เวลานี้หนังที่กำลังถูกพูดถึงมากที่สุด คงเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก ‘The Substance’ จากฝีมือการเขียนบทและกำกับของ คอราลี ฟาร์กีต์ (Coralie Fargeat) หนึ่งในผู้กำกับหญิงที่ทำงานกับประเด็นความรุนแรงของผู้หญิงได้ไม่เหมือนใคร จนไม่เพียงคว้ารางวัล Best Screenplay จากเทศกาลหนังเมืองคานส์ปีนี้มาครอง มันยังได้รับเสียงชื่นชมว่าเล่นกับประเด็นความรุนแรงของผู้หญิงได้อย่างเลือดสาด เกรี้ยวกราด และบ้าคลั่งที่สุดด้วย

The Substance โลกจำลองแสนบ้าคลั่ง
ของผู้หญิงที่ต้องดิ้นรนหนีความร่วงโรยภายใต้กับดักของคำว่า ‘เป็นตัวเองในเวอร์ชั่นที่ดีที่สุด’

*บทความเปิดเผยเนื้อหาบางส่วนของหนังเวลานี้หนังที่กำลังถูกพูดถึงมากที่สุด คงเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก ‘The Substance’ จากฝีมือการเขียนบทและกำกับของ คอราลี ฟาร์ฌาต์ (Coralie Fargeat) หนึ่งในผู้กำกับหญิงที่ทำงานกับประเด็นความรุนแรงของผู้หญิงได้ไม่เหมือนใคร จนไม่เพียงคว้ารางวัล Best Screenplay จากเทศกาลหนังเมืองคานส์ปีนี้มาครอง มันยังได้รับเสียงชื่นชมว่าเล่นกับประเด็นความรุนแรงของผู้หญิงได้อย่างเลือดสาด เกรี้ยวกราด และบ้าคลั่งที่สุดด้วยThe Substance คือหนังเเนว Body Horror ที่จำลองโลกของผู้หญิงที่ต้องต่อสู้กับความรุนแรงภายในอย่างการเกลียดและหมกมุ่นกับตัวเอง ความรู้สึกว่าไม่ดีพอ บกพร่อง ไม่สมบูรณ์แบบ ผ่านสัจธรรมของชีวิตและความร่วงโรยของสังขาร อีกทั้งยังต้องเผชิญกับความรุนแรงภายนอกในสังคมปิตาธิปไตยที่ซ้อนทับไปกับโลกทุนนิยม ซึ่งเชื่อว่าเรา หรือผู้หญิงคนไหนที่ได้ดูหนังเรื่องนี้ก็คงรู้สึกถึงความหนักหนาของมันได้ไม่ต่างกัน&nbsp;<img src="https://media.thairath.co.th/image/qkN9kIEoSjKfea3yLdp1V2qiacaUXsxqFLLiIQ9CQYNxaoe9vA1.jpg" data-id="101816" data-url="https://media.thairath.co.th/image/qkN9kIEoSjKfea3yLdp1V2qiacaUXsxqFLLiIQ9CQYNxaoe9vA1.jpg" style="width: auto;" class="fr-fic fr-dib">เหตุการณ์ใน The Substance เกิดขึ้นท่ามกลางกลิ่นอายของฮอลลีวูดในยุค 80s กับความล้ำของโลกอนาคต ว่าด้วยเรื่องของ อลิซาเบธ สปาร์เคิล (Elisabeth Sparkle) โค้ชสอนเต้นสาวใหญ่วัย 50 ที่อาชีพการงานกำลังมาถึงช่วงขาลง และรู้สึกว่าตัวเองกำลังหมดประโยชน์ในอุตสาหกรรมบันเทิงนี้ลงไปทุกที ตั้งแต่ถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่าผู้หญิงวัย 50 อย่างเธอสมควรต้อง ‘ปลดระวาง’ ได้แล้ว เพราะเธอทั้งแก่และเก่าเกินไปแล้วสำหรับความบันเทิงยุคใหม่&nbsp;จนกระทั่งวันหนึ่ง อลิซาเบธได้รับข้อเสนอบางอย่างที่สามารถช่วยให้เธอกลายเป็น ‘คนใหม่’ ได้ในชั่วข้ามคืน เพียงแค่ฉีด ‘น้ำยาอมฤต’ เข้าร่าง แล้วจากนั้นตัวเธอก็จะ ‘แยก’ ออกจากร่างเก่ากลายเป็นเธอคนใหม่ในอีกร่างหนึ่งที่สาวกว่า สวยกว่า ก้นไม่เหี่ยว นมไม่ย้อย แบบเพอร์เฟ็กไร้ที่ติทุกส่วน แต่มีข้อแม้นิดหน่อยว่าร่างใหม่นี้สามารถใช้งานได้นานแค่ 7 วันเท่านั้น และต้องสลับกลับไปใช้ร่างเก่าอีก 7 วัน เพื่อให้แต่ละร่างได้รับการฟื้นฟู ซึ่งหากถ้าไม่ปฏิบัติตามข้อแม้นี้อย่างเคร่งครัดก็จะเกิดผลร้ายตามมา&nbsp;แล้วคำโฆษณาชวนเชื่อของบริษัทน้ำอมฤตที่ว่า ‘คุณเคยฝันถึงตัวเองในเวอร์ชั่นที่ดีที่สุดไหม’ นี่เองที่เปลี่ยนชีวิตของอลิซาเบธไปแบบเรียกกลับคืนมาไม่ได้ตลอดกาล เมื่อการได้เป็น ‘ดาราหน้าใหม่’ เหมือนที่เธอเคยเป็นเมื่อนานมาแล้วในยุคสูงสุดของอาชีพมันช่างหอมหวานกว่ามาก จนไม่อยากกลับไปเป็น ‘คนเก่า’ ที่ร่วงโรยพร้อมโดนโละทิ้งอีกแล้ว&nbsp;<img src="https://media.thairath.co.th/image/qkN9kIEoSjKfea3yLdp1V2qieXUVYOMmLxn9fJ1Ass1a2hABZMe9vA1.jpg" data-id="101816" data-url="https://media.thairath.co.th/image/qkN9kIEoSjKfea3yLdp1V2qieXUVYOMmLxn9fJ1Ass1a2hABZMe9vA1.jpg" style="width: auto;" class="fr-fic fr-dib">ความเจ็บปวดของ The Substance คือการที่มันเล่นกับโควตซึ่งเรามักจะได้ยินคนพูดกันบ่อยๆ ว่า ‘จงเป็นตัวเราในเวอร์ชั่นที่ดีที่สุด’ ได้อย่างร้ายกาจ ด้วยการตั้งคำถามกับเราว่า แล้วไอ้ตัวเราในเวอร์ชั่นที่ดีที่สุดนี้น่ะ หน้าตามันเป็นอย่างไร และจุดไหนถึงจะเรียกว่า ‘ดีที่สุด’ กันนะ แล้วคำพูดที่ฟังเผินๆ เหมือนจะ ‘Empower’ นี้ คนพูดรู้ตัวหรือเปล่าว่าต้องมีส่วนรับผิดกับผลลัพธ์อันใหญ่หลวงที่ตามมาอย่างไร หากเราทุกคนพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มาซึ่ง ‘เวอร์ชั่นที่ดีที่สุด’ อันนั้น &nbsp;เป็นความจริงอันโหดร้ายของโลกทุนนิยมที่ว่า เมื่อผู้หญิงมาถึงจุดหนึ่งของอาชีพการงาน ไม่แค่เฉพาะในอุตสาหกรรมที่ต้องใช้รูปลักษณ์หน้าตาทำมาหากินเท่านั้น แต่หมายรวมถึงทุกอาชีพที่ต้องการความสดใหม่ของคลื่นลูกใหม่ๆ ที่เด็กกว่าเดิม เป๊ะกว่าเดิม เพอร์เฟ็กต์กว่าเดิมอยู่ตลอดเวลา นั่นทำให้ผู้หญิงยิ่งต้องทำใจยอมรับกับความเปลี่ยนแปลงของสังขารตัวเองอย่างยากเย็น พร้อมกับต้องรับแรงกดดันจากสังคมภายนอกที่คาดหวังความเพอร์เฟ็กต์เหล่านี้อีก อย่างการที่หนังใส่ตัวละครชายที่แสนจะ Toxic ในรูปแบบต่างๆ หรือตัวละครโปรดิวเซอร์ปากจัดชื่อ ‘ฮาร์วีย์’ กับบรรดานายทุนหุ้นส่วนของเขาที่เป็นภาพแทนของสังคม ‘ชายแทร่’ ผู้มีอำนาจและทรงอิทธิพลที่พร้อมพากันรุมทึ้งตักตวงผลประโยชน์จากผู้หญิงอยู่เสมอ<img src="https://media.thairath.co.th/image/qkN9kIEoSjKfea3yLdp1V2qiYs1a2hwrsByWX0YHF6cqKp1V2LbAYe9vA1.jpg" data-id="101816" data-url="https://media.thairath.co.th/image/qkN9kIEoSjKfea3yLdp1V2qiYs1a2hwrsByWX0YHF6cqKp1V2LbAYe9vA1.jpg" style="width: auto;" class="fr-fic fr-dib">และเมื่อความสดใหม่ของผู้หญิงเหล่านั้นกลายเป็นความเก่า ความรู้สึกไร้ประโยชน์ หมดคุณค่า ไร้ตัวตน และรู้สึกเหมือนกำลังจะ ‘หายไป’ ก็จะมาเยือนในที่สุด นี่คือสิ่งที่หนังท้าทายเราว่า จะยินยอมทำอะไรก็ได้หรือไม่ เพื่อรักษาความสดใหม่นั้นให้คงอยู่ตลอดไป&nbsp;ทว่าสิ่งที่บริษัทผู้ผลิตนำ้ยาอมฤต The Substance ไม่ได้บอกกับผู้ใช้ของมันทั้งหมดตั้งแต่แรกก็คือผลกระทบจากการที่เราพยายามรักษาความสดใหม่นี้ว่า ‘ความสวยไม่จีรัง ความพังอยู่ตลอดไป’ เพราะขณะที่เราลงทุนมากมายเพื่อให้ได้มาซึ่ง ‘ตัวเราในเวอร์ชั่นที่ดีที่สุด’ แต่ระหว่างทางไปสู่จุดนั้น ไม่ว่าจะพอใจกับผลลัพธ์ของมันหรือไม่ เราก็ไม่สามารถย้อนกลับมายังจุดเดิมที่เคยเป็นได้อีกแล้ว&nbsp;และเมื่อไรก็ตามที่เราไม่เคารพกฎเกณฑ์ของความสมดุลตามเงื่อนไขของสัจธรรมนี้ เมื่อนั้นเองหายนะสยดสยองก็จะตามมาในที่สุดเหมือนกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับอลิซาเบธและร่างเวอร์ชั่นใหม่ของเธอ &nbsp;<img src="https://media.thairath.co.th/image/qkN9kIEoSjKfea3yLdp1V2qieHVs1a2h6gp1V2khoExJR8OytaTyIe9vA1.jpg" data-id="101816" data-url="https://media.thairath.co.th/image/qkN9kIEoSjKfea3yLdp1V2qieHVs1a2h6gp1V2khoExJR8OytaTyIe9vA1.jpg" style="width: auto;" class="fr-fic fr-dib">The Substance เป็นเหมือนภาพจำลองว่าวันหนึ่งหากเราไปสุดทางกับคำว่า ‘เวอร์ชั่นที่ดีที่สุด’ ของตัวเราแล้ว ในวันนั้นเราจะ ‘เป็น’ อย่างไร และมันเหมือนกับภาพที่เราฝันถึงตัวเองเอาไว้ไหม เมื่อคำพูดของบริษัทนำ้ยาอมฤตย้อนกลับมาตอกย้ำว่า ‘คุณไม่สามารถหนีไปจากตัวเองในเวอร์ชั่นเดิมได้หรอก’ เพราะไม่ว่าเราจะเกลียด จะขยะเเขยงตัวเราคนเก่าจนลงทุนเจ็บตัว ฉีกทึ้งตัวเองเพื่อแลกกับการได้ตัวเราคนใหม่มามากแค่ไหน สุดท้ายทั้งหมดมันก็คือตัวเรา เป็นเรา ‘คนเดียวกัน’ อยู่ดี และผลจากการฉีกทึ้งตัวเองของเราที่เคยทำไว้ทุกอย่างนี่แหละที่จะค่อยๆ กัดกินเราให้ร่อยหรอไปทุกวัน &nbsp; &nbsp; &nbsp;เหมือนที่ชายแก่อัปลักษณ์ผู้หยิบยื่นโอกาสของการมีร่างใหม่ให้กับอลิซเบธ พูดกับเธอในวันที่ทั้งสองร่างเริ่มสร้างความเสียหายให้แก่กันว่า “คุณรู้สึกไหมว่าตัวเองเริ่มหายไปทุกที หล่อนเริ่มกลืนกินคุณไปแล้วหรือยังล่ะ?”&nbsp;และนี่คงเป็นแมสเสจที่ The Substance พยายามบอกเราว่า เมื่อไปถึงวันนั้น ‘เวอร์ชั่นที่ดีที่สุด’ ที่เราได้มา อาจสูบเอาเลือดเนื้อของตัวเราเองมาใช้จนไม่เหลืออะไรแล้วก็เป็นได้&nbsp;<img src="https://media.thairath.co.th/image/up1V2PHWhFQddhxvqYN4339uzyKDSshcmx7knc2IQOsIPke9vA1.jpg" data-id="101816" data-url="https://media.thairath.co.th/image/up1V2PHWhFQddhxvqYN4339uzyKDSshcmx7knc2IQOsIPke9vA1.jpg" style="width: auto;" class="fr-fic fr-dib"><img src="https://media.thairath.co.th/image/qkN9kIEoSjKfea3yLdp1V2qiYROmlCxcws1a2h5xtWDnCsI2gMe9vA1.jpg" data-id="101816" data-url="https://media.thairath.co.th/image/qkN9kIEoSjKfea3yLdp1V2qiYROmlCxcws1a2h5xtWDnCsI2gMe9vA1.jpg" style="width: auto;" class="fr-fic fr-dib">

นอกจากหนังเรื่อง The Substance จะได้รับคำวิจารณ์ที่ดีเกินคาด เสียงชื่นชมอีกเสียงคงต้องยกให้กับฝีมือการแสดงแบบทุ่มสุดตัวของ ‘เดมี่ มัวร์’ (Demi Moore) 

ชื่อเสียง เหล้ายา และการกลับมารักตัวเองของ Demi Moore นักแสดงหญิงผู้เคยเป็นทาสมาตรฐานความงามสุดโต่งในฮอลลีวูดยุค 80s-90s 

Happy Ending คือผลงานของ Fa and Fon Klangngoen สองไดเรกเตอร์สาวเชื้อสายไทยในลอนดอนที่เลือกหยิบการนวดแผนไทยมาเล่าใหม่ในแบบที่พวกเธอนึกคิด เพื่อเผยแพร่กับนิตยสาร Noctis Magazine

‘Happy Ending’ ซีรีส์ภาพถ่ายโดย 
‘Fa and Fon’ สองไดเรกเตอร์เชื้อสายไทย
ในลอนดอน ที่อยากเล่าเรื่องการนวดไทยให้ทรงพลัง

หลายคนเรียกเพลงของ Lana Del Rey ว่าเป็นเพลง sad girl persona เพราะเพลงของเธอมักว่าด้วยผู้หญิงที่ตกอยู่ในความสัมพันธ์อันแสนสับสนและเป็นพิษ หากแต่ถอนตัวออกมาไม่ได้ ที่สำคัญ เพลงของเธอบอกเล่าภาวะของผู้หญิงเหล่านี้อย่างเข้าอกเข้าใจ

MOVIN’ON

CULTURE

SELF

STYLE

CONVERSATION

VDO

PR-NEWS

Films

แชร์บทความนี้

แชร์บทความนี้

Author

NUT LELAPUTRA

RELATED

HOT TOPICS