ความเชื่อว่าผู้หญิงไม่เหมาะกับการวิ่งระยะไกล ได้ถูกทำลายลงเมื่อ แคตเธอรีน สวิตเซอร์ ในวัย 20 ปี กระโจนเข้าร่วมลงแข่งบอสตัน มาราธอน เมื่อปี 1967

Kathrine Switzer ผู้เปลี่ยนโฉมหน้าประวัติศาสตร์การลงวิ่งมาราธอนของผู้หญิง

สำหรับนักวิ่งแล้ว งานบอสตัน มาราธอน (Boston Marathon) คือหนึ่งในสนามแข่งที่หลายคนฝันใฝ่จะไปให้ถึง แต่ละปี มีนักกรีฑาตบเท้าร่วมลงแข่งราวสามหมื่นชีวิตจากนับร้อยประเทศ... ทว่า ในอดีตนั้น ผู้หญิงไม่ได้รับอนุญาตให้ลงแข่ง เนื่องมาจากคนยังเชื่อกันว่า การลงวิ่งระยะไกล 42 กิโลเมตร นั้นส่งผลต่อสุขภาพของผู้หญิง (หรือในหลายๆ กรณี หลายคนในเวลานั้นก็ไม่เชื่อว่าผู้หญิงลงวิ่งระยะไกลขนาดนั้นได้)แต่ความเชื่อนั้นก็ถูกทำลายลงเมื่อ แคตเธอรีน สวิตเซอร์ ในวัย 20 ปี กระโจนเข้าร่วมลงแข่งบอสตัน มาราธอน เมื่อปี 1967หลายคนอาจเคยเห็นภาพอันโด่งดังที่สวิตเซอร์ลงแข่งในวันนั้น และกลายเป็นหนึ่งในภาพหน้าประวัติศาสตร์ของโลกกรีฑา กับภาพเธอสวมเสื้อวอร์มแปะเลขบิบ หรือเลขประจำตัวนักวิ่ง 261 พร้อมเจ้าหน้าที่ชายของงานแข่งคนหนึ่งวิ่งไล่กวดหลัง พยายามคว้าตัวเธอไว้<img src="https://media.thairath.co.th/image/oQZIGp1V2FqEhX4yVW9wPj32ObcP3KJp1V2tDmgZCwfgu3z0ce9vA1.jpeg" data-id="101054" data-url="https://media.thairath.co.th/image/oQZIGp1V2FqEhX4yVW9wPj32ObcP3KJp1V2tDmgZCwfgu3z0ce9vA1.jpeg" style="width: auto;" class="fr-fic fr-dib">สวิตเซอร์ บอกว่า ในยุค 1960s นั้นผู้คนยังเชื่อกันว่า ผู้หญิงไม่เหมาะสำหรับการวิ่งระยะไกล “คนเชื่อกันจริงจังทีเดียวว่าถ้าผู้หญิงคนไหนออกวิ่งไกลๆ แล้วล่ะก็ พวกเธอจะมีขาใหญ่ หน้าอกมีขนงอก และมดลูกจะหลุดลงมาด้วย” เธอบอก “แถมตอนนั้น คนก็ไม่ค่อยชอบใจนักที่เห็นผู้หญิงลงแข่งกีฬาอะไรสักอย่าง เพราะดูสมบุกสมบัน เหนื่อยยาก เหงื่อท่วมตัว”“แน่นอนล่ะว่าผู้หญิงในยุคนั้นหลายคนก็เชื่ออย่างที่คนเขาบอกมาจริงๆ ก็เลยกลัวว่าถ้าเล่นกีฬาแล้วจะเป็นอย่างนั้นไปด้วย เพราะบางคนก็ยังเชื่อว่าถ้าเป็นผู้หญิงก็ต้องดูสมหญิง ต้องดึงดูดเพศตรงข้าม และต้องการได้รับการยอมรับจากสังคมด้วย ซึ่งฉันว่าความคิดแบบนี้ทำให้ผู้หญิงหลายๆ คนพลาดความมหัศจรรย์ของโลกความเร็วและความแข็งแรง ที่ช่วยเพิ่มพลังให้ผู้หญิงเหลือเกิน” สวิตเซอร์ว่า ก่อนจะไปซ้อมวิ่งกับโค้ช อาร์นี บริกกส์ อดีตนักกรีฑาที่คอยช่วยดูแลสวิตเซอร์ ตัวบริกกส์เองนั้นเดิมทีก็ไม่เชื่อว่าผู้หญิงจะวิ่งมาราธอนได้ (หรือมีร่างกายที่เหมาะสำหรับการวิ่งระยะไกล) ทำให้ทุ่มเถียงกับสวิตเซอร์ผู้เป็นลูกศิษย์ครั้งใหญ่“เขาบอกว่าผู้หญิงน่ะวิ่งไกลแบบนั้นไม่ได้หรอก แล้วเรายิ่งทะเลาะกันใหญ่โตตอนที่เขาบอกว่าผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนแอเกินไป เปราะบางเกินไปที่จะวิ่งเป็นระยะทาง 42 กิโลเมตร แต่ฉันเถียงกลับไปว่าในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา ผู้หญิงน่ะวิ่งระยะไกลกันตั้งเยอะแยะ โดยเฉพาะผู้หญิงในบอสตันนี่แหละ คนบอสตันวิ่งกันประจำ แค่ผู้หญิงวิ่งแล้วไม่เคยถูกนับเฉยๆ” ทั้งนี้สวิตเซอร์ยังยกชื่อ บ็อบบี กิบบ์ ผู้หญิงที่แอบลงวิ่งบอสตัน มาราธอน ในปี 1966 โดยไม่ได้ลงสมัครอย่างเป็นทางการ และออกจากการแข่งขันไปเมื่อเส้นชัยอยู่ตรงหน้า ซึ่งเรื่องราวของกิบบ์ทำให้บริกกส์ยอมใจอ่อน ฝึกซ้อมวิ่งให้สวิตเซอร์จนได้&nbsp;สำหรับการลงแข่งในปี 1967 ซึ่งยังเป็นที่รับรู้กันว่า ผู้หญิงไม่ได้รับให้อนุญาตให้ย่างกรายเข้ามาในโลกของการวิ่งมาราธอน ดังนั้น เมื่อสวิตเซอร์เขียนในสมัครลงแข่ง เธอจึงไม่พบช่องให้กรอกเพศสภาพของผู้เข้าแข่งขัน และลงแข่งโดยใส่ชื่อไปว่า K.V. Switzer พร้อมรับหมายเลข 261 เป็นหมายเลขบิบประจำตัว และไปถึงสนามแข่งในฐานะผู้หญิงเพียงคนเดียว “คุณนึกออกไหม บรรยากาศตอนเริ่มวิ่งมันมีแต่ความสุขและเสียงหัวเราะ พวกหนุ่มๆ ที่ลงวิ่งด้วยกันก็ให้กำลังใจฉันดีมาก พวกเขาน่ารักมากเลย”&nbsp;หากแต่เมื่อสวิตเซอร์เริ่มออกวิ่งได้ราวๆ สองไมล์ (หรือราวสามกิโลเมตรกว่าๆ) เธอก็ถูกเจ้าหน้าที่วิ่งไล่ตามหลังมาพร้อมส่งเสียงดังลั่น และทำให้ช่างภาพทั้งหลายต้องหันหน้ามาดูต้นเสียง “พวกช่างภาพเลยได้เห็นฉันที่เป็นผู้หญิง สวมเลขบิบ 216 วิ่งอยู่ พวกนั้นเลยถ่ายรูปกันใหญ่ แถมยังตะโกนถามมาว่า 'มาทำอะไรที่งานแข่งนี้น่ะ นี่เธอกำลังพยายามพิสูจน์อะไรอยู่หรือเปล่า' ซึ่งฉันว่าเป็นคำถามที่ประหลาดสิ้นดีเลย” นาทีนับจากนั้นคือช่วงที่ภาพประวัติศาสตร์ถูกบันทึกไว้ เมื่อเจ้าหน้าที่งานแข่งพยายามคว้าตัวสวิตเซอร์จนเกิดเป็นจังหวะชุลมุนเมื่อแฟนหนุ่มในเวลานั้นของสวิตเซอร์ซึ่งลงวิ่งมาด้วยกัน กระโจนเอาไหล่กระแทกเจ้าหน้าที่ออกไปให้พ้นทาง&nbsp;“เรากลัวกันมาก แต่โค้ชบอกว่าให้ฉันวิ่งไปอย่าหยุด เราเลยวิ่งฉิวมายังถนน ผ่านหน้ารถสื่อมวลชนที่เหยียบคันเร่งให้เร็วกว่าเดิม แล้วตะโกนถามฉันว่า 'นี่เธอพยายามทำอะไรอยู่กันแน่เนี่ย จะออกจากการแข่งเมื่อไหร่' ซึ่งฉันกลัวมากนะ ทั้งที่จริงๆ แล้วก็มั่นใจในตัวเองมาโดยตลอด แต่ตอนนั้นฉันเพิ่งอายุ 20 และในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันไม่ได้ต้องการพยายามพิสูจน์อะไร ถ้าจะมีสักอย่างต้องพิสูจน์คือได้พิสูจน์ให้โค้ชเห็นไปแล้วว่าฉันวิ่งระยะไกลได้ และรางวัลคือการได้มาแข่งในบอสตันนี่ไง!” เธอบอก “ฉันไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมเจ้าหน้าที่ถึงโกรธนัก และคิดไปว่าอาจเป็นฉันเองที่ผิดก็ได้ แต่เวลานั้น ฉันโกรธตัวเองเหลือเกิน ซึ่งเอาจริงส่งผลดีนะเพราะฉันหันไปบอกโค้ชว่า 'ฉันจะเข้าเส้นชัยให้ดู ต่อให้ต้องคลานไปให้ถึงก็เถอะ' เพราะถ้าฉันไม่เข้าเส้นชัย ก็จะไม่มีใครเชื่อว่าผู้หญิงก็สามารถลงแข่งมาราธอนได้ จะไม่มีใครเชื่อว่าผู้หญิงสมควรมายืนตรงนี้ ฉันจึงต้องทำให้ได้เท่านั้น”สวิตเซอร์จบการแข่งขันมาราธอนครั้งนั้นที่เวลา 4 ชั่วโมง 20 นาที ท่ามกลางความหงุดหงิดของผู้สื่อข่าวที่ดักรออยู่ตรงเส้นชัยเพื่อทำข่าวเด็กสาวที่วิ่งมาราธอนจบเป็นคนแรก “พวกเขายืนขาแข็งท่ามกลางอากาศหนาวจัดเพื่อรอผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้าเส้นชัย พอฉันไปถึง พวกเขาก็เอาแต่ถามว่า 'ตกลงเธออยากพิสูจน์อะไรแน่ นี่เป็นพวกซัฟฟราเก็ตต์ (Suffragette -หมายถึงกลุ่มคนที่ออกมาเรียกร้องให้ผู้หญิงมีสิทธิเลือกตั้งในศตวรรษที่ 20) หรือเป็นพวกอยากเอาชนะกันล่ะ บอกเลยนะว่าเธอไม่มีทางได้ลงวิ่งอีกแน่'&nbsp;“ฉันเพิ่งอายุ 20 เอง และสวนกลับไปว่า 'เราจะกลับมาวิ่งอีก จะกลับมาอีกครั้งและอีกครั้ง!' ซึ่งสวิตเซอร์ทำได้จริงเมื่อเธอลงแข่งวิ่งมาราธอนในอีกหลายรายการ เวลาที่ดีที่สุดของเธอคือ 2 ชั่วโมง 51 นาที ที่การแข่งขันในบอสตอนปี 1975&nbsp;สวิตเซอร์เป็นหนึ่งในผู้หญิงที่พลิกหน้าประวัติศาสตร์การกีฬาครั้งใหญ่ เพราะหลังจากนั้นไม่นาน มีผู้หญิงหลายคนเริ่มมาลงสมัครลงวิ่งมาราธอน และการแข่งขันบอสตัน มาราธอนเองก็เปิดให้ผู้หญิงลงสมัครอย่างเป็นทางการในปี 1972 ทั้งในเวลาต่อมา เธอยังเป็นหัวเรือสำคัญในการผลักดันให้มีการแข่งขันวิ่งมาราธอนหญิงในโอลิมปิกด้วย ซึ่งสุดท้าย โอลิมปิกก็จัดให้มีการแข่งมาราธอนสำหรับผู้หญิงเป็นครั้งแรกในปี 1984&nbsp;จนถึงปัจจุบัน จำนวนผู้หญิงที่เป็นนักวิ่งมาราธอนเพิ่มขึ้นเยอะกว่าในอดีตมหาศาล กล่าวคือคิดเป็นจำนวน 34.82 เปอร์เซ็นต์ของนักวิ่งทั้งหมด และในสหรัฐฯ เองนั้น นักวิ่งหญิงคิดเป็นจำนวน 45 เปอร์เซ็นต์ หรือเกือบครึ่งของนักวิ่ง โดยปัจจุบัน สวิตเซอร์ขับเคลื่อนองค์กร 261 Fearless อันเป็นองค์กรไม่แสวงผลกำไรที่เธอก่อตั้งขึ้นในปี 2015 มีเป้าหมายเพื่อสนับสนุนและเพิ่มแรงใจให้ผู้หญิงผ่านการวิ่งทุกรูปแบบ<img src="https://media.thairath.co.th/image/Rof7SB6Q3ZROVHFBjKjNCrRM0kkP9jPnDteJ7aiTgx4e9vA1.jpeg" data-id="101054" data-url="https://media.thairath.co.th/image/Rof7SB6Q3ZROVHFBjKjNCrRM0kkP9jPnDteJ7aiTgx4e9vA1.jpeg" style="width: auto;" class="fr-fic fr-dib">

America's Sweetheart หรือ ‘หวานใจอเมริกัน’ ใช้อธิบายถึงบุคคลสาธารณะและโดยทั่วไปแล้วมักเป็นผู้หญิงที่เป็นที่รักและที่ชื่นชมของประชาชน มีบุคลิกนอบน้อมอ่อนโยน ดูเข้าถึงง่าย และไม่มากก็น้อย มันมีวงเล็บล่องหนที่หมายถึงการไม่แสดงความเห็นขัดแย้งใคร สุภาพ หัวอ่อนและว่าง่ายด้วยด้วย

ศิลปินหญิงกับการงัดข้อกับขนบของการเป็น America’s Sweetheart ตำแหน่งสาวน้อยน่ารักแห่งชาติ ที่ต้องไม่มีปากมีเสียง

มิลลี บ็อบบี้ บราวน์ คือนักแสดงเด็กที่ถูกโจมตีเรื่องภาพลักษณ์เมื่อเติบโตขึ้นของเธออย่างรุนแรง และเมื่อมองย้อนกลับไป อดีตนักแสดงเด็กหลายคนต่างก็เผชิญสิ่งเหล่านี้เช่นเดียวกัน

Millie Bobby Brown และเด็กสาวคนอื่นๆ เมื่อบางครั้งการเติบโตของนักแสดงเด็กก็เจ็บปวด จากการถูก ‘ชำแหละ’ โดยสื่อ

อีกหนึ่งสเตทเมนต์ที่ช่วยยืนยันการเติบโตทางความคิดของ Danielle, Este และ Alana วง HAIM ทรีโอสาว 3 พี่น้องจากแคลิฟอร์เนียตอนใต้ ที่กลับมาเขย่ามุมมองเรื่องความสัมพันธ์ของเราด้วย ‘Relationship’ ซิงเกิลล่าสุดในอัลบั้มใหม่ของพวกเธอที่เพิ่งปล่อยมาให้ฟังกันเมื่อเร็วๆ นี้

MOVIN’ON

CULTURE

SELF

STYLE

VDO

CONVERSATION

MIRROR50

PR-NEWS

Conversation

Kathrine Switzer ผู้เปลี่ยนโฉมหน้าประวัติศาสตร์การลงวิ่งมาราธอนของผู้หญิง

แชร์บทความนี้

แชร์บทความนี้

Author

MAN ON FILM

RELATED

HOT TOPICS