Emily the Criminal ผลงานกำกับเรื่องแรกของ จอห์น แพตตัน ฟอร์ด (John Patton Ford) ที่เหมือนจะเป็นหนัง Heist Film ดูมันๆ เพลินๆ แต่กลับเคลือบรสขมของประเด็นสังคมหนักๆ 

Emily the Criminal เมื่อความจนมันน่ากลัว และคำถามที่ว่า “เธออยากเป็นอะไร?” เป็นแค่เรื่องตลกร้าย

คนส่วนใหญ่มักมีภาพฝันว่าอเมริกาเป็นดินแดนแห่งอิสรภาพและเต็มไปด้วยโอกาสที่รอให้คนทุกยุคสมัยไปเสาะแสวงหา ทว่าแท้จริงแล้วโอกาสที่มีอยู่ล้นหลามนั้นอาจเพียงเเค่สโลแกนสวยหรูที่ล่อหลอกเราให้ยังคงก้มหน้าทำงานเสมือนฟันเฟืองหนึ่งเพื่อที่ระบบทุนนิยมจะได้เดินต่อไปเท่านั้นเอง โดยไม่แน่ใจนักว่าอิสรภาพนั้นมีอยู่จริงหรือไม่ และมีอีกกี่คนที่ถูกระบบนี้กลืนกินแล้วโยนทิ้งไว้ข้างหลัง&nbsp;Emily the Criminal ผลงานกำกับเรื่องแรกของ จอห์น แพตตัน ฟอร์ด (John Patton Ford) ที่เหมือนจะเป็นหนัง Heist Film ดูมันๆ เพลินๆ แต่กลับเคลือบรสขมของประเด็นสังคมหนักๆ เหล่านี้เอาไว้อย่างแยบยลกับเรื่องราวของ เอมิลี - พนักงานจัด-ส่งอาหาร Delivery อดีตนักเรียนศิลปะผู้รักการวาดรูปที่ต้องออกจากมหาวิทยาลัยกลางคัน เพราะต้องดูแลยาย และเอาเงินทั้งหมดไปจ้างทนายสู้คดีที่ตัวเองก่อเมื่อหลายปีก่อน ความฝันสวยหรูในอาชีพสายอาร์ตเลยต้องถูกพักไว้เพื่อไปทำงานที่ได้เงินจริงๆ มาเลี้ยงชีพ แถมต้องจ่ายหนี้ กยศ. อีกหลายหมื่นดอลลาร์&nbsp;แน่นอนว่ารายได้จากการส่งอาหารเพียงกล่องละ 30 เหรียญ ย่อมไม่พอยาไส้สำหรับค่าครองชีพของมนุษย์คนหนึ่ง ไหนจะหนี้การศึกษาท่วมหัวที่ส่งเท่าไรก็ไม่ทบต้นเสียที การหางานใหม่ที่ดีกว่านี้ก็ทำไม่ได้เพราะเรียนไม่จบและมีคดีติดตัว ความบีบคั้นจึงพาให้เอมิลีเข้าสู่วงการสีเทา เริ่มจากสวมรอยโจรกรรมเล็กๆ น้อยๆ จนกระทั่งถลำลึกสู่การเป็นอาชญากรมืออาชีพอย่างเต็มตัวไม่ใช่ว่าไม่พยายามจะหันกลับมาทำอาชีพสุจริตเหมือนคนอื่นๆ เขา หรือใช่ว่าเธออยากจะมีชีวิตเสี่ยงอันตรายบนเส้นทางอาชญากร แต่ความพยายามของเอมิลีครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างการไปสัมภาษณ์งานแล้วถูกปฏิเสธเนื่องจากความผิดพลาดในอดีต การถูกริดรอนสิทธิแรงงานจากนายจ้าง ไปจนถึงข้อเสนอการจ้างงานที่ไม่เป็นธรรม ทำให้เราได้เห็นชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งค่อยๆ ถูกบีบให้เหลือทางเลือกน้อยนิด และทุกๆ ครั้งที่เลือก มันก็มักจะผลักให้เธอยิ่งถลำลึกลงเรื่อยๆ เป็นเครื่องยืนยันได้ว่าแม้ดินแดนแห่งโอกาสก็ยัง ‘ไม่พร้อม’ จะมีที่ยืนให้กับคนมีตราบาป ทั้งที่จริงแล้วเธอก็เป็นหนึ่งในเหยื่อของความสัมพันธ์ที่รุนแรงด้วยซ้ำไป นั่นทำให้สิ่งที่เรามักได้ยินคนพูดกันเรื่องการให้โอกาสใครที่เคยทำผิดพลาดได้กลับมาใช้ชีวิตในสังคมเหมือนคนอื่นๆ อย่างการ ‘คืนคนดีสู่สังคม’ หรืออะไรทำนองนี้จึงเป็นแค่คำพูดโลกสวยที่ไม่มีอยู่จริง&nbsp;ชีวิตของเอมิลีไม่ต่างกับ ยูเซฟ - ชายชาวเลบานอนผู้ชักนำเธอให้เข้าสู่วงการอาชญากร เขาเองก็เป็นคนต่างด้าวที่ย้ายถิ่นฐานมาอยู่ในเมืองที่เชื่อว่าเต็มไปด้วยโอกาส มีความหวัง ความฝันเหมือนกับคนอื่นๆ แม้งานโจรกรรมจะทำให้เขาหนีพ้นจากความยากจนได้ แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่สามารถหนีความเป็น ‘คนชายขอบ’ ได้อยู่ดี เพราะถึงอย่างไรในสายตาของสังคมก็เป็นแค่คนต่างด้าวที่ไร้ตัวตน และเมื่อคนชายขอบสองคนที่ถูกกดทับโคจรมาเจอกัน พวกเขาจึงกลายร่างเป็นอาชญากรที่อันตรายที่สุด อาชญากรผู้เป็นผลพวงจากความคับแค้นของระบบสังคมที่พังทลายนั่นเองสิ่งที่ขมขื่นไม่แพ้กันคือ ‘อคติต่อคนต่างเจเนอเรชัน’ (Generational biases) ซึ่งสะท้อนออกมาผ่านบรรดานายจ้างของเอมิลี อย่างตอนที่เธอได้รับข้อเสนอให้ทำงานในบริษัทหนึ่งแบบ ‘เด็กฝึกงาน’ ให้ทำงานเต็มเวลาเหมือนพนักงานประจำ แต่ไม่ได้รับค่าจ้าง ด้วยเหตุผลที่นายจ้างอ้างว่าเป็นตำแหน่งที่มีการแข่งขันสูง ประมาณว่า ‘ได้เข้ามาทำก็บุญแล้ว’ แต่เมื่อเอมิลีตั้งคำถามถึงการจ้างงานที่ไม่แฟร์นี้ เธอกลับถูกหาว่าเป็นเด็กโดนสปอยล์และเรียกร้องมากเกินไป หากเทียบกับคนรุ่นพวกเขาที่ยอมลำบากมาก่อน เงื่อนไขแค่นี้ทำไมถึงรับไม่ได้&nbsp;สิ่งที่เอมิลีพูดว่า “ยายฉันสอนว่าต้องขยัน ทำงานตัวเป็นเกลียว แต่ขยันเท่าไรก็ไม่พอ” เลยเหมือนการเยาะเย้ยถากถางมายาคติของคนรุ่น Baby Boomer ที่ส่งต่อกันมาเป็นทอดๆ ให้อดทนก้มหน้ายอมรับความไม่เป็นธรรมต่างๆ เพราะเชื่อว่า ‘ลำบากวันนี้ สบายวันหน้า’ หรือไม่ก็ ‘ที่ยังลืมตาอ้าปากไม่ได้ ก็เพราะว่ายังขยันไม่มากพอ’ ทั้งที่ความจริงทุกวันนี้เราไม่สามารถมองความจนเป็นแค่เรื่องของตัวบุคคล โดยไม่ได้มองถึงปัญหาเชิงโครงสร้างทั้งหมดที่ทำให้ไม่ว่าคนคนนั้นจะขยันตัวเป็นเกลียวแค่ไหน ก็ยังลืมตาอ้าปากแทบไม่ได้ และที่แน่ๆ คือลำบากวันนี้ จะได้สบายวันไหนก็ยังไม่รู้Emily The Criminal เป็นภาพจำลองของคนที่ ‘ถ้าเป็นคนดีไม่ได้ งั้นเป็นโจรแ*งเลย’ อาจดูเหมือนเป็นการประชดประชันสุดโต่ง และจริงอยู่ว่าความเฮงซวยบัดซบที่ชีวิตมอบให้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่สามารถใช้เป็นข้ออ้างในการที่ใครสักคนจะเป็นโจร แต่หากมนุษย์คนหนึ่งถูกสังคมไล่บี้ให้จนตรอก ถูกริบความฝัน ความหวัง โอกาส และทางเลือกในการมีชีวิตไปเรื่อยๆ อาชญากรอย่างเอมิลีและยูเซฟจะไม่ใช่เรื่องไกลเกินความจริงเลย แถมจะถูกผลิตออกมามากขึ้นและมากขึ้นทุกวันด้วยซ้ำ เพราะว่า ‘ความจนมันน่ากลัว’&nbsp;คำถามที่เอมิลีถูกถามว่าเธออยากเป็นอะไร จึงเป็นแค่เรื่องตลกร้าย เพราะไม่ว่าจะอยากหรือไม่อยาก เธอก็กลายเป็นนักปล้น นักปล้นที่ไม่รู้ว่าด้วยพรสวรรค์ในการปล้น หรือเพราะเธอเองถูกปล้นโอกาสในการจะ ‘เป็นอย่างอื่น’ ไปหมดแล้ว

อาจเป็นเพราะมาตรฐานสังคมที่คาดหวังให้มีครบทุกอย่างในวัย 30 หรือความคิดที่ว่าวัย 20 คือช่วงเวลาพีคของความรัก เราเลยไม่ค่อยพบเห็นรายการหาคู่หรือ Dating Show ที่มีผู้เข้าแข่งขันอายุมากกว่า 30 บ่อยนัก นอกจากความเยาว์วัยแล้ว ยิ่งมีรูปร่างหน้าตาไม่ตรงตามพิมพ์นิยมยิ่งแทบจะหาได้ยาก โดยเฉพาะรายการหาคู่ในแถบเอเชีย แต่หมู่บ้านรัก หรือ Love Village ปฏิเสธความคิดแบบนั้นทั้งหมด เพราะนี่คือรายการหาคู่ของคนอายุ 35-60 ปีที่มีความหวังว่าอยากจะพบรักแท้ครั้งสุดท้ายในชีวิต

ชวนดู Love Village ซีซั่น 2 
รายการเรียลิตี้หาคู่ของคนอายุ 35-60 ปี 
ชีวิตรักหลัง 35 ที่ผู้หญิงต้องต่อรองกับการเป็น "แม่" และ "เมีย"

จบลงไปแล้ว สำหรับละคร ‘หวานรักต้องห้าม’ ผลงานกำกับของ นุชี่-อนุชา บุญยวรรธนะ ที่เรียกได้ว่าสร้างอะไรใหม่ๆ ให้กับละครทีวีไทยช่องหลักเป็นอย่างมาก แต่กลับน่าเสียดายทึ่คนดูบางส่วนไม่ได้เปิดใจให้เท่าที่ควร

‘หวานรักต้องห้าม’ ละครเรียลๆ กับตอนจบใหม่ๆ ที่ไม่จำเป็นต้องมีใครถูกลงโทษ หรือต้องตอบโจทย์ “เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า”

“เพลงนี้ แด่ผู้หญิง (และผู้ชาย) ทุกคน ที่ต่างฝันอยากเป็นที่หนึ่งในใจใครสักคน” สาวเชื้อชาติเกาหลีผู้มาพร้อมผมสีบลอนด์เป็นภาพจำ ‘ROSÉ’ กล่าวทันทีหลังปล่อยเพลง ‘number one girl’ ออกมา และเธอก็อยากให้เพลงๆ นี้ ทำหน้าที่ของมันให้ดีที่สุด

MOVIN’ON

CULTURE

SELF

STYLE

VDO

CONVERSATION

MIRROR50

PR-NEWS

Films

Emily the Criminal เมื่อความจนมันน่ากลัว และคำถามที่ว่า “เธออยากเป็นอะไร?” เป็นแค่เรื่องตลกร้าย

แชร์บทความนี้

แชร์บทความนี้

Author

NUT LELAPUTRA

RELATED

HOT TOPICS