อีกหนึ่งประเด็นที่จับใจใน Wednesday ซีซั่นที่สอง ก็คือความสัมพันธ์ระหว่างเวนส์เดย์กับแม่ของเธอ (Mortica Addams) เวนส์เดย์กับยายของเธอ (Grandmama Hester Frump) และแม่ของเวนส์เดย์กับแม่ของเธอเอง

Wednesday ซีซั่น 2 กับความไม่ลงรอยระหว่าง ‘แม่’ และ ‘ลูกสาว’ เมื่อแม่ทุกคนก็ล้วนเคยเป็นลูกสาว และเผลอเอาสิ่งที่ตัวเองเคยเผชิญมาจำกัดกรอบลูกสาวตัวเอง

*มีการเปิดเผยเนื้อหาซีรีส์นับเป็นการกลับมาที่หลายคนรอคอย สำหรับซีรีส์ทางเน็ตฟลิกซ์อย่าง Wednesday ซีซั่นที่สอง ซึ่งยังคงเป็นผลงานกำกับของ Tim Burton&nbsp;เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือในซีซั่นนี้ นักแสดงผู้รับบทเวนส์เดย์อย่าง Jenna Ortega ได้ขยับมารับตำแหน่งโปรดิวเซอร์ทำงานร่วมกับ Al Gough&nbsp;และ Miles Millar ที่เป็นทั้งโชว์รันเนอร์ โคครีเอเตอร์ เอคเซ็คคูทีฟโปรดิวเซอร์ และนักเขียนบทด้วย&nbsp;ท่ามกลางการสืบสวนคดีฆาตกรรมของเวนส์เดย์ ความปั่นป่วนในโรงเรียน คาแรกเตอร์สุดแหวกของแต่ละคนในเรื่อง ความพลุ่งพล่านของวัยรุ่น อีกหนึ่งประเด็นที่จับใจเราในซีซั่นนี้ก็คือ ความสัมพันธ์ของเวนส์เดย์กับแม่ของเธออย่าง Mortica Addams&nbsp;เวนส์เดย์กับยายของเธอออย่าง Grandmama Hester Frump และแม่ของเวนส์เดย์กับแม่ของเธอเอง&nbsp;ประเด็นความสัมพันธ์ข้ามรุ่นของผู้หญิงตระกูลแอดดัมส์ เป็นสิ่งที่ผู้สร้างตั้งใจใส่มันเข้ามาในตัวเรื่องซีซั่นนี้ เพราะอยากให้คนดูได้รู้จักตัวละครเหล่านี้มากขึ้น “สิ่งที่น่าสนใจก็คือ ทุกคนรักสมาชิกครอบครัวแอดดัมส์ แต่เรากลับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับพวกเขาจริงๆ น้อยมากคนไม่รู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ในครอบครัวของเขาเท่าไร” Al กล่าวในรายการสัมภาษณ์ทางช่องยูทูบ Still Watching Netflix ซึ่ง Millar เองเสริมว่า “พอเรื่องราวไม่เคยถูกเขียนเอาไว้ มันเลยเป็นเหมือนแผนที่ที่เราสามารถร่างขึ้นมาได้เองหมด ซึ่งมันเยี่ยมมาก ในการได้เรียนรู้ใหม่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของครอบครัวแอดดัมส์ ทั้งความซับซ้อนและความรักของพวกเขา”ดังนั้นสิ่งที่เราได้รู้จากพาร์ทแรกของซีซั่น 2 ก็คือ เวนส์เดย์ไม่ลงรอยกับแม่ของตัวเองนักเพราะมองว่าแม่ชอบบงการชีวิตเธอ แต่กลับสนิทกับผู้เป็นยายที่ค่อนข้างตามใจเสียมากกว่า และขณะเดียวกัน แม่ของเวนส์เดย์เองก็ไม่ลงรอยกับแม่ของตัวเองอย่างรุนแรงเช่นกัน โดยมีเหตุผลเกี่ยวข้องกับ ‘วิธีการ’ ที่แม่เลี้ยงน้องสาวของเธอเมื่อยังเด็ก ซึ่งมีการเปิดเผยในอีพีที่ 4 ว่า น้องสาวของมอร์ติก้าอย่างโอฟิเลีย ถูกปล่อยให้ใช้พลังจิตหนักเกินไปจนสติแตกและทำให้แม่อย่างเฮสเตอร์ฟรัมป์ตัดสินใจส่งเธอเข้าสู่โรงพยาบาลผู้ป่วยจิตเวชแม้มอร์ติก้าขอร้องว่าอย่าส่งน้องไป เพราะจะยิ่งทำให้เธอแย่ลง แต่ผู้เป็นแม่ก็ตัดสินใจส่งโอฟีเลียไปที่โรงพยาบาลวิลโลวฮิลล์อยู่ดี และท้ายที่สุดครอบครัวไม่เคยได้เจอกับโอฟีเลียอีกเลย และนั่นเองที่ทำให้มอร์ติก้าตั้งใจว่าจะไม่ทำผิดพลาดอย่างที่แม่ตัวเองเคยทำ เธอจึงพยายามควบคุมเวนส์เดย์ทุกฝีก้าวให้ไม่ฝืนตัวเองเพื่อจะใช้พลังจิตในการไขคดี ซึ่งแน่นอนว่าลูกสาวที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและอยากพิสูจน์ตัวเอง ย่อมไม่พิศมัยวิธีการแบบนี้แน่ๆดังนั้น แม้จะมีบุคลิกที่ต่างออกไปจากคนอื่น แต่เรากลับเป็นว่าในครอบครัวแอดดัมส์ ผู้เป็น ‘แม่’ อย่างมอร์ติก้า กลับดูมีความเป็นคนธรรมดามากที่สุด ไม่ใช่เพราะเธอยังไม่ได้แสดงพลังวิเศษอะไรให้เราเห็นมากนัก แต่เพราะเธอนำเสนอความเป็นมนุษย์แม่ออกมาได้อย่างเข้มข้น เธอไม่ได้ใช้วิธีคิดนอกกรอบแบบชาวเอาท์แคสต์กับลูกของตัวเอง แต่กลับสมาทานแนวคิดแบบมนุษย์ทั่วๆ ไปที่เป็นแม่คนนั่นคือการปกป้องลูกของตัวเองอย่างสุดชีวิต แม้จะรู้ดีว่าหลายครั้งมันข้ามเส้นไปเป็นการก้าวก่ายจนถึงควบคุมบงการชีวิตลูก เธอก็ยอมที่จะให้ลูกไม่ชอบตัวเองมากกว่าจะปล่อยให้ลูกต้องเผชิญอันตราย ซึ่งเธอเองอาจไม่ทันได้นึกว่า วิธีการบังคับหักดิบกับลูกสาวอย่างเวนส์เดย์ ก็อาจไม่ได้นำไปสู่ผลลัพธ์อย่างที่เธอคาดหวังเสมอไป&nbsp;และที่เรารู้ได้อีกอย่างก็คือ ผู้เป็นยายของเวนส์เดย์ก็ไม่ได้ชื่นชอบวิธีใช้ชีวิตของลูกสาวตัวเองที่แต่งงานเข้าตระกูลสามีและทำหน้าที่เป็นแม่บ้านเพียงอย่างเดียว อย่างที่เธอบอกกับมอร์ติก้าว่า การที่เธอซื้อสุสานให้เวนส์เดย์สืบคดี นั่นก็ถือเป็นอสังหาฯเล็กๆ “ให้เริ่มลิ้มรสธุรกิจของครอบครัว ผู้หญิงทุกคนควรมีพอร์ตโฟลิโอของตัวเอง โดยไม่ต้องคอยพึ่งสามี” &nbsp;อย่างไรก็ตาม เรายังไม่รู้แน่ชัดว่าในกรณีของโอฟีเลีย ยายของเวนส์เดย์เองเติบโตมาอย่างไรในฐานะลูกสาว และเมื่อกลายเป็นแม่คน เธอได้เรียนรู้อะไรมากน้อยแค่ไหน เธอบอกแค่ว่าเรื่องราวของโอฟีเลียเป็นโศกนาฏกรรม และต่อให้เธอเตือนอย่างไรโอฟีเลียก็ไม่มีวันฟังอยู่ดี ดูภายนอกคุณยายของเวนส์เดย์ดูเป็นคนประหลาดและไร้หัวใจยิ่งกว่าสมาชิกในครอบครัวคนอื่นๆ แต่ที่สุดแล้วกลับกลายเป็นญาติคนโปรดของหลาน แม้ในฐานะแม่เธออาจจะเคยปล่อยให้ลูกสาวคนเล็กของตัวเองหลุดหายไปจากครอบครัว แต่ในฐานะยาย เธอก็ยังคงเชื่อมั่นในการ “ปล่อยให้เขาได้เติบโต” และเชื่อว่าหน้าที่ของแม่ก็คือ “ถ้าเขาไปเจอกับปัญหา หน้าที่ของแม่ก็คือยืนดูอยู่ห่างๆ ให้เขาทางออกด้วยตัวเอง ถ้าไม่รุ่งเรืองก็รุ่งริ่ง” ซึ่งสำหรับแม่ของเวนส์เดย์ เธอกลับมองว่าเป็นการปล่อยปละละเลยเสียมากกว่า และย้อนกลับอย่างเจ็บแสบใส่แม่ของตัวเองว่า “คนที่ปล่อยให้ลูกสาวคนเล็กหายไปเป็นเวลากว่ายี่สิบปี ก็ช่างกล้าพูดนะคะ”&nbsp;ชิ้นส่วนนี้ของเรื่องจึงนับว่าเป็นเรื่องที่ต้องติดตามกันต่อไป ว่าการเติบโตของเวนส์เดย์กับความเป็นห่วงของแม่จะสามารถมาบรรจบกันได้หรือไม่ หรือจะบรรจบกันที่ตรงไหน รอยร้าวยาวนานหลายปีของลูกสาวอย่างมอร์ติก้ากับผู้เป็นแม่อย่างเฮสเตอร์ฟรัมป์จะสามารถผสานกลับคืนได้หรือเปล่า หรือวงจรที่ดำเนินมาถึงจุดนี้แล้วก็จะยังคงดำเนินต่อไป และไม่แน่ว่าวันหนึ่ง หากเวนส์เดย์มีลูกขึ้นมา ‘วงจรข้ามรุ่น’ ก็อาจเกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อเวนส์เดย์ที่ได้เติบโตมาในแบบหนึ่งๆ อาจไม่ได้มีบางสิ่งบางอย่างที่ลูกของเธอต้องการ จนลูกสาวคนนั้นต้องกลับมาตามหาสิ่งนั้นจากแม่ของเวนส์เดย์แทนก็ได้&nbsp;ที่สุดแล้วเราคงไม่อาจตัดสินได้ว่าความเป็นแม่แบบของใครที่จะส่งผลดีกับลูกมากกว่ากัน เพราะมันไม่เคยมีสูตรสำเร็จตายตัว เรารู้เพียงว่าความเป็นแม่จำเป็นต้องเรียนรู้ตลอดเวลา เพราะทุกคนล้วนเคยเป็นแม่กันครั้งแรกในชีวิต ความรักและหวังดีของแม่ไม่จำเป็นต้องมีรูปแบบตายตัวเสมอไป ความเป็นแม่สามารถผิดพลาดกันได้ ซึ่งบางคนอาจได้เรียนรู้หรือบางคนอาจยังไม่ทันได้เรียนรู้ แต่ท่ามกลางการเติบโตและเรียนรู้ของทุกคน ความขัดแย้งจากความไม่เข้าใจก็อาจฝังลึกไปชั่วชีวิตเช่นกัน

เซลีน ซง (Celine Song) คือคนทำหนังหญิงชาวแคนาดาเชื้อสายเกาหลี ซึ่งหนึ่งในจุดแข็งของซงในการเขียนบทคือ หนังของเธอพินิจพิเคราะห์เรื่องความรู้สึกและความสัมพันธ์ด้วยสายตาเข้าอกเข้าใจและอ่อนโยนเสมอ 

Celine Song ผู้กำกับ Past Lives และ Materialists คนทำหนังหญิงที่บอกกับเราว่า "ทางออกเดียวต่อความรัก คือจำยอมต่อมันซะ"

‘ออนนี่’ หรือ ฮยอนจู ผู้เล่นหมายเลข 120 ใน Squid Game หญิงข้ามเพศหนึ่งเดียวในเกม คือตัวละครที่คนรักมากที่สุดคนหนึ่งในซีซันที่ 2 และ 3 นี้ และเชียร์ขาดใจให้เธอรอดไปถึงฝั่งฝัน 

ฮยอนจู ‘ออนนี่’: หญิงแกร่งแห่ง Squid Game ที่นักแสดงชาย ‘พัคซองฮุน’ อยากให้คนดูทุกเพศเข้าใจ รับฟัง เอาใจช่วย ‘หญิงข้ามเพศ’ ซึ่งผ่านเรื่องยากๆ ไม่ใช่แค่ในซีรีส์ แต่รวมถึงชีวิตจริง

 Pride Month ที่ผ่านมา กิจกรรมที่ถูกนำเสนออาจเป็นภาพของการเฉลิมฉลองที่พูดถึง LGBTQ+ ในมิติเชิงสังคม อย่างการส่งเสียงถึงภาครัฐฯ เรื่องของกฎหมาย นโยบาย ความเคลื่อนไหวด้านความหลากหลายที่เกิดขึ้นในอุตสาหกรรมต่างๆ แต่น้อยนักที่กิจกรรม Pride จะพูดถึง ‘ภายใน’ ที่ลึกลงไปกว่านั้นอย่างเรื่องของ ‘จิตวิญญาณ’ ซึ่งเป็นอีกหนึ่งมิติที่อาจยังไม่ค่อยถูกพูดถึงมากนักในสังคม 

MOVIN’ON

CULTURE

SELF

STYLE

VDO

CONVERSATION

MIRROR50

PR-NEWS

Films

แชร์บทความนี้

แชร์บทความนี้

Author

MIRROR TEAM

RELATED

HOT TOPICS