เมื่อ ‘Rachel Zegler’ นักแสดงผู้รับบท ‘สโนว์ไวท์’ โดนกล่าวโทษว่า ‘ขนที่หลัง’ ของเธอ ทำให้ภาพยนตร์ Snow White ไม่ประสบความสำเร็จ เหตุการณ์นี้เป็นอีกหลักฐานประจักษ์ชัดที่สะท้อนให้เห็นว่า Beauty Standard ยังคงทำร้ายผู้หญิง

ขนที่หลังของ Rachel Zegler
ทำให้ดิสนีย์ต้องสูญเงิน 300 ล้าน?? อีกครั้งที่ Beauty Standard ยังคงถูกนำมาใช้ลดทอนคุณค่าของผู้หญิงที่สังคมไม่รัก

หากไม่ยอมรับ ‘ราเชล เซเกลอร์’ ในฐานะนักแสดงที่รับบทสโนว์ไวท์ อย่างน้อยควรเคารพเธอในฐานะมนุษย์คนหนึ่งเรียกได้ว่าเกิดกระแสวิพากษ์วิจารณ์ในแง่ลบมาโดยตลอด สำหรับภาพยนตร์เรื่อง Snow White (สโนว์ไวท์) ฉบับไลฟ์แอ็กชันมิวสิคัล นับตั้งแต่ทาง Walt Disney Studios เปิดเผยชื่อนักแสดงผู้รับบทเจ้าหญิงสโนว์ไวท์อย่าง ‘ราเชล เซเกลอร์’ (Rachel Zegler) ลากยาวจนถึงช่วงที่ภาพยนตร์เข้าฉายในปัจจุบัน มรสุมคำวิจารณ์ต่อนักแสดงและภาพยนตร์เรื่องนี้ยังคงดำเนินมาอย่างยาวนานหลายปีโดยสาเหตุตั้งต้นนั้นมาจากความแตกต่างระหว่างนักแสดงกับตัวละครในต้นฉบับ ไม่ใช่เพราะ ‘ราเชล เซเกลอร์’ ไม่มีความสามารถด้านการแสดงหรือร้องเพลง แต่เนื่องจากรูปลักษณ์ภายนอกของเธอขัดแย้งกับภาพจำของ ‘เจ้าหญิงสโนว์ไวท์’ ที่ตราตรึงใจใครหลายคน กล่าวคือเธอไม่ได้มีผิวขาวราวหิมะสมชื่อสโนว์ไวท์อย่างในนิทานต้นฉบับหรือฉบับแอนิเมชันของดิสนีย์เมื่อปี 1937 ส่งผลให้เหล่าแฟนคลับและผู้ชมที่เติบโตมาด้วยแอนิเมชันเรื่องนี้รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากนอกเหนือจากเรื่อง ‘สีผิว’ ที่ไม่ตรงกับความคาดหวังของผู้คนแล้ว ทัศนคติของ ‘ราเชล เซเกลอร์’ ยังเป็นอีกปัจจัยสำคัญที่ทำให้เธอโดนวิจารณ์อย่างหนัก เพราะหลุดออกจากกรอบภาพลักษณ์ ‘สโนว์ไวท์’ ที่ผู้คนคาดหวังไว้อย่างสิ้นเชิง โดยหลายคนมองว่า เจ้าหญิงดิสนีย์ในยุคแรก เช่น สโนว์ไวท์ ซินเดอเรลล่า และออโรร่า คือตัวแทนของผู้หญิงที่อ่อนหวาน อ่อนโยน จิตใจดี และมองโลกในแง่บวก ซึ่งเป็นภาพลักษณ์ของหญิงสาวในอุดมคติตามค่านิยมดั้งเดิมทว่า ‘ราเชล เซเกลอร์’ กลับตอบคำถามสื่ออย่างจัดจ้านและตรงไปตรงมา ว่าไม่เห็นด้วยกับบทสโนว์ไวท์ในปี 1937 โดยมีประเด็นสำคัญว่า สโนว์ไวท์ยุคใหม่จะนำเสนอเรื่องการเป็นผู้นำ มากกว่าการเฝ้าฝันถึงรักแท้ หรือการรอคอยความช่วยเหลือจากเจ้าชายแต่ไม่ว่าสาเหตุของความไม่พอใจจะมาจากเรื่องใด ผู้คนจำนวนไม่น้อยยังคงวิจารณ์และตอบโต้ด้วย Hate Speech ซึ่งพุ่งเป้าไปที่รูปลักษณ์ภายนอกของนักแสดง เช่น “อันนี้คือ Snow Black หรือเปล่า” และ “มันสวนทางกับตำนานที่ว่า ใครงามเลิศในปฐพี” เป็นต้น<img src="https://media.thairath.co.th/image/oSPWU6PdfbM6Q6LileNJCmFRA6IoHpPgPPmSs1a2h1nflsAe9vA1.jpg" style="width: auto;" class="fr-fic fr-dib">ล่าสุด เมื่อวันที่ 19 มีนาคม 2568 ผู้ใช้งานบัญชี David Santa Carla (@TheOnlyDSC) ในแพลตฟอร์ม X (ทวิตเตอร์) ได้ออกมาโพสต์ว่า “This is why Disney is about to lose $300MM…” หรือ “นี่คือเหตุผลที่ทำให้ดิสนีย์กำลังจะสูญเสียเงิน 300 ล้านดอลลาร์…” พร้อมแนบรูปภาพดังกล่าว เพื่อจะสื่อว่า ‘ขนที่หลัง’ ของนักแสดงหญิง คือเหตุผลที่ทำให้ผู้ผลิตอย่างดิสนีย์ต้องสูญเสียทุนในการสร้างหนังไปโดยเปล่าประโยชน์ อีกทั้งโพสต์นี้ยังมีจำนวนชื่นชอบสูงถึง 84,000 ครั้งความคิดเห็นข้างต้นไม่ต่างอะไรจากการดูถูกเหยียดหยามร่างกายของผู้อื่นด้วยอคติส่วนตน (Body Shaming) เนื่องจากเจ้าของบัญชี David Santa Carla กล่าวโทษว่า เรือนร่างของ ‘ราเชล เซเกลอร์’ ทำให้ภาพยนตร์เรื่องสโนว์ไวท์ไม่ประสบความสำเร็จ ทั้งที่จริงแล้ว การสร้างหนังหนึ่งเรื่องมีหลายองค์ประกอบที่ส่งผลต่อรายได้ รวมถึงไม่มีใครล่วงรู้ว่าภาพยนตร์ Snow White จะสร้างกำไรหรือขาดทุนเท่าใด เพราะ ณ เวลานั้น หนังยังไม่ได้เข้าฉายอย่างเป็นทางการยิ่งไปกว่านั้นยังปฏิเสธไม่ได้ว่า เส้นขนที่เกิดขึ้นตามร่างกายคือเรื่องปกติ เป็นธรรมชาติของมนุษย์ทุกคน และสิ่งสำคัญคือ ‘ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องไร้ขน’ เหตุการณ์ครั้งนี้จึงเป็นอีกหนึ่งหลักฐานประจักษ์ชัดที่สะท้อนให้เห็นว่า มาตรฐานความงามยังคงทิ่มแทงผู้หญิงให้จมดิน เพียงเพราะเธอไม่ตรงตาม Beauty Standard เท่านั้นความผิดหวังที่ภาพลักษณ์ของนักแสดงไม่ตรงกับตัวละครในบทประพันธ์ หรือแม้กระทั่งการถกเถียงเรื่องทัศนคติของ ‘ราเชล เซเกลอร์’ ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ทั้งสิ้น แต่คำก่นด่าที่เข้าข่ายการลดทอนคุณค่าในเรือนร่างของคนอื่นนั้นถือเป็น Hate Speech ที่ผู้คนในสังคมต้องตั้งคำถามว่า สิ่งเหล่านี้สมควรเกิดขึ้นหรือไม่?อ้างอิง<a href="https://x.com/TheOnlyDSC/status/1902086700094124093" rel="noopener noreferrer" target="_blank">https://x.com/TheOnlyDSC/status/1902086700094124093</a><a href="https://mirrorthailand.com/culture/entertainment/101365" rel="noopener noreferrer noopener noreferrer" target="_blank">https://mirrorthailand.com/culture/entertainment/101365</a>&nbsp;<a href="https://mirrorthailand.com/movinon/socialissues/101128" rel="noopener noreferrer noopener noreferrer noopener noreferrer" target="_blank">https://mirrorthailand.com/movinon/socialissues/101128</a>&nbsp;<a href="https://www.tiktok.com/@sfcinema/video/7444376786374315282" rel="noopener noreferrer noopener noreferrer noopener noreferrer noopener noreferrer noopener noreferrer" target="_blank">https://www.tiktok.com/@sfcinema/video/7444376786374315282</a>&nbsp;<a href="https://www.tiktok.com/@disneystudios/video/7477429892607462702" rel="noopener noreferrer noopener noreferrer noopener noreferrer noopener noreferrer noopener noreferrer noopener noreferrer" target="_blank">https://www.tiktok.com/@disneystudios/video/7477429892607462702</a>&nbsp;

จักรวาลแบบลินช์ๆ ที่นักวิจารณ์และนักดูหนังตั้งให้นี้เอง เกิดจากการที่หนังของ David Lynch มักมีองค์ประกอบบางอย่างคล้ายๆ และเชื่อมโยงกันอยู่เสมอ นั่นคือความสนใจใคร่รู้ระหว่างความมืด ความสว่าง ความดี ความชั่วร้าย ความสวยงาม ความน่าเกลียด มนุษย์กับปิศาจ ความฝันกับความจริง และองค์ประกอบเหล่านี้เองที่อยู่ใน Mulholland Drive หนังขนาดยาวของเขาที่ฉายครั้งแรกเมื่อปี 2001

Mulholland Drive ความจริง ความฝัน ในโลกพิลึกพิลั่นของ David Lynch

ชวนมองประเด็นครอบครัวและความรัก ผ่านปัญหาความสัมพันธ์ระหว่างแม่สามีกับลูกสะใภ้ ในซีรีส์เรื่อง ‘When Life Gives You Tangerines’

“ฉันคือนายใหญ่ของบ้านเรา
แต่สำหรับบ้านนั้น ฉันคือชั้นผู้น้อย” ภาพสะท้อนชีวิตจริงของลูกสะใภ้ เมื่อ (ว่าที่ )สามียังเป็นลูกแหง่ไม่กล้าขัดใจแม่ จากซีรีส์ When Life Gives You Tangerines

นอกจากความสัมพันธ์สุดปวดหัวของเหล่าวัยรุ่นเล็บเจลแล้ว ในแต่ละอีพีของ Gelboys ซีรีส์จะพาเราไปเห็นบ้านและครอบครัวของแต่ละคนด้วยเสมอ และในบรรดา 4 ตัวละครหลัก เราพบว่า ‘บ้าน’ ของบัว แม้จะเต็มไปด้วยแสงสี ผู้คน และกลุ่มควัน แต่กลับดูเป็นบ้านที่ชวนเหงาและโดดเดี่ยวที่สุด

MOVIN’ON

CULTURE

SELF

STYLE

VDO

CONVERSATION

MIRROR50

PR-NEWS

Entertainment

แชร์บทความนี้

แชร์บทความนี้

Author

จุฬาลักษณ์ เดชะ

RELATED

HOT TOPICS