Kill Boksoon (2023) หนังเกาหลีใต้ที่ฉายทางเน็ตฟลิกซ์ ทำพาร์ตเรื่องความเป็นแม่ของ ‘กิลบกซุน’ ออกมาได้น่าสนใจอย่างมาก เมื่อเธอตัดสินใจเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวไปพร้อมๆ กับที่ทำงานเป็นนักฆ่ามืออาชีพ

Kill Boksoon คนก็ต้องฆ่า ลูกสาวก็ต้องเลี้ยง ชีวิตก็ต้องใช้ แต่ยังไงก็ถึงจุดที่ต้องเลือกสักอย่างอยู่ดี?

*เปิดเผยเนื้อหาบางส่วนของภาพยนตร์แม้ตอนดูจะแอบสงสัยว่าไอเดียไหนมาก่อนกัน ระหว่างความอยากเล่าเรื่องนักฆ่าหญิงฝีมือเยี่ยมสไตล์ Kill Bill หรือการเล่าเรื่องนักฆ่าที่ต้องรับหน้าที่แม่คนไปด้วย แต่ต้องยอมรับว่า Kill Boksoon (2023) หนังเกาหลีใต้ที่ฉายทางเน็ตฟลิกซ์ ทำพาร์ตเรื่องความเป็นแม่ของ ‘กิลบกซุน’ ออกมาได้น่าสนใจมากเท่าที่หนังเล่า เรารู้แค่ว่าเมื่อหลายปีก่อน ไม่ว่าจะท้องโดยตั้งใจหรือไม่ แต่ บกซุน&nbsp;เลือกที่จะคลอดลูก และตัดสินใจเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวไปพร้อมๆ กับที่ทำงานเป็นนักฆ่ามืออาชีพ (แถมยังรายได้ดีถึงขนาดมีบ้านเดี่ยวสวยๆ ในกรุงโซล และส่งลูกเรียนโรงเรียนแพงๆ ได้เลยทีเดียว) หนังไม่ได้เล่าถึงพ่อของบกซุนแม้แต่น้อย ว่าเขาเป็นใคร เข้ามาในชีวิตบกซุนอย่างไรและออกไปจากชีวิตอย่างไร เขาไม่ได้มีอะไรสลักสำคัญในเรื่องนี้ ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง และท่ามกลางโลกนักฆ่าที่เซตขึ้นมาให้เป็นเหมือนโลกของพนักงานออฟฟิศ –มีนัดดื่มเพื่อสังสรรค์และปรับทุกข์กันเรื่องงานตามประสา คุยกันเรื่องการเลื่อนตำแหน่ง ทิศทางของอุตสาหกรรมที่ตัวเองทำงานอยู่ ไม่ต่างจากซาลารี่พีเพิลทั่วไป– บกซุนก็ไม่ต่างจากพนักงานหญิงสักคนหนึ่งที่งานก็ต้องทำ ลูกก็ต้องเลี้ยง เธอมีที่ปรึกษาหนึ่งเดียวเกี่ยวกับการเลี้ยงลูก คือหัวหน้าองค์กรนักฆ่าที่เธอสังกัดอยู่เท่านั้น&nbsp;และวันหนึ่งก็เหมือนกับที่ผู้หญิงหลายคนต้องเผชิญอีกเช่นกัน มันถึงจุดที่เธออาจต้องเลือก ระหว่างอาชีพที่ทำอยู่ ซึ่งพรากเวลาไปจากเธอมากเหลือเกิน แถมยังขัดกับความเป็นแม่ในตัวมากขึ้นทุกที กับการเป็นแม่ที่ต้องคอยเอาใจใส่ แจยอง ลูกสาวที่กำลังโต และดูจะมีระยะห่างกับเธอมากขึ้นทุกวัน หนำซ้ำวันหนึ่งยังมีปัญหาเรื่องความรุนแรงในโรงเรียนขึ้นมาด้วย ซึ่งสิ่งที่บกซุนไม่ต้องการอย่างยิ่ง ก็คือให้ลูกดำเนินรอยตามเธอด้วยการใช้ชีวิตอยู่กับความรุนแรง เธอจึงปิดลูกไว้เสียสนิทถึงงานที่ตัวเองทำอยู่ แม้ลูกจะอยากรู้อาชีพของแม่แค่ไหนก็ตามเรื่องที่ยากเย็นที่สุดสำหรับบกซุน อาจไม่ใช่แค่การลงมือฆ่าคนหรืองัดข้อกับองค์กร แต่คือการสื่อสารกันระหว่างแม่กับลูก บกซุนเป็นตัวอย่างที่ชัดเจนว่า ไม่ใช่แม่ทุกคนจะสามารถสื่อสารกับลูกได้แบบมือโปรที่ควรจะเป็น ยิ่งเมื่อเธอเองโตมากับการถูกกระทำความรุนแรงและยังใช้ความรุนแรงหาเลี้ยงชีพมาทั้งชีวิต การผันตัวเองมาเป็นแม่จึงเป็นเรื่องยากเอามากๆ&nbsp;ที่น่าชื่นชมในฐานะหนังเกาหลีใต้ซึ่งในความเป็นจริงแล้วที่ทางของ LGBTQ ยังมีน้อยมาก นั่นคือหนังเลือกให้แจยอง ลูกสาวของบกซุน เป็น LGBTQ เธอรักอยู่กับเพื่อนนักเรียนหญิงอีกคนหนึ่งในโรงเรียน เรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับความรุนแรงที่โรงเรียนด้วย เราจึงได้เห็นฉากที่ LGBTQ หลายคนก็อาจเคยเผชิญในชีวิต นั่นคือหลังจากที่ใช้เวลาพักใหญ่ หมางเมินกันไปหลายที แจยองก็ตัดสินใจ come out กับบกซุน แต่รีแอ็กที่ได้รับกลับไปคือใบหน้าเหวอสนิท หากบกซุนไม่ได้ตกใจที่ลูกตัวเองรักผู้หญิง แต่เธอตกใจที่ว่าตัวเองไม่รู้จักลูกขนาดนี้ได้อย่างไรเสียมากกว่า เพียงแต่จังหวะจะโคนในการสื่อสารที่มักจะติดๆ ขัดๆ กันเสมอมา ฝ่ายลูกจึงเข้าใจผิดว่าแม่ช็อกกับเพศสภาพของเธอ ฝ่ายแม่ก็ดันติดงานจนต้องออกไปจัดการภารกิจกะทันหัน ประโยคที่ควรจะบอกกับลูก เธอเลยไปเปรยกับนักฆ่าวัยรุ่นที่ต้องมาฝึกงานกับเธอแทน&nbsp;แม่กับลูกที่ต่างก็กลัวอีกฝ่ายจะรับไม่ได้ในสิ่งที่ตัวเองเป็น จึงเลือกที่จะสร้างกำแพงกั้นโลกของตัวเองเอาไว้จากอีกฝ่าย ต่างฝ่ายต่างมีสิ่งที่ไม่กล้าบอกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ซึ่งเป็นหนึ่งในจุดขับเคลื่อนให้หนังยิ่งเข้มข้นไปอีกในตอนท้ายอย่างไรก็ตาม แม้จะต้องพยายามอย่างยิ่งที่จะต้องทำหน้าที่แม่ให้ดีที่สุด แต่บกซุนก็ไม่ได้เลือกที่จะเป็นแม่ในแบบฉบับ ‘คุณแม้คุณแม่’ ที่สังคมมักจะคาดหวังให้ผู้หญิงหลายคนต้องเป็น โดยเฉพาะในประเทศเกาหลี ที่แม่ทุกคน เมื่อมีลูกปุ๊บ จากที่เคยถูกเรียกด้วยชื่อของตัวเอง จะเปลี่ยนเป็นถูกเรียกว่า “คุณแม่ของ...” โดยใช้ชื่อลูกเข้ามาแทนตัวตนของแม่ไปโดยปริยาย นั่นหมายถึงชีวิตนี้ของแม่คือการทำทุกอย่างเพื่อลูกนั่นเอง ขณะที่ตลอดทั้งเรื่อง ทุกคนเรียกเธอว่าบกซุน (ยกเว้นแต่บรรดาแม่ๆ ไฮไซด้วยกันที่งานประชุมผู้ปกครองโรงเรียน) การให้ชื่อกิลบุกซุนว่าคือบกซุน ไม่ใช่เพียงคุณแม่ของแจยอง เป็นจุดยืนที่ชัดเจนว่าบกซุนเลือกจะเป็นแม่โดยไม่จำเป็นต้องละทิ้งตัวตนของตัวเองไป เธอยังเป็นนักฆ่าฝีมือเยี่ยมที่เป็นที่นับหน้าถือตาในองค์กร เธอยังคงมีชีวิตเซ็กซ์แบบที่ตัวเองต้องการ และไม่ต้องมีการผูกมัดใดๆ เธอคือเจ้าของชีวิตและร่างกายของตัวเอง และการนิยามตัวเองว่าคือบกซุน ก็ไม่ได้แปลว่าความรักที่มีต่อลูกนั้นลดน้อยถอยลงไปเลยในจุดพลิกผันใหญ่ในชีวิต ลูกสาวคือตัวแปรสำคัญอย่างยิ่งสำหรับบกซุน และเธอก็พร้อมที่จะต่อสู้เพื่อรักษาสิ่งที่สำคัญที่สุดของตัวเองเอาไว้ แม้ระหว่างทางจะไม่เคยมีโมเมนต์แม่ลูกแสนโรแมนติกด้วยกันเลยก็ตามในหนังเรื่องนี้ เราจะไม่ได้เห็นการกอดกันร้องไห้ แทบไม่ได้เห็นแม้แต่การแตะมือปลอบใจกัน ไม่เห็นฉากทำกับข้าวให้ลูกกินอย่างอบอุ่น แต่ใช่ว่าแม่ในแบบของบกซุนจะเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้ลูกไม่ได้เสมอไป การคลี่คลายช่องว่างในตอนท้ายของหนังจึงเป็นอะไรที่สวยงาม ที่ในที่สุดแม่กับลูกก็ค่อยๆ ได้ขยับเข้ามาหากัน ระยะห่างที่เคยห่างเหิน กลายเป็นการเว้นที่ว่างให้กันด้วยความเข้าใจกัน ที่สุดแล้วก็คงต้องบอกว่านี่ไม่ใช่เพียงหนังแอ็กชั่นที่ฉากดูบู๊สนุก แต่มันคือหนังแม่ลูกที่เล่าเรื่องได้น่าประทับใจด้วยเช่นกัน

เรื่องเล่าจาก 1 ใน 6 Guest ของงาน FaraTalk  What’s in a name? ชื่อนั้นสำคัญไฉน

“ถึงมันจะไม่ดี แต่มันอาจจะไม่แย่ก็ได้นะ”
เรื่องเล่าของการมีชื่อไม่มงคลก็ไม่เป็นไร
แตงโม กิตติพร (เกิดวันจันทร์) กับการยอมรับและเข้าใจจังหวะชีวิตของตัวเองมากขึ้น

ระหว่างขึ้นรับรางวัลปาล์มทองคำเกียรติยศที่เทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์ 2025 เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา ในวัย 81 ปี โรเบิร์ต เดอ นีโร (Robert De Niro) นักแสดงอาวุโสแห่งฮอลลีวูด ได้ก้าวขึ้นมารับรางวัลพร้อมกล่าวสุนทรพจน์อัน เรียกประธานาธิบดีสหรัฐฯโดนัลด์ ทรัมป์ ว่าเป็น ‘ประธานาธิบดีผู้ไร้วัฒนธรรม’ และเป็น ‘ปรปักษ์ต่อวงการศิลปะ’ แสดงจุดยืนต่อต้านมาตรการการเก็บภาษีสุดโหดจากหนังต่างประเทศของประธานาธิบดีโดนัลด์ ทรัมป์  

สุนทรพจน์ของ ‘โรเบิร์ต เดอ นีโร’ นักแสดงวัย 81 ระหว่างขึ้นรับรางวัลเกียรติยศในเทศกาลหนังเมืองคานส์ แสดงจุดยืนต่อต้านมาตรการการเก็บภาษีหนังต่างประเทศของโดนัลด์ ทรัมป์  

เริ่มแล้ว! สำหรับงาน Own Your Pride ‘ภูมิใจที่ได้เป็นตัวเอง’ ที่ MIRROR Thailand ร่วมกับ Siam Center มองเห็นทุกความสำคัญของอัตลักษณ์อันหลากหลาย โดยจัด 3 กิจกรรมที่ทุกคนสามารถมาร่วมสนุกได้ 

MOVIN’ON

CULTURE

SELF

STYLE

VDO

CONVERSATION

MIRROR50

PR-NEWS

Films

Kill Boksoon คนก็ต้องฆ่า ลูกสาวก็ต้องเลี้ยง ชีวิตก็ต้องใช้ แต่ยังไงก็ถึงจุดที่ต้องเลือกสักอย่างอยู่ดี?

แชร์บทความนี้

แชร์บทความนี้

Author

MIRROR TEAM

RELATED

HOT TOPICS