียวกัน โดยที่คุณค่านั้นก็อาจไม่จำเป็นด้วยว่ามันต้องหมายถึงดีหรือร้าย เป็นความสุขหรือความทุกข์ อีกทั้งคุณค่าที่แต่ละคนให้ก็ไม่จำเป็นต้องเท่ากัน ไม่จำเป็นต้องใช้มาตรวัดเดียวกันมาตัดสินด้วย&nbsp;และหากความสัมพันธ์ที่มีช่วยเติมเติมไอ้คุณค่านั้นของกันและกันได้ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร นั่นอาจหมายถึงความ ‘คุ้มค่ากับการลงทุน’ ก็เป็นได้&nbsp;เเต่ก็อย่าลืมว่าการลงทุนในความรักไม่เหมือนกับการลงทุนในสิ่งของอย่างอื่น เพราะความรักอาจไม่ต้องการ Logic ไม่ต้องอาศัยเหตุผล และมันสามารถงี่เง่าเหลวไหลสิ้นดีได้อย่างไม่น่าเชื่อ อย่างที่ผู้กำกับ Celine Song เคยบอกไว้ว่า “Love makes fool of all of us - ความรักทำให้เราต่างกลายเป็นคนโง่เขลา” แถมมันยังไม่ได้การันตีอีกว่าแค่พราะใครรวยกว่า มีอำนาจที่ควบคุมทุกอย่างบนโลกได้มากกว่า หรือแม้เเต่เป็นยูนิคอร์น จะสามารถเจอะเจอความรักอย่างที่ต้องการได้มากกว่าด้วยสำหรับคำถามที่ว่า ‘ความรักคุ้มค่าแค่ไหนที่จะเสี่ยงลงทุน’ เราต้องขออภัยจริงๆ หากตอบไม่ได้ เพราะมันอาจเป็นสิ่งที่เราแต่ละคนต้องไปหาคำตอบกันในแบบของตัวเอง ...ด้วยตัวเองเท่านั้น&nbsp;

การปรากฏตัวของตัวละครใหม่ Agnes DeMille แฟนพันธุ์แท้ตัวยงของเวนส์เดย์ รับบทโดยนักแสดงหน้าใหม่ Evie Templeton เด็กสาวผมเปียสีส้มกับดวงตากลมโต ที่อาสามาทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยสืบคดีให้กับวันพุธอย่างทุ่มสุดกำลัง 

Agnes DeMille มนุษย์ล่องหนที่แค่อยากมีเพื่อนหรือใครสักคนมองเห็น จากภาวะ People Pleaser สู่วิกฤตตัวตน และการค้นพบตัวเองของเหล่าตัวละครใน Wednesday ซีซั่น 2

ด้วยความแมสสุดๆ ทำให้ผู้คนรู้จักซีรีส์ ‘เขมจิราต้องรอด’ ในวงกว้าง ไม่ใช่เพียงเฉพาะกลุ่มแฟนคลับของสองนักแสดงนำอย่าง ‘เก่ง-น้ำปิง’ หรือฐานผู้ชมซีรีส์วายไทยเท่านั้น ส่งผลให้เกิดความคิดเห็นบางส่วนในเชิงอคติต่อซีรีส์วาย เช่น “ไม่น่าเป็นซีรีส์วายเลย น่าจะเป็นซีรีส์ชายหญิง” , “เสียดายเป็นวาย” , “ถ้าไม่ใช่แนวเกย์จะดีมาก” คำพูดเหล่านั้นอาจจะดูเหมือนชื่นชมว่า ซีรีส์มีพล็อตที่น่าสนใจ หรือนักแสดงสามารถทำผลงานออกมาได้ดี ทว่าในอีกมุมหนึ่งก็สะท้อนถึง ‘การไม่เปิดรับเกย์’ อย่างแท้จริง

“ไม่น่าเป็นซีรีส์วายเลย น่าจะเป็นซีรีส์ชายหญิง” เมื่อความแมสของ ‘เขมจิราต้องรอด’ ทำให้เห็นว่า ผู้ชมบางส่วนยังมีอคติต่อซีรีส์วาย สู่คำถามที่ว่า ทำไมพล็อตที่ดีต้องถูกจำกัดแค่ซีรีส์ชายหญิง

‘ผีใช้ได้ค่ะ (A Useful Ghost)’ กับเรื่องราวสุดเสียดสีและตลกร้ายของคนที่ถูกทำให้อยู่ในสถานะผีจึงต้องลงมือทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ได้เป็นคนสมชื่อ และผีที่ต้องลงมือทำอะไรเช่นกันเพื่อให้ถูกยอมรับเฉกเช่นคนที่มีศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์คนหนึ่ง

ถ้าเราไม่สู้หรือยอมจำนน บางทีการเป็น ‘คน’ ก็อาจไร้ตัวตน ไม่ต่างจาก ‘ผี’...นิยาม ‘ผี’ แบบฉบับหนัง ‘ผีใช้ได้ค่ะ (A Useful Ghost)’ ที่ชวนให้ทุกคนไม่ลืมว่า ‘การเมืองอยู่ทุกที่’ ตั้งแต่ในบ้าน ความสัมพันธ์ ที่ทำงาน อากาศที่หายใจ ยันสังคมที่อยู่ จะเพิกเฉยแค่ไหน ก็หนีมันไม่พ้น

MOVIN’ON

CULTURE

SELF

STYLE

VDO

CONVERSATION

MIRROR50

PR-NEWS

Films

แชร์บทความนี้

แชร์บทความนี้

Author

NUT LELAPUTRA

RELATED

HOT TOPICS