ในปี 2023 นี้ Lost in Translation โดยผู้กำกับโซเฟีย คอปโปลา (Sofia Coppola) จะมีอายุครบ 20 ปีแล้ว ทว่ามันยังเป็นหนังที่ไม่เคยเก่าในความรู้สึกของใครหลายคน ยิ่งกว่านั้นการดูหนังเรื่องนี้อีกครั้งในวัยและวันที่ต่างกัน ด้วยประสบการณ์ชีวิตที่ต่างกัน ยิ่งทำให้เข้าใจแมสเสจของหนังมากขึ้นด้วย

20 ปี Lost in Translation ความสัมพันธ์ของคนแปลกหน้าในเมืองเหงา ที่เราเพิ่งเข้าใจเมื่อโตขึ้น

<img src="https://media.thairath.co.th/image/ybAuz5zPbAd6Y4YgAO7WqJD46h7xuM2hLEivaG4REY4e9vA1.jpg" data-id="101106" data-url="https://media.thairath.co.th/image/ybAuz5zPbAd6Y4YgAO7WqJD46h7xuM2hLEivaG4REY4e9vA1.jpg" style="width: 449px;" class="fr-fic fr-dib">เชื่อว่าเราทุกคนต่างมีหนังบางเรื่องที่มีอิทธิพลต่อการเติบโต และยังคงอยู่ในความทรงจำเสมอ สำหรับผู้เขียนเองก็เป็นคนหนึ่งที่โตมาในยุค 2000s และมีหนัง Lost in Translation ผลงานกำกับฯ โดยโซเฟีย คอปโปลา (Sofia Coppola)&nbsp;เมื่อปี 2003 เป็นหนึ่งในลิสต์นั้น ซึ่งในปีนี้ Lost in Translation จะมีอายุครบ 20 ปีแล้ว ทว่ามันยังเป็นหนังที่ไม่เคยเก่าในความรู้สึก การดูหนังเรื่องนี้อีกครั้งในวัยและวันที่ต่างกัน ด้วยประสบการณ์ชีวิตที่ต่างกัน ยิ่งทำให้เข้าใจแมสเสจของหนังมากขึ้นด้วยหนังเล่าเรื่องของบ๊อบ –นักแสดงหนุ่มใหญ่ผู้เดินทางมาโตเกียวเพื่อถ่ายโฆษณา ขณะที่ตัวเขาเองหมดไฟในหน้าที่การงานเต็มแก่ และกำลังเผชิญวิกฤติวัยกลางคน กับเรื่องราวของชาร์ล็อตต์– หญิงสาวที่ชีวิตแต่งงานเพิ่งจะเริ่มต้น ติดตามสามีมาทำงานในเมืองที่เธอไม่รู้จัก โดยไม่มีจุดหมาย และจำต้องติดแหง็กเพียงลำพังในห้องของโรงแรม ในเมืองที่ทั้งคู่เป็นแค่ชาวต่างชาติที่ไม่เข้าใจวัฒนธรรม ไม่รู้ภาษา ไม่รู้จักใคร แถมไร้ความสามารถในการเบลนด์ไปกับสังคมรอบข้าง ทำให้พวกเขาค่อยๆ ถูกตัดขาดจากโลกตรงหน้าไปโดยปริยาย&nbsp;คอนเซปต์ของหนังที่ว่าด้วย ‘Miscommunication’ และ ‘Disconnection’ นี้เองที่ทำให้ Lost in Translation ยังคงสื่อสารได้ดีกับทุกยุคสมัย โดยเฉพาะในโลกปัจจุบันที่ยิ่งหมุนเร็วมากเท่าไร คนจำนวนไม่น้อยอาจยิ่งรู้สึกว่าตัวเองหลุดจากวงโคจร ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง แปลกแยก และไม่เข้าพวก จนเหมือนเป็น ‘ตัวประหลาด’ (Alienation) ของโลก หรือสังคมใดๆ ก็ตามที่ตัวเองอยู่ นำมาซึ่งความเปลี่ยวเหงาที่ไม่สามารถอธิบายได้หนำซ้ำการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ยังทำให้สิ่งที่เรียกว่า ‘ความสัมพันธ์’ เป็นอะไรที่ยากและซับซ้อนขึ้นกว่าที่เคยรู้จัก ไม่ว่าจะอยู่ในความสัมพันธ์ไหน เป็นเพื่อน เป็นคนรัก เป็นสามี-ภรรยา เป็นคนที่เราคิดว่าใช่ อยู่ๆ กลับไม่แน่ใจ เรื่องที่เคยคุยกันรู้เรื่องกลายเป็นคุยไม่รู้เรื่อง ที่เคยจูนกันติดกลับจูนกันไม่ได้เลย จนตัวตนเริ่มหล่นหายไปเรื่อยๆ กระทั่งวันหนึ่งพบว่าเรากลับกลายเป็นคนแปลกหน้าในความสัมพันธ์ของตัวเองไปเสียแล้ว&nbsp;เหมือนอย่างชาร์ล็อตต์ที่เปลี่ยวเหงา และสับสน บอกกับเพื่อนของเธอในตอนหนึ่งว่า ‘ฉันไม่รู้แล้วด้วยซ้ำว่าฉันกำลังแต่งงานกับใครอยู่’ เพราะถึงแม้เธอจะมีสามีที่แต่งงานกันมา 2 ปี แล้วเขาก็เป็นคนเดียวที่เธอรู้จักในเมืองแปลกหน้านั้น แต่เธอก็ไม่สามารถ ‘Connect’ กับเขา หรือเข้าไปในโลกของเขาได้ ทำให้เราเริ่มเข้าใจมากขึ้นในความหมายของ Lost in Translation ที่ว่าต่อให้พูดภาษาเดียวกันก็ไม่อาจเข้าใจกันได้ และทำให้เข้าใจอีกว่าความเหงาที่เจ็บปวดที่สุดอาจไม่ใช่ความเหงาจากการอยู่ตามลำพัง หากเป็นความเหงาขณะที่เรากำลังอยู่ในความสัมพันธ์ แต่ไม่สามารถสื่อสารความคิด ความรู้สึกออกไปให้อีกฝ่ายเข้าใจได้วิกฤติชีวิตแต่งงานที่เพิ่งเริ่มต้นของชาร์ล็อตต์จึงหนักหนาไม่ต่างกับความสัมพันธ์ของบ๊อบ ผู้ที่แม้จะใช้ชีวิตคู่มาแล้ว 20 กว่าปี แต่ก็ยังล้มเหลวไม่เป็นท่าในการสื่อสารกับภรรยาและลูกของเขาแทบจะตลอดทั้งเรื่อง ซึ่งตอบคำถามของชาร์ล็อตต์ที่ถามบ๊อบในคืนหนึ่งว่า “แล้วชีวิตคู่ล่ะ มันจะง่ายขึ้นไหม” คำตอบของคนที่ผ่านโลกมามากอย่างเขาคือ “มันยาก” แถมอาจจะยากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยซ้ำเทคนิคการเล่าเรื่องด้วย Artistic เต็มเปี่ยมของโซเฟีย คอปโปลา อาจทำให้เมื่อครั้งเป็นวัยรุ่น Lost in Translation สำหรับเราคือความหว่อง ความเหงาที่ฟุ้งฝัน สวยงาม โรแมนติก เมื่อโตขึ้นถึงได้เข้าใจว่าความเหงาในโลกจริง อาจไม่ได้สวยงามขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้โหดร้ายเกินไปนัก เพราะมันสามารถสร้างความสัมพันธ์ของมนุษย์ในอีกหลากหลายรูปแบบให้เกิดขึ้นมาใหม่ อย่างเช่น ‘Platonic Relationships’ ระหว่างบ๊อบและชาร์ล็อตต์ ที่ไม่ได้ต้องการความโรแมนติก หรือเซ็กซ์ แต่ดำเนินไปด้วยความเข้าใจ และเห็นอกเห็นใจ เหมือนบ้านที่อบอุ่นปลอดภัยของกันและกัน ซึ่งที่สุดท้ายแล้วมันสามารถช่วยปลอบโยนเราในวันที่โหดร้ายของการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ให้เราไม่สิ้นหวังได้เหมือนกัน อย่างที่บ๊อบบอกกับชาร์ล็อตต์ว่า ‘You’re not hopeless.’... &nbsp;

"A Useful Ghost (ผีใช้ได้ค่ะ)" ภาพยนตร์ขนาดยาวเรื่องแรกของรัชฏ์ภูมิ บุญบัญชาโชค โดยบริษัท 185 Films ขึ้นแท่นเป็นภาพยนตร์ไทยเรื่องแรกที่คว้ารางวัลใหญ่ AMI Paris Grand Prize จากสาย Critics’ Week (Semaine de la Critique) เทศกาลภาพยนตร์นานาชาติเมืองคานส์ ครั้งที่ 78 มาครองได้สำเร็จ

“A Useful Ghost (ผีใช้ได้ค่ะ)” หนังไทยเรื่องแรกคว้ารางวัลใหญ่ AMI Paris Grand Prize สาย Critics’ Week จากคานส์ ครั้งที่ 78

สิ้นสุดการรอคอยสำหรับไลฟ์แอ็กชั่นที่สร้างจากแอนิเมชั่น Lilo & Stitch ลีโล แอนด์ สติทช์ กับเรื่องราวของลีโลที่รับเลี้ยงหมาเอเลี่ยนสติทช์ จนเกิดความปั่นป่วนที่ทำให้เห็นถึงหัวใจของคำว่า ‘โอฮาน่า ที่แปลว่าครอบครัว’ รู้หรือไม่ว่าเบื้องหลังของหนังก็ยังมี ‘ครอบครัว’ หลายบ้านที่ร่วมกันแสดงพลังแห่งความรักไว้ในหนังไลฟ์แอ็กชั่นเรื่องนี้อีกด้วย มาดูกันว่าดิสนีย์วางอีสเตอร์เอกไว้ตรงไหนกันบ้าง

‘Ohana แปลว่า ครอบครัว’และนี่คือความรักอันแข็งแกร่งในหนัง Lilo and Stitch ที่เฉลิมฉลองครอบครัวไว้ทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลังของไลฟ์แอกชั่น 

เราคุ้นชินภาพของผู้หญิงอินเดียแบบไหนกันบ้าง? ที่แน่ๆ คงไม่ใช่แบบที่ Keerthana Kunnath ถ่ายทอดออกมาผ่านภาพถ่ายเชิงสารคดีชุดนี้ และนี่ก็คืออีกหนึ่งความเป็นผู้หญิงอินเดียที่เธออยากสะท้อนให้โลกเห็น พวกเธอแข็งแกร่งในฐานะนักเพาะกายมืออาชีพ

MOVIN’ON

CULTURE

SELF

STYLE

VDO

CONVERSATION

MIRROR50

PR-NEWS

Films

20 ปี Lost in Translation ความสัมพันธ์ของคนแปลกหน้าในเมืองเหงา ที่เราเพิ่งเข้าใจเมื่อโตขึ้น

แชร์บทความนี้

แชร์บทความนี้

Author

NUT LELAPUTRA

RELATED

HOT TOPICS