มินนี เอ็ม ลี (Winnie M Li) ถูกข่มขืนเมื่อ 17 ปีก่อน ขณะเดินเล่นในสวนป่า และเพื่อย้ำเตือนว่าตัวเองเข้มแข็งแค่ไหน เธอเลือกจะกลับไปเผชิญหน้ากับที่เกิดเหตุ วันครบรอบ และเขียนนิยายเกี่ยวกับเรื่องราวที่ผู้หญิงคนหนึ่งต้องเผชิญ

Winnie M Li นักเขียนและอดีตโปรดิวเซอร์ ผู้เลือกเผชิญหน้ากับ ‘วันครบรอบการถูกข่มขืน’ เพื่อย้ำเตือนว่าตัวเองนั้นเข้มแข็งแค่ไหน

“เมื่อ 17 ปีก่อน ฉันถูกข่มขืนด้วยความรุนแรงระหว่างการเดินเขา จากนั้นทุกปี ฉันจะออกมาเดินเพียงลำพังเพื่อย้ำเตือนว่าฉันมาได้ไกลแค่ไหน และเพื่อจะได้พาตัวเองออกมาค้นพบความงามของธรรมชาติอีกครั้ง”มินนี เอ็ม ลี (Winnie M Li) นักเขียนและโปรดิวเซอร์ภาพยนตร์ เขียนถึงวาระครบรอบเหตุการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตเธอลง X ในปี 2025 โดยย้อนไปในเดือนเมษายนปี 2008 ระหว่างการพักที่เบลฟาสต์ ประเทศอังกฤษเพื่อเข้าร่วมการประชุมเฉลิมฉลองครบรอบสิบปีของกระบวนการสันติภาพไอร์แลนด์เหนือ (Northern Ireland peace process) เธอก็ถูกเด็กหนุ่มวัย 15 ปีข่มขืนที่สวนโคลิน เกล็น เธอได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง 39 แห่งทั่วร่างกาย พ้นไปจากนั้น เธอยังพบว่าความรุนแรงครั้งนี้ส่งผลโดยตรงต่อสภาวะทางจิตใจของเธอด้วย&nbsp;ลีเล่าว่า ตามกำหนดการแล้ว หลังจากเข้าร่วมประชุมครบรอบสิบปีของกระบวนการสันติภาพไอร์แลนด์เหนือ เธอต้องออกเดินทางไปยังลอนดอนเพื่อร่วมงานเปิดตัวภาพยนตร์ที่เธอร่วมทุนสร้าง แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เธอต้องไปให้ปากคำที่สถานีตำรวจถึงเช้าที่ทำให้เธอต้องจองตั๋วเครื่องบินใหม่ทั้งหมด และกัดฟันออกเดินทางกลับไป ‘ใช้ชีวิต’ ต่อ “ฉันซื้อเครื่องสำอางที่ปกปิดรอยได้ดีมากๆ มาเต็มกระเป๋า ทาคอนซีลเลอร์เพื่อปิดรอยช้ำที่แขน สวมชุดราตรีที่ยืมมาจากดีไซเนอร์อีกทีหนึ่ง และออกไปร่วมเดินพรมแดงกับคนอื่นๆ” เธอบอก และแม้จะดูเหมือนว่าเธอจะยังดำเนินชีวิตต่อไปได้เป็นปกติ หากแต่แรงสั่นสะเทือนจากการถูกทำร้ายก็ค่อยๆ คายพิษออกมาทีหลัง&nbsp;“ฉันพบว่าตัวเองไม่อาจทำงานแบบที่เคยทำได้อีกแล้ว ความสะเทือนใจหลังเหตุการณ์รุนแรงและภาวะซึมเศร้าทำให้ฉันทำงานแบบเดิมไม่ได้อีกต่อไป ถึงที่สุด ฉันไม่มีงานและก็ไม่อาจกลับไปทำงานโปรดิวเซอร์หนังได้อีกแล้ว”ไม่เพียงเท่านั้น ความรื่นรมย์อื่นๆ ในชีวิตก็กลายเป็นสิ่งไม่คุ้นเคย “สิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุขอย่างการออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ดูหนังหรือเดินทางท่องโลก ไม่ทำให้ฉันรู้สึกเป็นสุขอีกต่อไป” เธอบอก “เรื่องน่าเศร้าคือ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกได้ไหม เพราะรู้สึกราวกับว่า ฉันต้องทนเป็นแบบนี้ไปทั้งชีวิต หรือไม่ก็อยู่อย่างโดดเดี่ยวและหวาดระวังตลอดไป”กระบวนการเยียวยาบาดแผลของลีกินเวลานาน หากมันก็ค่อยๆ เห็นผล และสำหรับเธอแล้ว หนึ่งในวิธีการที่ช่วยปลอบประโลมจิตใจคือการถ่ายทอดเรื่องราวออกมาทางตัวอักษร ในปี 2014 ลีเขียนเล่าถึงการรับมือกับประสบการณ์นี้ลงบล็อคส่วนตัวของเธอว่า “การตกเป็นเหยื่อของการข่มขืนอย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่คุณจะเอาไปป่าวประกาศทางเฟซบุ๊กนี่นา คุณอาจอยากประกาศให้คนอื่นรู้ตอนได้งานใหม่ โดนรถชน เลิกกับแฟนหรือถูกปล้นกลางถนน แต่การถูกข่มขืนน่ะเหรอ โอ สาธารณะไม่อยากรับรู้เรื่องนี้หรอก&nbsp;“และนี่แหละเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลง เพราะในโลกทุกวันนี้ ผู้หญิง (และผู้ชาย) จำนวนมากต่างก็ใช้ชีวิตโดยเก็บงำความลับ ความเจ็บปวดจากการที่ถูกคุกคามทางเพศไว้ เราจะจดจำเหตุการณ์เหล่านี้ไว้เงียบๆ ทุกปี ปักหมุดหมายไว้ในใจเมื่อถึงวันครบรอบ ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราในบ่ายวันนั้นที่สวน หรือในเย็นวันนั้นจากคนที่เราคิดว่าเขาเป็นเพื่อน เมื่อถึงวันครบรอบ เราจะรู้สึกเศร้าเล็กๆ และอาจตัดสินใจเปิดปากบอกเพื่อน หรือไม่ก็เก็บงำมันไว้กับตัวเองต่อไป&nbsp;“การเก็บเรื่องนี้ไว้เงียบๆ กับตัวนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย หากแต่ความเงียบก็มักเป็นสิ่งที่สังคมใช้จัดการเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเรื่องการข่มขืน”“นั่นเป็นเพราะว่า การข่มขืนมันมาพร้อมตราบาปและความอับอายของเหยื่อซึ่งมีคนในสังคมไม่กี่คนหรอกที่อยากยอมรับว่าพวกเขาคิดเช่นนี้ อย่างน้อยก็ในพื้นที่สาธารณะ แต่หากว่าเรายิ่งเก็บเงียบ คนก็ยิ่งไม่รู้ว่าอาชญากรรมเหล่านี้เกิดขึ้นมากแค่ไหน”ปี 2017 ลีตัดสินใจเขียนนิยายเรื่องแรกในชีวิตอย่าง Dark Chapter ดัดแปลงมาจากเรื่องราวในชีวิตของเธอ โดยหนังสือเล่าถึง วิเวียน หญิงสาวเชื้อสายไต้หวัน-อเมริกันที่ออกเดินทางไปพักผ่อนยังเบลฟาสต์ กับ จอห์นนี เด็กหนุ่มชาวไอริชวัย 15 ปีที่ใช้ชีวิตกับความรุนแรงมาโดยตลอด การเผชิญหน้ากันของทั้งคู่ระหว่างออกเดินทางท่องเที่ยวตามมาด้วยความรุนแรงที่สร้างบาดแผลทั้งทางกายภาพและจิตใจให้แก่วิเวียน เธอไม่เพียงแต่ต้องเยียวยาตัวเองจากการเป็นเหยื่อ หากแต่ต้องรับมือกับกระบวนการยุติธรรมที่ไม่เห็นว่าเธอเป็นมนุษย์ด้วย&nbsp;เพื่อจะเขียน Dark Chapter ลีหวนกลับไปยังสถานที่เกิดเหตุในเบลฟาสต์อีกครั้ง “มันน่ากลัวมากจริงๆ นะที่แค่คิดว่า การออกไปเดินเล่นในสวนสาธารณะก็ทำให้คุณถูกคนแปลกหน้าข่มขืนได้แล้ว” เธอบอก “หรือแค่คุณออกไปปาร์ตี้ คุยกับคนที่เป็นอันตรายซึ่งวางยาคุณได้ ก็ทำให้คุณตกเป็นเหยื่อของการข่มขืนแล้ว แต่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นตลอดแหละ ฉันคิดว่าคนเราไม่อยากรับรู้หรอกว่าเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ง่ายแค่ไหน เพราะงั้นพวกเขาเลยอยากให้คำตอบแบบส่งเดชด้วยการโทษเหยื่อไปเลยว่า ‘เธอคงไปทำอะไรให้โดนล่อไปข่มขืนเข้าล่ะสิ’“ในสายตาของฉันนะ ฉันออกไปเดินเขา สวมเสื้อแขนยาวและไม่ได้มีท่าทีให้ความสนใจอะไรกับใครเลย เพราะงั้นจะมาบอกว่าฉันเรียกร้องเองมันก็คงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว และนี่แหละที่ฉันคิดว่าเป็นสิ่งที่หลายๆ คนกลัว แต่สิ่งสำคัญคือการเผชิญหน้ากับความจริงตรงๆ ไม่ใช่พยายามเก็บซ่อนมันไว้น่ะ”&nbsp;และเมื่อไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา ครบรอบ 17 ปีที่เธอถูกข่มขืน ลียังคงใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็งเช่นเดิม “17 ปีหลังจากถูกข่มขืน ฉันไม่รู้สึกสะอิดสะเอียนหรือเครียดกังวลกับวันครบรอบนี้อีกต่อไปแล้ว หากแต่ฉันขอบคุณที่ตัวเองมีชีวิตรอดพ้นจากความรุนแรงนั้นมาได้ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากความรุนแรงนั้น ขอบคุณที่ตัวเองได้อยู่เห็นความงามของโลกนี้”สิ่งที่ลีทำ ไม่ว่าจะเป็นการเขียนบล็อก, ตีพิมพ์หนังสือ หรือแม้แต่โพสต์เหตุการณ์ครบรอบความรุนแรงในชีวิต ไม่เพียงแต่ย้ำเตือนสาธารณะชนว่าถึงความรุนแรงในสังคม หากแต่มันยังย้ำเตือนถึงความกล้าหาญในการเลือกจะไม่นิ่งเฉย ด้วยการปฏิเสธไม่รับสายตาแห่งการกล่าวโทษ ตีตราของสังคม ทั้งยังชี้ว่าคนที่ควรละอายในคือผู้กระทำต่างหาก&nbsp;ถึงที่สุด งานเขียนของลีไม่ว่าจะในรูปแบบใด จุดร่วมที่มีเหมือนกันคือการที่มันฉายภาพแห่งความหวังหลังเหตุการณ์เลวร้ายเสมอ และการโพสต์เหตุการณ์วันครบรอบการถูกล่วงละเมิดทางเพศของเธอ ก็ถือเป็นหนึ่งในการสบตากับบาดแผลใหญ่อันกล้าหาญและน่าชื่นชมเหลือเกินอ้างอิง<a href="https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2017/jul/31/winnie-m-li-rape-survivors-system" rel="noopener noreferrer" target="_blank">https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2017/jul/31/winnie-m-li-rape-survivors-system</a> &nbsp;<a href="https://x.com/winniemli/status/1911523272560124350" rel="noopener noreferrer" target="_blank">https://x.com/winniemli/status/1911523272560124350</a>&nbsp;<a href="https://www.huffpost.com/entry/on-the-anniversary-of-you_b_5139345" rel="noopener noreferrer" target="_blank">https://www.huffpost.com/entry/on-the-anniversary-of-you_b_5139345</a>&nbsp;<a href="https://www.irishtimes.com/life-and-style/people/dark-chapter-my-rape-regrowth-and-recovery-1.2366419" rel="noopener noreferrer" target="_blank">https://www.irishtimes.com/life-and-style/people/dark-chapter-my-rape-regrowth-and-recovery-1.2366419</a>&nbsp;<a href="https://www.irishexaminer.com/lifestyle/artsandculture/arid-41212600.html" rel="noopener noreferrer" target="_blank">https://www.irishexaminer.com/lifestyle/artsandculture/arid-41212600.html</a>&nbsp;<a href="https://www.theguardian.com/books/booksblog/2017/aug/29/dark-chapter-winnie-m-li-review-book-defiant-retelling-personal-trauma" rel="noopener noreferrer" target="_blank">https://www.theguardian.com/books/booksblog/2017/aug/29/dark-chapter-winnie-m-li-review-book-defiant-retelling-personal-trauma</a>&nbsp;

นับเป็นเรื่องน่าเศร้าใจอย่างยิ่ง เมื่อหญิงสาววัยเพียง 20 ปี จำต้องจบชีวิตตัวเองลงด้วยการจุดไฟเผาตัวเอง เพื่อหนีจากการถูกบังคับให้แต่งงานกับน้องชายของสมาชิกกลุ่มตาลีบันที่ยึดครองอำนาจในประเทศอัฟกานิสถานนับตั้งแต่ปี 2021

Abida ผู้หญิงชาวอัฟกานิสถาน วัย 20 ปี ตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง เพื่อหนีการแต่งงานกับน้องชายของสมาชิกกลุ่มตาลีบัน

บ่อยครั้งที่คนเป็น ‘เมียหลวง’ เลือกใช้ความรุนแรงกับผู้หญิงอีกคนของสามีหรือชายคนรัก ตบ ตี ถ่ายคลิปรุมทำร้าย สาดน้ำกรด ฯลฯ ซึ่งสร้างบาดแผลหรือกระทั่งทำให้เกิดอันตรายถึงชีวิตของอีกฝ่าย ไม่ว่าเธอคนนั้นจะอยู่ในสถานะเมียน้อยหรือคนทำที่งานบริการทางเพศ

‘เมียหลวง’ กับการเลือกใช้ความรุนแรง จากความรู้สึกถูกแย่งชิงสิ่งสำคัญ และไม่ทันตระหนักถึงทางเลือกอื่นๆ ในการจัดการปัญหา

อดา เลิฟเลส (Ada Lovelace) ได้รับการขนานนามว่าเป็น ‘โปรแกรมเมอร์คนแรกของโลก’ และในยุคที่ผู้หญิงยังคงถูกผูกมัดไว้กับบทบาทการเป็นแม่และเมียที่คอยดูแลงานในบ้าน อดามีโอกาสได้ก้าวออกจากกรอบกำหนดนั้น และพาตัวเองไปได้ไกลลิบในโลกแห่งตรรกะและเทคโนโลยี

MOVIN’ON

CULTURE

SELF

STYLE

VDO

CONVERSATION

MIRROR50

PR-NEWS

Thoughts

แชร์บทความนี้

แชร์บทความนี้

Author

MAN ON FILM

RELATED

HOT TOPICS