แม็กคินนอนมองว่า บรรทัดฐานสำหรับผู้หญิงกับผู้ชายไม่เท่ากัน เช่น เรื่องทางเพศของผู้หญิงไม่เคยถูกมองด้วยสายตาเดียวกันกับเรื่องทางเพศของผู้ชาย

Catharine A. MacKinnon นักเขียนอเมริกัน ผู้ชี้ชัดว่า สังคมที่มีปิตาธิปไตยเข้มข้นนั้น มักมีแนวโน้มจะมองเรื่องการคุกคามทางเพศในอีกแบบ

ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ข่าวที่สะเทือนแวดวงสิ่งพิมพ์และศิลปะมากที่สุดข่าวหนึ่งคือกรณีที่มีผู้เสียหายรายหนึ่ง แจ้งว่าถูกบรรณาธิการที่ไว้เนื้อเชื่อใจมาโดยตลอดนั้นกระทำอนาจารและพยายามล่วงละเมิดทางเพศ พร้อมข้อความสนทนาที่อ้างถึง 'แรงปรารถนาในจิตใจ' ที่อ่านแล้วชวนพะอืดพะอมนี่ย่อมชี้ชัดว่า วงการงานเขียน วงการศิลปะหรือในภาพใหญ่อย่างวงการสร้างสรรค์ในไทยนั้นยังไม่ใช่พื้นที่ปลอดภัยของทุกคน ยังไม่นับว่า ศิลปินที่มีชื่อเสียงหลายๆ คนซึ่งรู้จักกับผู้กระทำเป็นการส่วนตัว ก็ยังนิ่งเงียบต่อกรณีนี้ หรือแม้กระทั่งตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา ก็มีผู้เสียหายหรือผู้ถูกกระทำที่ออกมาเรียกร้องความเป็นธรรมจากการถูกคนในแวดวงล่วงละเมิดอยู่เป็นระยะ ทว่า โดยมากแล้วคดีก็ไม่มีความคืบหน้า หรืออย่างเลวร้ายก็อาจไม่ได้รับความสนใจเสียด้วยซ้ำ อันเนื่องมาจากสาเหตุหนึ่งคือผู้กระทำเป็นคนใหญ่คนโตหรือมีชื่อเสียงเช่นเดียวกันกับในต่างประเทศ ที่สหรัฐอเมริกา กรณีที่อื้อฉาวมากที่สุดคือเมื่อคนในแวดวงฮอลลีวูด ซึ่งถือเป็นแขนงหนึ่งของสายงานสร้างสรรค์ ออกมาประกาศว่า เคยถูก ฮาร์วีย์ ไวน์สตีน โปรดิวเซอร์ยักษ์มือทองของวงการล่วงละเมิดทางเพศอย่างทารุณ กลายเป็นกระแส #Metoo ที่สนับสนุนให้คนในวงการออกมาพูดเรื่องการถูกล่วงละเมิดและการคุกคามทางเพศ ว่าไม่ใช่สิ่งที่ผู้ถูกกระทำต้องรู้สึกผิดหรืออับอาย แต่คนที่ต้องอับอายคือผู้กระทำมากกว่า! (ทั้งนี้ ปัจจุบันไวน์สตีนโดนตัดสินโทษจำคุกอยู่)แคเธอรีน เอ แม็กคินนอน เป็นหนึ่งในคนที่อยู่ในแวดวงนักเขียนอเมริกา และออกมาเคลื่อนไหวเรื่องความเท่าเทียมทางเพศของอุตสาหกรรมงานสร้างสรรค์อยู่บ่อยครั้ง โดยแม็กคินนอนชี้ว่า สังคมที่มีระดับความปิตาธิปไตยเข้มข้นสูงนั้น มักมีแนวโน้มจะมองเรื่องการคุกคามทางเพศในอีกลักษณะหนึ่งเสมอ และผู้กระทำก็มักจะเป็นเพศชายที่มีอำนาจทางหน้าที่การงานสูงกว่า "เรื่องทางเพศมักถูกมองว่าเป็นเรื่องของลำดับขั้น (subordination) ในสังคม" แม็กคินนอนกล่าว "และนี่แหละที่เป็นปัญหาใหญ่ คุณจะพบว่าบรรทัดฐานของผู้หญิงกับผู้ชายมันไม่เท่ากันนะ เช่น เรื่องทางเพศของผู้หญิงไม่เคยถูกมองด้วยสายตาเดียวกันกับเรื่องทางเพศของผู้ชาย เวลาผู้ชายมองผู้หญิงถูกคุกคามทางเพศนั้นบางคนก็จะมองว่ามันเป็นแค่อีกรูปแบบที่แตกต่างกันออกไปของการมีเซ็กซ์" แม็กคินนอนกล่าว "นึกออกใช่ไหม ที่คนเขาพูดกันว่า 'ผู้ชายก็อย่างนี้แหละ' หรือไม่ก็ 'ผู้ชายก็คือผู้ชายน่า' เท่ากับว่าผู้หญิงเป็นรอง (subordinated) พวกเขา""ผู้หญิงผิวสีมีคดีถูกล่วงละเมิดทางเพศบ่อยกว่าผู้หญิงผิวขาว โดยเฉพาะกับในสหรัฐฯ ผู้หญิงที่เป็นชนพื้นเมือง ตลอดจนผู้หญิงที่มีเชื้อชาติเป็นชนกลุ่มน้อยซึ่งมีสถานะเป็นรองในสังคม ก็มักจะตกเป็นเป้าหมายของการถูกเหยียดชาติพันธุ์ร่วมกันกับการถูกคุกคามทางเพศด้วย เช่นเดียวกันกับผู้หญิงที่เป็นผู้อพยพนั่นแหละ"แม็กคินนอนเขียนหนังสือมาหลายเล่มและนานหลายปี นับตั้งแต่ Sexual Harassment of Working Women (1979) ที่วิพากษ์การคุกคามทางเพศซึ่งผู้หญิงต้องเผชิญ "ช่วงกลางยุค 70s ฉันเพิ่งเรียนจบจากเยล หารายได้ด้วยการเล่นดนตรีกับเพื่อนๆ แถวโรงเรียนต่างๆ เปิดคอนเสิร์ตที่ Cornell Women’s Center และกดสมัครเพื่อรับข่าวสารจากทางนั้น เลยได้รู้เรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อ คาร์มิตา วูด เธอทำงานที่นี่และมีหัวหน้าเป็นผู้ชายที่ละเมิดทางเพศเธอ เช่น แอบมองลอดใต้กระโปรงคาร์มิตา ผลักเธอชิดผนังในลิฟต์ในลักษณะคุกคามทางเพศ ความเครียดเหล่านั้นส่งผลต่อร่างกายคาร์มิตาจนต้องเข้าโรงพยาบาล แต่พอเธอติดต่อขอเข้ารับค่าชดเชยจากการออกจากงาน พวกเขาก็ไม่ให้เงินเธอเนื่องจากเธอออกจากงานจาก 'เหตุผลส่วนตัว' เรื่องนี้ทำสมองฉันชาวาบเลยละตอนได้อ่านครั้งแรก" แม็กคินนอนบอก "ยังจำสิ่งที่ตัวเองคิดได้อยู่จนทุกวันนี้ได้เลยว่า 'นี่แหละคือการเลือกปฏิบัติทางเพศ (sexual discrimination) ละ' "Women's Lives, Men's Laws (2005) คือหนังสืออีกเล่มที่แม็กคินนอนตั้งคำถามต่อระบบกฎหมายในสหรัฐฯ ที่เอื้อให้เพศชายมากกว่า "ประเด็นคือ ส่วนใหญ่ของผู้ที่ก่อคดีข่มขืนเป็นผู้ชาย สมาชิกสภานิติบัญญัติส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชาย ผู้พิพากษาส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชาย และกฎหมายที่ว่าด้วยการข่มขืนก็ร่างขึ้นมาตั้งแต่สมัยที่ผู้หญิงยังไม่มีสิทธิเลือกตั้งด้วยซ้ำไป" เธอว่า&nbsp;จนถึงทุกวันนี้ การล่วงละเมิดทางเพศในสถานที่ทำงานก็ยังเกิดขึ้นในหลายๆ แห่ง ผลสำรวจจากปี 2023 พบว่า 70 เปอร์เซ็นต์ของผู้ถูกกระทำเป็นผู้หญิงหรือกลุ่มคนหลากหลายทางเพศ โดยส่วนใหญ่แล้วมักไม่กล้าออกมารายงานหรือเปิดเผยประเด็นนี้ต่อที่สาธารณะเนื่องจากกลัวกระทบต่อการงาน หรือในประเทศไทยเอง มีผลสำรวจจากปี 2019 พบว่ามีคนจำนวน 1 ใน 5 ที่เคยประสบการล่วงละเมิดทางเพศจากที่ทำงาน และราว 46 เปอร์เซ็นต์ของผู้ถูกกระทำนั้นไม่กล้ารายงานเรื่องนี้เนื่องจากอับอาย, 27 เปอร์เซ็นต์หวาดกลัวอันตรายที่จะตามมาหลังจากนั้นดังนั้น การยืนหยัดต่อการออกมาเผยแพร่เรื่องนี้ของผู้ถูกกระทำจึงเป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่ง เพราะสิ่งที่ต้องระลึกไว้เสมอคือ คนที่ควรจะเจ็บปวดและได้รับบทลงโทษจากเหตุการณ์ที่ไปคุกคาม ล่วงละเมิดคนอื่นคือผู้กระทำ หาใช่อีกฝ่ายแต่อย่างใด

เกิดกระแสวิพากษ์วิจารณ์อีกครั้งสำหรับวงเกิร์ลกรุ๊ปตัวแม่เจน 5 อย่าง ‘KISS OF LIFE’ (aka จูบชีวิต) หลังจากคัมแบ็คครั้งล่าสุดด้วยเพลงไตเติ้ล ‘Lips Hips Kiss’ โดยในท่อนฮุคของเพลงนี้ สาวๆ จูบชีวิตแสดงท่าเต้นที่คล้ายกับ ‘การดึงสายชุดชั้นในของผู้หญิง’ ซึ่งชาวเน็ตเกาหลีบางส่วนมองว่าเป็นท่าเต้นที่ไม่เหมาะสม ล่อแหลม ยั่วยุ และส่อถึงเรื่องเพศมากจนเกินไป

ดึงสายเสื้อ(ใน) = ล่อแหลมเกินไป? ‘Kiss of Life’ โดนชาวเน็ตเกาหลีโจมตีว่า ท่าเต้นส่อถึงเรื่องเพศ และแต่งตัวโป๊เปลือย ทั้งที่ไม่มีใครสมควรถูกลดทอนคุณค่า
เพียงเพราะเป็นคนเซ็กซี่

การตั้งชื่อค่ายเพลงว่า BMSG หรือ Be My Self Group อาจไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร แต่สำหรับค่ายเพลงญี่ปุ่นแห่งนี้ ‘การได้เป็นตัวเอง’ เป็นนโยบายจริงจังของทางค่าย ทั้งในแง่ของการเป็นศิลปินบนเวที และการเป็นมนุษย์ในสังคมโลก

BMSG ค่ายเพลงญี่ปุ่นที่ปั้นเกิร์ลกรุ๊ปจากสาวๆ ที่เคยถูกปฏิเสธ และให้ความสำคัญเรื่อง ‘ทัศนคติ’ ของไอดอลเทียบเท่าเพอร์ฟอร์มานซ์

“นี่คืออัลบั้มที่ฉันใส่ตัวตนของตัวเองอย่างแท้จริง”

“อัลบั้มนี้ฉันมีจุดมุ่งหมายที่จะปลดปล่อยตัวเองอย่างเต็มร้อย ระเบิดโลกที่อยู่ในใจให้ออกมา” การกลับมาของ LORDE ในอัลบั้ม Virgin ที่สำหรับเธอแล้วคือ ‘ภารกิจ’ การเยียวยาตัวเองในทุกช่วงวัย

MOVIN’ON

CULTURE

SELF

STYLE

VDO

CONVERSATION

MIRROR50

PR-NEWS

Conversation

แชร์บทความนี้

แชร์บทความนี้

Author

MAN ON FILM

RELATED

HOT TOPICS